Τζίνα Δαβιλά

Η τρομοκρατία είναι σαν τον Έρωτα. Σε βρίσκει ξαφνικά και κατακούτελα. Αν σε προειδοποιήσει δεν είναι τρομοκρατία, αλλά ο Έρωτας παραμένει Έρωτας γιατί ίσως να στηρίζεται σε πιο ποιοτικές βάσεις: εκτίμηση, εμπιστοσύνη, θαυμασμός, έλξη, στοργή, τρυφερότητα, αγάπη.

Η εβδομάδα που πέρασε είχε απ’όλα. Ξαφνικά και αναμενόμενα. Προσωπικά και κοινωνικά.

Οι Βρυξέλλες είναι η εξελιγμένη εικόνα της βομβαρδισμένης Συρίας, η αναπαράσταση της Θείας Σταύρωσης από τους καθολικούς της Αργεντινής σοκάρει, η μουσουλμάνα που παρελαύνει αλά ελληνικά ενοχλεί, το τάνγκο του Ομπάμα εντυπωσιάζει, το τρίχρονο με την γόπα στο στόμα στο λιμάνι του Πειραιά (φωτογραφία Δημελλάς) θλίβει, οι Rolling Stones που τραγουδούν στην Κούβα αρέσουν, οι εξαρτήσεις μας, συναισθηματικές και υλικές, που μου θύμισε το La strada του Fellini και η θαυμάσια μουσική του Nino Rota ξαναγυρνούν.

Η μουσική, το θέατρο και ο έρωτας σώζουν τη ζωή. Η ζωή που έχει τους δικούς της κανόνες και ήρωες, όπως:

την άγαμη μητέρα που επιτρέπει σ’ένα μωρό να γεννηθεί γιατί συνειδητοποιεί ότι κάθε ζωή όταν έρχεται είναι ευλογία,

τον φίλο που ακούει ένα μυστικό και σε χαϊδεύει με δυο κουβέντες ψυχής, από αυτές που θέλεις να ακούσεις έτσι για να νοιώσεις ότι δεν είσαι μόνος στον Γολγοθά σου,

το χαμόγελο ενός νεαρού ιερέα που σε κοιτάζει με την αγάπη που αρμόζει στην σοφία των ογδόντα,

την αγκαλιά του γιατρού σου που σε καθησυχάζει,

το φιλί της τρυφερότητας στο λαιμό που δίνεις μόνο σε όσους αγαπάς και αφήνεσαι.

Δεν είμαι δεκαέξι για να κάνω υπερφίαλα όνειρα. Έμαθα να παίρνω τη ζωή όπως μου έρχεται από τα τυχαία γεγονότα. Τα τυχαία, μα καθόλου τυχαία γεγονότα. Αυτά που σου φέρνουν τούμπα τη ζωή, αλλά για κάποιο λόγο γίνονται. Ακόμα και η βλακεία και η επιπολαιότητα από τους πιο έξυπνους ανθρώπους ίσως να μην είναι τόσο τυχαία, όσο φαίνεται. Κάτι πρέπει να ειπωθεί. Για κάποιο λόγο συμβαίνει.

Και αν κάτι αξίζει σε τούτη τη ζωή δεν είναι τα χρήματα, η δόξα ή η υστεροφημία.

Είναι στα χέρια σου να ακουμπούν δυο άλλα χέρια.

Τα χέρια σου να φωλιάζουν μέσα σε δυο άλλα χέρια.

Τα χέρια σου να αγκαλιάζουν το τυχαίο.

Και τη ζωή. Όπως αυτή έρθει.

Ακόμα κι αν σου φανεί ότι από πρωταγωνιστής γίνεσαι κομπάρσος. Ή θεατής. Αλλιώς παρατηρητής.

Δεν θέλω άλλα μπουμπουνίσματα από εκρηκτικά. Θέλω να μην φοβάμαι. Και να ζω πραγματικά τον χρόνο μου. Θέλω μόνο την ζωή. Αυτή που έρχεται, που υπάρχει, που τολμά και με πλησιάζει με θράσος ευγενές. Που κυλά λεπτό προς λεπτό καλώντας με να μην ξεχάσω ότι ό,τι φύγει, έφυγε, δεν επιστρέφει.

Να μην ξεχάσω να κρατήσω στα μάτια μου το βλέμμα των δικών μου ανθρώπων. Ή αυτών που μπήκαν ξαφνικά στη ζωή μου και έγιναν άνθρωποί μου.

Τυχαία!

Να τολμήσω να τους πω ότι τους αγαπάω.

Να μην φοβηθώ τα συναισθήματά μου.

Ναι, μωρέ, αυτό το τυχαίο που δεν είναι καθόλου τυχαίο. Και είναι και όμορφο.

Είναι η ζωή που γεννιέται, που έρχεται, που ήρθε η ώρα της να φύγει. Ένα τυχαίο γεγονός που σου βάζει αφετηρία για εκεί που δεν προγραμμάτιζες ποτέ.

Και ποιος γνωρίζει το σωστό ή το λάθος;

Γι΄αυτό σου λέω: εμπιστοσύνη στης ζωής το τυχαίο. Και πολλή μεσογειακή μουσική. Ξέρεις…Nino Rota, Ennio Morricone, Μάνο Χατζιδάκι, Ελένη Καραΐνδρου. Δεν «γράφουν» τυχαία μέσα μας.

Καλή σου Κυριακή!

Ακολουθεί έκθεση φωτογραφιών

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

  The article expresses the views of the author

   iPorta.gr