Κώστας Σκανδαλίδης 

«Θέλω να τα πω» με τη ματιά και το μυαλό ενός απλού γραφιά. Νομίζω, άλλωστε, πως όλες οι απόψεις, μα όλες, είναι χρήσιμες.

Να σας πω λοιπόν την αλήθεια, με όσα συμβαίνουν στο διπλα-νό μας ανατολικό οικόπεδο, είμαι λίγο μπερδεμένος.

Έγινε, δεν έγινε πραξικόπημα, θα σας γελάσω. Μα, θα μου πεις, σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι. Και λοιπόν; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα! Σιγά που κάποιοι μεγάλοι θα κλάψουν για τους νεκρούς!

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Είναι η Τουρκία δημοκρατική χώρα, όπως ερμηνεύεται η δημοκρατία στη Δύση; Και ναι και όχι. Άλλοι Ευρωπαίοι θέλουν την Τουρκία στην Ε.Ε. και άλλοι όχι. Τα μεγάλα αφεντικά του πλανήτη, ανάλογα με τις εποχές, μια είναι σύμμαχοί της και μια όχι. Η Ευρώπη φαίνεται να είναι διαιρεμένη σχεδόν μπροστά στο ερώτημα αν πρέπει να μπει ή όχι η Τουρκία στην Ε.Ε., αφού μέχρι πριν λίγα χρόνια είχαν γίνει τέσσερα «επιτυχημένα» στρατιωτικά πραξικοπήματα με αναστολή της δημοκρατίας και όλων των προσωπικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη γείτονα χώρα.

Προχθές έγινε και το πρώτο αποτυχημένο (;) στρατιωτικό πραξικόπημα με πρωταγωνιστή τον πρόεδρο της τουρκικής δημοκρατίας Ταγίπ Ερντογάν. Φαίνεται, όσο περνούν οι ώρες, ότι ο Ερντογάν είναι ο κερδισμένος της παρτίδας, μέσα σ’ ένα τοπίο διεθνώς ανταριασμένο και θολό και ιδιαίτερα στην επίμαχη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

,Προσωπικά, θέλω να πιστεύω, πέραν όλων των σεναρίων και ερμηνειών, ότι η περίπτωση Ερντογάν, είναι άλλη μια περίπτωση ενός κατασκευάσματος των μεγάλων δυνάμεων και κυρίως των ΗΠΑ, όπως και τόσων άλλων τα τελευταία χρόνια. Π.χ. Σαντάμ Χουσεΐν, Μουαμάρ Καντάφι, Άσαντ, Isis. Όλοι κατασκευάσματα της CIA και του αμερικανικού πενταγώνου, που σε κάποια χρονική στιγμή, χρησιμοποιήθηκαν, αλληλοεξυπηρετήθηκαν, παραγνωρίστηκαν και αφού τους «ξεζούμισαν» τους πέταξαν σαν άδεια σακιά. Έτσι και με τον Ερντογάν. Όταν διαπίστωσαν ότι προσπαθεί να το «παίξει» μεγαλοπαράγοντας στη Μέση Ανατολή και κυρίαρχο αφεντικό στην περιοχή ως άλλος σουλτάνος της πάλαι ποτέ οθωμανικής αυτοκρατορίας, άρχισε το τράβηγμα του χαλιού κάτω από τα πόδια του. Κι εγώ, αν θέλετε, στοιχηματίζω, πως τόσο οι αμερικανοί όσο και οι ρώσοι, αλλά και οι λοιποί μεγαλοευρωπαίοι, ξινίστηκαν αρκούντως με την αποτυχία του πραξικοπήματος και άρα και με τη μη ανατροπή του Ταγίπ Ερντογάν.

Ξέρετε, όπως τουλάχιστον δείχνουν τα πράγματα, η Τουρκία έχει έναν άλλο πολιτισμό, τον οποίο βεβαίως -όπως όλους τους πολιτισμούς- πρέπει να σεβόμαστε, έχει μια ιδιότυπη δημοκρατία, «ανήλικη» ίσως ακόμα, η οποία με τον Ερντογάν ψάχνει να βρει καινούργια βήματα μέσα σε ένα νέο κόσμο που διαρκώς αλλάζει. Και φαίνεται, ο Τούρκος πρόεδρος να έχει καταστεί λαοπρόβλητος και αγαπητός στην πλειοψηφία του τουρκικού λαού. Αν πιστέψουμε μάλιστα και την ειδησεογραφία, που λέει ότι ξεσηκώθηκε ο λαός μέσα από τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης (άρα δεν είναι καθόλου καθυστερημένη χώρα) και αντιστάθηκε στη στρατιωτική χούντα μέσα σε λίγες ώρες, τότε ο Ερντογάν φαίνεται όχι μόνον να εδραιώνεται στο εσωτερικό της χώρας του, αλλά αρχίζει να παίρνει μυθικές διαστάσεις στη νεώτερη τουρκική ιστορία, αλλά και να προκαλεί πονοκέφαλο στις ΗΠΑ, στη Ρωσία και στην Ε.Ε. Η τελευταία μάλιστα πρέπει να πονοκεφαλιάζει στο διπλάσιο, αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί το μεγάλο ερώτημα είναι, πού θα βρει έδαφος για να ισορροπήσει απέναντι σε έναν νέο πολυσυζητημένο εταίρο και στους πέραν του Ατλαντικού συμμάχους.

«Συνελόντι ειπείν», ο Ταγίπ Ερντογάν ίσως είναι ο καινούργιος πονοκέφαλος των μεγάλων σημερινών δυνάμεων!

17 Ιουλίου 2016  

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr