Περισότερο απο κεκτημένη ταχύτητα (επαγγελματική διαστροφή θα έλεγα) και λιγότερο για ν’ ακούσω κάτι ενδιαφέρον αφού ξέρω πως δεν θα υπάρξει, προσπάθησα μερικές φορές να παρακολουθήσω κάποια απο τις τηλεοπτικες προεκλογικές συζητήσεις.

Λέω “προσπάθησα να παρακολουθήσω” γιατί ποτέ δεν άντεξα πάνω απο μερικά λεπτά. Δεν είναι μόνο τα αναμασημένα, ανούσια λόγια, μα και το ύφος και η ποιότητα της συζήτησης. Δεν έχει νόημα νομίζω να περιγράψω την γνωστή σε όλους κατάσταση: ατμόσφαιρα καφενείου του χειρίστου είδους, οχλαγωγία, φωνασκίες. Έλλειψη σεβασμού προς τον ομιλούντα, με συνεχείς διακοπές έτσι που να μην ολοκληρώνεται ποτέ ένα επιχείρημα και, το πιο εκνευριστικό και βάρβαρο κατά μένα, οι ταυτόχρονοι μονόλογοι. Δυο ή και περισσότεροι όπου ο καθένας μιλάει σαν κουρδισμένο μηχανάκι όχι προς τους συνομιλητές μα προς την κάμερα, σε μια προσπάθεια να ακουστεί όσο πιο δυνατά καλύπτοντας αν είναι δυνατόν τους άλλους.

Αναρωτιέται βέβαια κανείς εάν και κατά πόσο αυτοί που μιλούν μ’ αυτόν τον τρόπο ενδιαφέρονται πράγματι να γίνουν κατανοητοί απο το κοινό στο οποίο υποτίθεται πως απευθύνονται. Γιατί η αλήθεια είναι πως στο τέλος κανείς δεν τους καταλαβαίνει, κανείς δεν βγάζει νόημα. Ανάλογη είναι η απορία και σ’ ό,τι αφορά τους τηλεοπτικούς συντονιστές. Μεγάλη η ευθύνη τους, καθώς φαίνεται πως η οχλαγωγία και οι ταυτόχρονοι μονόλογοι έχουν γίνει καθεστώς αποδεκτό και σπάνια καταβάλλεται προσπάθεια να μπει κάποια τάξη.

Ζάπινγκ λοιπόν εγώ, μπάς και βρω κανένα καμπόυκο ή τιποτα επιστημονικής φαντασίας να με πάρει ο ύπνος. Εσείς;

Βαγγέλης Παυλίδης