* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης  

και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 

Νίκος Εγγονόπουλος

Όσο το σκέφτομαι ο θάνατος δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Αφού ούτως ή άλλως θρασομανάει η ζωή ακάθεκτη, ακατανίκητη, ακατασίγαστη από πάντα και από παντού… Πριν από όλα. Άχρονη, ακέραιη, ακατάτμητη. Ένα σύμπαν, μύρια σύμπαντα που στροβιλίζονται αναπαράγοντας διαρκώς τον εαυτό τους σε μιαν αποθέωση της αιώνιας ζωής – ενέργειας που πάντα υπήρχε για να μην πάψει ποτέ να υπάρχει. Σαν την αγάπη.

Σε τρόπον ώστε ο θάνατος να καταντάει ένα ασήμαντο επεισόδιο της ζωής. Αναπόσπαστο κομμάτι της και μια ακόμη εκδοχή της. Ευτυχισμένοι λοιπόν όσοι υπήρξαμε, όσοι ζήσαμε, όσοι ζούμε, όσοι θα ζήσουμε στη καρδιά αυτής της θαυμαστής, πυρακτωμένης ενέργειας, στον μεγάκοσμο και τον μικρόκοσμο της.

Έτσι ώστε ο προσωπικός, ο ασήμαντος χρόνος κι ο βίος μας να τήκονται χαρμόσυνα σαν τον μολυβένιο στρατιώτη μέσα στη συμπαντική φωτιά κι ο ασήμαντος, πρόσκαιρος θάνατος μας να μην έχει καμία μα καμία σημασία. Ας τελειώνουμε με την μικροαστική – μικρονοϊκή θλίψη για την “αδικία” του θανάτου αφού κι ο ίδιος είναι απλά ένα επεισόδιο ζωής. Κι ας κάνουμε τη θλίψη χαρμολύπη όχι γι’αυτό που φεύγει αλλά γι’αυτό που έρχεται. Καταθέτοντας – ευτυχισμένοι τελικά – την προσωπική μας ζωή στην πυρκαγιά της αιώνιας ζωής που κατακαίει χωρίς να καίγεται από την απαρχή των αιώνων. Που υπάρχει! Για θανάτους να μιλούμε τώρα;

ΥΓ. Δεν τρέφω φόβο για τον θάνατο, αλλά μάλλον περιέργεια. Ελπίζοντας πως στο τέλος θα με εκπλήξει.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr