Γιάννης Σιδέρης

Ο αντιπερισπασμός είναι η πλέον ενδεδειγμένη μέθοδος να αποσπάς την προσοχή του αντιπάλου. Όμως σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου εύκολα

παίρνουν φωτιά τα τόπια και όλοι μιλούν για όλα, είναι η πλέον έξυπνη μέθοδος να ρίχνεις «καπνογόνα», προκειμένου να αποπροσανατολιστεί το

κοινωνικό σύνολο σε προβλήματα υποδεέστερα των υπαρχόντων.

Ο Πάνος Καμμένος έχει το δικό του πολιτικό ακροατήριο, στο οποίο απευθύνεται και απολογείται. Το ακροατήριο αυτό, άκρως συντηρητικό, ένιωσε

δυσάρεστα που το κόμμα του συμμετέχει σε μια κυβέρνηση η οποία καθιέρωσε το σύμφωνο συμβίωσης, ασχέτως αν δεν το ψήφισε – ήταν για πολλούς τα…

ύστερα του κόσμου!

Έτσι, ακόμα και αν δεν ήταν εις γνώσιν, και με τη συναίνεση του μεγάρου Μαξίμου, εξαπέλυσε την πομφόλυγα περί στράτευσης των γυναικών, που

αποτελεί θέμα ταμπού για το πολιτικό σύστημα. Αλλά ας υποθέσουμε ότι το εννοούσε – ως υπόθεση εργασίας. Θα ήταν ένα μέτρο:

α) Θα αφορούσε γυναίκες που οδεύουν ούτως ή άλλως σε επαγγέλματα με στρατιωτικού τύπου οργάνωση και πειθαρχία – άλλωστε εδώ και χρόνια οι

γυναίκες ακολουθούν στρατιωτικά επαγγέλματα και σε μάχιμες θέσεις, σε σχολές όπως η Ευελπίδων και Ικάρων, ή και ως οπλίτες συγκεκριμένης χρονικής

θητείας.

β) Η γενική στράτευση θα ήταν σε εθελοντική βάση. Οπότε καμιά σχέση με την υποχρεωτική θητεία στο Ισραήλ, με το οποίο έγινε κατά κόρον παρομοίωση.

(Πιο ακατανόητη είναι η στάση της Νορβηγίας, μιας ευρωπαϊκής χώρα χωρίς ανοιχτά εθνικά προβλήματα, όπου τον Οκτώβρη του 2014 πέρασε νόμος για

την υποχρεωτική θητεία γυναικών στον στρατό!).

Επικίνδυνα τα Στρατιωτικά Λύκεια

Αχός πολύς ακούστηκε με την δήλωση Καμμένου: Τα φεμινιστικά αντανακλαστικά των κομμάτων, δεκαετίας ΄70, αναρριπίστηκαν και εξέδωσαν

καταιγιστικές, οργίλες ανακοινώσεις, ενώ το μέγαρο Μαξίμου, στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και βουλευτές,

υποχρεώθηκαν να προβαίνουν σωρηδόν σε διαψεύσεις.

Ωστόσο ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε, και με τη βοήθεια και των «Μήντια», που άφηνε την εντύπωση της υποχρεωτικότητας και της καθολικότητας του

μέτρου, σκέπασε το δεύτερο σκέλος των δηλώσεων Καμμένου, όπου όντως ελλοχεύει ο κίνδυνος για τη Δημοκρατία: Την ίδρυση Στρατιωτικών Λυκείων.

Είναι πολύ διαφορετική – ποιοτικώς – η είσοδος ενός δεκαοχτάχρονου στις στρατιωτικές σχολές από την είσοδο ενός δεκαπεντάχρονου σε στρατιωτικό

Λύκειο. Ο δεκαοχτάχρονος έχει προλάβει, κατά το μάλλον ή ήττον, να κοινωνικοποιηθεί, σαφώς έχει μια διαφορετική ωριμότητα, και συχνά στους καιρούς

της άγριας ανεργίας των νέων επιλέγει την στρατιωτική καριέρα για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της απασχόλησης. Επειδή δε υπάρχει μεγάλος

ανταγωνισμός για την είσοδο στις στρατιωτικές σχολές, τα πνευματικά στάνταρ είναι αρκούντως υψηλά.

Εν αντιθέσει, στο στρατιωτικό Λύκειο θα κατευθυνθεί είτε ο νέος που έλκεται έντονα από τον στρατό (υπάρχει σχετική λέξη στην λαϊκή αργκό για τους

πωρωμένους με τον στρατό), και του οποίου τα πνευματικά του ενδιαφέροντα εστιάζουν στις ταινίες Ράμπο, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, θα προέρχεται

από οικογένεια με στρατιωτική παράδοση. Σε κάθε περίπτωση τα στρατιωτικά Λύκεια θα ελκύσουν «ειδικό μαθητικό κοινό», εν αντιθέσει με αυτό που

γίνεται στις πανελλήνιες.

Ωστόσο, αυτό αποτελεί ένα προσδιοριστικό στοιχείο των μελλοντικών μαθητών, αλλά δεν είναι πρόβλημα. Η ποιότητα σπουδών επίσης είναι ένα υπό

διερεύνηση αλλά αυτό αφορά την Πολιτεία.

Ο μεγάλος κίνδυνος θα ήταν οι διδάσκοντες. Δεν αποδεικνύεται, αλλά είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι τέτοια Λύκεια θα ήταν οι χώροι ιδεολογικής

προπαγάνδας και οργανωτικής στρατολόγησης της ΧΑ.

Εύπλαστα δεκαπεντάχρονα παιδιά, με έφεση στη στρατιωτική ζωή, αποκομμένα από την κοινωνικοποίηση που επιβάλλει η ηλικία, θα ενστερνίζονταν το

μιλιταριστικό ιδεώδες και θα ήταν άμεσα χειραγωγήσιμα. Και αυτά τα παιδιά, με αυτή την εκπαίδευση και νοοτροπία, θα στοίχιζαν αργότερα τις τάξεις του

στρατού, μεταφέροντας σε αυτόν όσα προσέλαβαν κατά την μαθητεία τους (δεν είναι τυχαίο που τα στρατιωτικά Λύκεια βρίσκονται στην ατζέντα της Χ.Α και

του Μπαλτάκου).

Αυτό θα ήταν όντως επικίνδυνη στρατιωτικοποίηση ενός τμήματος της νεολαίας, το οποίο θα ακολουθούσε ένα ειδικών προδιαγραφών και ευαισθησίας

επάγγελμα. Σε αυτό θα έπρεπε να εστιάσουν τα κόμματα και όχι στην εθελοντική στράτευση των γυναικών, επειδή πουλάει το θέμα.

Οι γυναίκες μπορούν να αποφασίσουν και μόνες τους χωρίς την «προστασία» των κομμάτων!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr