Πάνος Μπιτσαξής

• Οι ρομαντικές ψυχές μαγεύονται τον Αύγουστο με την φαντασμαγορική βροχή των διαττόντων αστέρων. Είναι τα πεφταστέρια. Διανύουν μια σύντομη φωτεινή τροχιά, λάμπουν δυσανάλογα με το μέγεθός τους. Σβήνουν γρήγορα και μένει για λίγο ακόμα η ουρά τους. Ο αυγουστιάτικος ουρανός, αν έχει και φεγγαράδα, είναι φυσικό υπερθέαμα που πάντα αξίζει να το απολαμβάνεις. Εγώ προσωπικά απολαμβάνω τα πεφταστέρια από το μπαλκόνι του σπιτιού μου στην Άνδρο. Μερικοί φανατικοί καθολικοί πιστεύουν ακόμα ότι πρόκειται για τα δάκρυα του Αγίου Λαυρεντίου, που μαρτύρησε για την εκκλησία κάποτε στις 14 Αυγούστου. Όλοι, όμως, είτε το πιστεύουν είτε όχι, ακολουθώντας την παράδοση και το θρύλο, κάνουν για καλό και για κακό μία ευχή.

Δυστυχώς, η επιστήμη έχει απομυθοποιήσει το θρύλο. Οι περσείδες, έτσι είναι η αστρονομική ονομασία τους, είναι η μετέωρη «σκόνη» ενός κομήτη που πέρασε κοντά μας χίλια χρόνια πριν. Η σκόνη αυτή γίνεται πύρινη στην επαφή της με την ατμόσφαιρα και έτσι προκύπτουν τα πεφταστέρια.

Οι ευχές όμως ευχές.

Αν μια ευχή είναι πολύ συγκεκριμένη, δηλαδή «να με ερωτευθεί η κοπέλα απέναντι», δύσκολα πιάνει. Αν η ευχή είναι αφηρημένη, δηλαδή «να είμαι καλά», «να έχω υγεία», αν τα γεγονότα την επιβεβαιώσουν, τότε σίγουρα η αιτία που ήρθαν τα πράγματα σωστά είναι το πεφταστέρι.

Ο ανθρώπινος νους διατηρεί πάντα τον γοητευτικό σύνδεσμο με την πρωτόγονη συλλογιστική.
Με μια ευρύτερη θεώρηση, πρόκειται για το λογικό παράδοξο της αναζήτησης του ζητούμενου δια του ζητουμένου. Το ζητούμενο είναι ο ίδιος ο εαυτός του.

Τι εννοώ;

Θα σας πω ένα ανέκδοτο: Ήταν κάποιος που πήγε στην πλατεία Συντάγματος, άπλωσε 10 σακιά και σκόρπιζε αλεύρι στην πλατεία. Η πλατεία είχε γίνει άσπρη. Ειδοποιήθηκε η αστυνομία, ήρθε το περιπολικό και ο αστυνομικός τον ρωτάει: Τι κάνετε κύριε; Γιατί έχετε προκαλέσει όλη αυτή τη ρύπανση; Η απάντησή του ήταν: Ρίχνω το αλεύρι για τους κροκόδειλους. Ο αστυνομικός ξαναρωτά: Τι λέτε κύριε; Βλέπετε κανέναν κροκόδειλο στο Σύνταγμα; Η απάντησή του ήταν αφοπλιστική. Είδατε πόσο αποτελεσματικό είναι το αλεύρι για τους κροκοδείλους;

Αυτά συμβαίνουν σήμερα στις σκληρές διαπραγματεύσεις που διεξάγει η Κυβέρνηση.

Ευχές και αλεύρι.

• Η ιδέα πως υπάρχει κάποιο μαγικό ραβδί, το οποίο κρατάει η Κυβέρνηση και με το οποίο τα πράγματα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη μπορούν να αλλάξουν σε ένα δίμηνο και να περάσουμε άκοπα σε μια κατάσταση ανέξοδης ευημερίας, δεν έχει απλώς σβήσει όπως το πεφταστέρι, αλλά έχει καταρρεύσει με γδούπο ξερό και υπόκωφο.

Τα αποτελέσματα της εμμονής σε αυτή την ιδέα γίνονται κάθε μέρα πιο ορατά και πιο δραματικά. Οι τεχνικοί όροι, όπως η «έλλειψη ρευστότητας», ELA, «αποεπένδυση» κτλ., δεν είναι κατανοητοί ως προς την πρακτική σημασία τους, η οποία είναι η εξής απλή:

Κινδυνεύουμε να φουντάρουμε με ανυπολόγιστες συνέπειες. Δεν το υπολογίζουμε συλλογικά, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία, και δεν έχει άδικο, πιστεύει πως αυτό που είχαμε ήταν κακό και δεν θέλει καθόλου να σκεφτεί τι μπορεί να σημαίνει να πας από το κακό στο χειρότερο.

Ήδη, πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι φανταζόμουν, βρισκόμαστε στο απτό δίλημμα, ευρώ ή δραχμή, με τα δημόσια οικονομικά να έχουν χειροτερεύσει τόσο, ώστε το δίλημμα αυτό να μεταφράζεται στο μπρος γκρεμό και πίσω ρέμα.
Η απάντηση στο δίλημμα αυτό, κατά τη δική μου ταπεινή άποψη, είναι απλή: Ευρώ. Αν θέλετε να το πω αλλιώς, το λέω αλλιώς: Από τον γκρεμό προτιμώ το ρέμα.

Δεν ξέρω όμως ειλικρινά τι λέει για αυτό η Κυβέρνηση. Τι έχει στο μυαλό της; Αν πορεύεται κουτουρού ή αν έχει κάποια μυστική ατζέντα που δεν αποκαλύπτει.

Δεν θέλει πολύ σοφία για να εξηγήσω τη θέση μου.

• Ποιοί και γιατί θέλουν τη δραχμή; Είναι αρκετοί αλλά θα αναφερθώ σε ορισμένους. Την θέλει πρώτα και κύρια, και το ψιθυρίζει στα σαλόνια, το πιο παρασιτικό, το πιο ληστρικό, το πιο αντιπαραγωγικό τμήμα της εγχώριας ολιγαρχίας.

Αυτοί που έχουν πολλά λεφτά έξω και χρωστούν πολλά λεφτά μέσα. Θέλουν να τελειώνουν με τα χρέη τους κοψοχρονιάς με μια υποτιμημένη δραχμή. Θέλουν να αγοράσουν την Ελλάδα μισοτιμής με τα λεφτά της φοροδιαφυγής, της μίζας και της αρπαχτής. Θέλουν την Ελλάδα ένα πραγματικό Ελντοράντο των εραστών της μπάζας.

Θέλουν να γίνουν ξανά, όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά, κυρίαρχοι. Θέλουν να έχουν την ισχύ που δίνει η οικονομική δύναμη και ο πλούτος που θα αποκτήσουν με τη δραχμή σε συνδυασμό με την κατάρρευση των υγιών επιχειρήσεων. Περί αυτού πρόκειται.

Για κάποιους άλλους που είτε θέλουν είτε αδιαφορούν για τη δραχμή, γιατί έτσι κι αλλιώς περνάνε δύσκολα, δεν θα πω τίποτα. Έχουν κάθε δικαίωμα να το πιστεύουν ή να αδιαφορούν, κι ας κάνουν λάθος. Και κάνουν λάθος γιατί με τη δραχμή τα παράσιτα θα γίνουν πλουσιότερα και οι ίδιοι φτωχότεροι. Τρόφιμα, φάρμακα, βενζίνη και μόνο ενδεικτικά, θα γίνουν απλησίαστα και οι μισθοί θα ευτελίζονται καθημερινά.

Δεν θα ασχοληθώ, επίσης, ούτε με κάποιους απερίγραπτους θεωρητικούς, της δεκάρας, που ευαγγελίζονται δελτία τροφίμων και καυσίμων, δημεύσεις καταθέσεων και προοπτικές ανύπαρκτων παραδείσων στο απώτερο μέλλον. Παριστάνουν τους κόκκινους, ενώ θα έπρεπε να κοκκινίζουν για αυτά που λένε.

• Ποιοί θέλουν το ευρώ; Μα προφανώς όλοι οι υπόλοιποι. Δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που σήμερα στις δημοσκοπήσεις, από τη μία δηλώνουν ότι θέλουν το ευρώ και από την άλλη ότι εγκρίνουν τους χειρισμούς της Κυβέρνησης.

• Αν προλάβω, το καλοκαίρι στο πρώτο πεφταστέρι θα κάνω μια ευχή: Να μην καταστραφεί η χώρα. Εύχομαι να πιάσει. Αν πιάσει, θα οφείλεται στο πεφταστέρι.