Γιάννης Παπαϊωάννου

Πριν λίγες μέρες διάβασα ένα άρθρο όπου ο ανθυποσμηναγός Κώστας Κραββαρτόγιαννος της πολεμικής αεροπορίας τον Αύγουστο του 1975 για να μην πέσει πάνω στα σπίτια του χωριού [λόγω μηχανικής βλάβης ] αγκάλιασε το πηδάλιο και έριξε το μαχητικό στην πλαγιά του βουνού. Έτσι τον βρήκαν, να κρατάει σφιχτά το πηδάλιο με το δεξί του χέρι.

Θυμήθηκα τον θείο μου Θανάση Παπαγεωργίου πιλότο στην πολεμική αεροπορία και μετά στην Ολυμπιακή. Εάν τον έβλεπες στον δρόμο και χωρίς να τον γνωρίζεις θα νόμιζες ότι αυτός ο γεροδεμένος άντρας μετρίου αναστήματος με το βλέμμα ξουράφι ασχολείται μάλλον με πολεμικές τέχνες.

Μου έλεγε ιστορίες με τα μαχητικά να απογειώνονται από το Τατόι, την Τανάγρα, την Σούδα σε χρόνο μηδέν για αναχαίτιση και ”πίσω από το τζάμι…να βλέπουν τον στόχο και τίποτα άλλο.

“Για να γίνεις πιλότος, Γιαννάκη, πρέπει να έχεις το μικρόβιο μέσα σου, θέλει πειθαρχία, αυτοσυγκέντρωση και όταν πετάς όλες τις σκέψεις να της αφήνεις στο έδαφος. Θα σου πω κάτι και να το θυμάσαι καλά. Τα αεροπλάνα δεν πέφτουν μόνα τους.

Η μηχανική βλάβη οφείλεται στον τεχνικό που είπε. Αντέχει ακόμα αυτό το εξάρτημα, στην επόμενη πτήση θα το αλλάξω . Να όμως που η επόμενη δεν έγινε ποτέ.

Τώρα που είμαι στην Ολυμπιακή το πιλοτάρισμα είναι παιχνιδάκι με το Boeing 727, με λιγότερες πιέσεις και ταχύτητες, αλλά πολύ μεγαλύτερη ευθύνη γιατί έχεις να μεταφέρεις 100-200 ψυχές, ενώ στο F-104 έχεις μόνο τον εαυτόν σου. Πάντα κάνω τον σταυρό μου να γυρίσω πίσω σώος και αρτιμελής”.

Πέρασαν τα χρόνια, είμαι στο studio με την κονσόλα μπροστά μου, πολύχρωμα φωτάκια, πολλά όργανα και να κάνω επίγειες πτήσεις.

Στην δεκαετία του 90 και σε κάποιο ταξίδι στην Ευρώπη η πτήση είναι νυχτερινή και ακούμε από τα μεγάφωνα. Ο κυβερνήτης Κορνήλιος Σαββόπουλος και το πλήρωμα σας καλωσορίζουν στη πτήση… Με σκουντά ο φίλος μου Γιάννης που είναι δίπλα λέγοντας:

– Άκουσες ποιος είναι κυβερνήτης;

– Όχι.

– Είναι ο γιος του φίλου σου,του Σαββόπουλου.

– Ναι αλλά δεν τον γνωρίζω.

– Ευκαιρία είναι να πας να δεις και την κονσόλα!

Και τότε λέω σε μια αεροσυνοδό.

– Σας παρακαλώ πέστε στον καπετάνιο ότι είμαι ο Γιάννης Παπαϊωάννου από την Columbia.

Πράγματι υστέρα από λίγο έρχεται.

– Γεια σας, είμαι ο Κορνήλιος. Μου έχει πει ο πατέρας μου για σας και την Columbia. Θέλετε να έρθετε στο πιλοτήριο να σας δείξω και την δική μας κονσόλα.

– Κουνάει εκεί μπροστά, γιατί εδώ είμαι μια χαρά.

Βάλαμε τα γέλια. Πήγαμε μαζί στο cockpit. Βλέπω τον συγκυβερνήτη να διαβάζει εφημερίδα, μπροστά και γύρω του πολλά φωτάκια, όργανα και έξω από το τζάμι μαύρος ουρανός. Τρόμαξα.

– Μην ανησυχείτε, έχουμε βάλει τον αυτόματο πιλότο. Αυτή είναι η κονσόλα και όλες τις πληροφορίες τις παίρνουμε από τον πύργο έλεγχου. Να τώρα πετάμε πάνω από την Πράγα που είναι φωτισμένη. Θυμήθηκα τον θείο Θανάση και τον ρώτησα.

– Θα φτάσουμε στο Παρίσι ή θα πέσουμε;

Και η απάντηση του.

– Κύριε Παπαϊωάννου, τα αεροπλάνα δεν πέφτουν μόνα τους.

Τον ευχαρίστησα για την ξενάγηση και την εμπειρία.

Στέλνω δυο τραγούδια εκεί ψηλά στον θείο Θανάση, στον Κώστα, στον Ιωσήφ, σε αυτούς που δεν γύρισαν, αλλά και σε όλα τα παλικάρια μας που μέρα νύχτα πετάνε για την ασφάλεια μας.

Το πρώτο είναι με την ματιά της Σώτιας Τσώτου που είχα την τύχη να ηχογραφήσω πριν 40 χρόνια στην Columbia με την Νάντια Κωνσταντοπούλου σε ενορχήστρωση Τάκη Μωράκη και το δεύτερο ένα αληθινό περιστατικό που έγραψε η Φρόσω Γιατρομανωλάκη σε μουσική του αγαπημένου μου Γιάννη Νικολάου και τον Βασίλη Σκουλά να το τραγουδά.

Καλή ακρόαση.

Υ.Γ.1ο: Ο Θανάσης Παπαγεωργίου ήταν ο πρώτος Έλληνας που πιλοτάρισε στην πρώτη του δοκιμαστική πτήση το Concord λόγω της εμπειρίας του με τα μαχητικά. Μάλιστα μαζί με τους υπευθύνους Εγγλέζους και Γάλλους της εταιρείας πέρασαν πάνω από το αεροδρόμιο του Ελληνικού χωρίς βέβαια να το προσγειώσει γιατί όπως μου είχε πει χρειαζότανε τουλάχιστον ο διπλάσιος διάδρομος.

Υ.Γ.2ο: Κοιτάξτε προσεκτικά τις δύο φωτογραφίες που δεν είναι φωτογραφίες, αλλά ζωγραφική στο χέρι από τον Κώστα Καββαδία. Ο Κώστας είναι φίλος, είναι πολύ καλός μουσικός, είναι αριστερόχειρας, παίζει μπάσο και κιθάρα ο μπαγάσας ακόμα και τα δεξιά όργανα.  Είναι κρυφό ταλέντο. Τον ευχαριστώ για τις φωτογραφίες και όχι μόνο.

Πολύ με πίκρανες η ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ’ ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από ‘κει πάνω…

[ Στίχοι: Σώτια Τσώτου. Μουσική: Κώστας Χατζής:Ερμηνεία: Νάντια Κωνσταντοπούλου ]

Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Χατζής

Στα ψηλά να πετάς δίχως φόβο
είχες μάθει χρυσέ αετέ
απ’τα ύψη να βλέπεις τον κόσμο
του Αιγαίου το χρώμα το μπλε…

Στίχοι: Φρόσω Γιατρομανωλάκη .

Μουσική:Γιάννης Νικολάου: Έρμηνεία: Βασίλης Σκουλάς.