Αλέξανδρος Μπέμπης 

Δεν μπορώ να πω, αν πρόκειται για επαγγελματική διαστροφή, η αυξημένη κοινωνικο-πολιτικο-οικονομική ευαισθησία.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Έχω τη τύχη – και την ατυχία (*) -να ασχολούμαι επαγγελματικά με την διαχείριση/ανακύκλωση στερεών αποβλήτων.

Αυτά που συνηθίσαμε,κακώς,να αποκαλούμε ”σκουπίδια”.

Τα σκουπίδια που πετάμε, είναι ο καθρέφτης της καθημερινότητάς μας, ο δείκτης της παιδείας μας που φανερώνει αν διαθέτουμε στοιχειώδες πνεύμα οικονομίας.

Αυτό που θα περίμενε κανείς να επιδεικνύουν οι πολίτες μιας χώρας που είναι ή υποτίθεται ότι βρίσκεται σε οικονομική κρίση.

Στην επιχείρηση είμαστε αποδέκτες στερεών αποβλήτων, που προέρχονται από πολλούς δημόσιους φορείς, αλλά και ιδιώτες.

Κάθε φορά που έρχεται ένα φορτίο, πηγαίνω στη διαλογή και παρακολουθώ τι πετάμε. Είναι πραγματικά αρνητικά εντυπωσιακή η σπατάλη μας.

Είμαστε ένας κακομαθημένος λαός, με έντονα τα χαρακτηριστικά αυτών που δεν εκτιμούν αυτά που απέκτησαν.

Που δεν αγωνίστηκαν, που δεν ίδρωσαν και δεν μάτωσαν για να τα αποκτήσουν. Που τους χαρίστηκαν και απερίσκεπτα δεν το εκτιμούν.

Έρχονται, για παράδειγμα, πλαστικά δοχεία υγρών απορρυπαντικών από νοσοκομεία, που περιέχουν τουλάχιστον μια δόση υγρού ακόμη, που θα μπορούσαμε να την χρησιμοποιήσουμε με μια απλή κίνηση. Να τοποθετήσουμε ανάποδα το μπουκάλι για 1-2 ώρες.

Στα φορτία που παραλαμβάνουμε από σχολεία, βρίσκω πολλά τετράδια με γραμμένες ελάχιστες από τις σελίδες τους, πάρα πολλά στυλό διαρκείας που δεν έχει εξαντληθεί η μελάνη καθώς και μπουκαλάκια νερού-αυτά που τα αγοράζουν τα παιδιά μας 50 λεπτά-γεμάτα ή ακόμη και σφραγισμένα.

Στις ΔΟΥ, όπως φαίνεται, δεν γνωρίζουν ότι όταν τελειώνει το διορθωτικό τύπου μπλάνκο, μπορούν να προσθέσουν διαλυτικό και να εξακολουθήσουν να το χρησιμοποιούν, διότι βρίσκω πολλά μπουκαλάκια που περιέχουν διορθωτικό υγρό και ακόμη περισσότερα άθικτα με διαλυτικό.

Δεν θέλω να σας κουράσω με άλλα παραδείγματα.

Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι πολλά από αυτά τα προϊόντα της καθημερινότητάς μας είναι εισαγόμενα είτε εξ ολοκλήρου είτε σαν πρώτες ύλες.

Θυμάμαι την καλή μου τη γιαγιά. Τότε, τη δεκαετία του ’60 που ήμουν παιδάκι. Μαθητής.

Αυτή, που συγκέντρωνε σταγόνα σταγόνα το λάδι που περίσσευε από τη σαλάτα και έφτιαχνε σαπούνι.

Αυτή που γύριζε ”το μέσα έξω”στα ρούχα που ξεθώριαζαν. Που δεν πετούσε ούτε στραβή καρφίτσα και που όταν με έβλεπε να πετώ μολύβι που με δυσκολία πλέον μπορούσα να κρατήσω, κουνούσε το λευκό κεφάλι της λέγοντας  ”πού να ξέρεις τι θα πει φτώχεια”.

Αυτή που με έπαιρνε στα γόνατα για να μου πει ιστορίες μιας εποχής που στο χωριό της τα παιδιά έγραφαν με κάρβουνο και έσβηναν με σαλιωμένο πανάκι.

Αυτή, που όταν της ζητούσα να με διδάξει πώς φτιάχνεται το σαπούνι, δακρυσμένη απαντούσε ”εύχομαι να μη το χρειαστείς ποτέ”.

(*) Η ατυχία είναι ότι στη χώρα μας το κόστος παραγωγής των μονάδων ανακύκλωσης είναι υπέρογκο έως απαγορευτικό με ευθύνη της πολιτείας.

Θα έπρεπε να υπάρχουν χωριστοί κάδοι για κάθε είδος στερεού αποβλήτου και όχι να τα πετάμε ανακατωμένα στους μπλε κάδους.

Όπως γίνεται σε όλη την πολιτισμένη Ευρώπη, που αόριστα λέμε ότι ανήκουμε. Χωρίς να ξέρουμε το πώς.

Υ.Γ Φυσικά υπάρχει και η άποψη ότι χωρίς κατανάλωση δεν έρχεται η ανάπτυξη.

Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που λείπει από το λεξιλόγιο μας η σπατάλη. Άλλο όμως κατανάλωση άλλο σπατάλη. Διαφωνείτε;