Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

Συνομιλών εμψύχως με τ’ άψυχα

(Η τρέλα δεν πάει στα βουνά)

Τί ‘ναι βρε συ;

Τι ύφος είναι τούτο;

Έλα βρε χαζοβιόλη, σύνελθε!

Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου!

Εντάξει, σε πέταξαν στα σκουπίδια.

Σύμφωνοι, πάνω εκεί που νόμιζες ότι ήσουν το κέντρο της οικουμένης, μετατράπηκες, μέσα στην αμεριμνησία σου, σε αντικείμενο με, παρελθούσα ήδη, ημερομηνία λήξεως!

Και λοιπόν;

Κατ’ αρχήν, ποιός είναι αυτός που θ’ αποφασίσει, για σένα, ότι είσαι για τα σκουπίδια;

Το θέμα δεν είναι πότε θα κρίνουν οι άλλοι ότι είσαι για τα σκουπίδια, αλλά πώς αισθάνεσαι εσύ τον εαυτό σου σε σχέση μ’ αυτά.

Εγώ πάλι, γιατί, μόλις σε είδα, παρά το αξιολύπητο ύφος σου, σε φαντάστηκα αμέσως στα μεγαλεία σου, να πρωταγωνιστείς σ’ ένα παιδικό δωμάτιο, ή, και γιατί όχι, ακόμη και σε περίοπτη θέση μέσα σ’ ένα σαλόνι;

Ξέρεις, στο πλαίσιο της “διακόσμησης” με τα απανταχού σπαρμένα σεμεδάκια, το καθένα στην προκαθορισμένη του θέση!

Αποκλείεται να μην ήταν έτσι:

Σε “βλέπω” πεντακάθαρα, μέσα από το δικό μου flash-back να λαμποκοπάς, βουρτσισμένος και μοσχοβολημένος, ανάμεσα στους μαγεμένους θαυμαστές σου!

Ξέχασες τόσο εύκολα το αποτύπωμα θετικής ενέργειας που έχεις αφήσει πίσω σου, με τις όμορφες στιγμές που προσέφερες, με τις χαρές που απλόχερα σκόρπισες και με τα αμέτρητα χάδια που, φιλάρεσκα, προκάλεσες πανταχόθεν;

Ξέχασες πόσες παιδικές, και όχι μόνο, αγκαλίτσες έχεις δεχθεί;

Ξέχασες πόσα τρυφερούδια νανούρισες και τα έσυρες γλυκά στην αγκάλη του Μορφέα;

Ξέχασες πόσα παιδικά χαμόγελα έκανες ν’ ανθίσουν;

Εμένα πάντως, κι ας μην είμαι παιδάκι, μ´ έκανες να χαμογελάσω, οπωσδήποτε τρυφερά, έστω και λυπημένα…

Δεν θέλω να σε παρασύρω σε αμπελοφιλοσοφίες, αλλά ισχύει αυτό που λένε ότι όλα έχουν ένα τέλος.

Και τα καλά και τα κακά.

Εσύ συγκαταλέγεσαι στα καλά και το δικό σου τέλος δεν έχει έρθει ακόμη.

Απόδειξη ότι, όντας πεταμένος στα σκουπίδια, τράβηξες πάνω σου το βλέμμα μου, αναστατώνοντάς με ψυχικά και αναγκάζοντάς με, τρόπος του λέγειν, να εκτονώσω αυτήν την επιτακτική ανάγκη που εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε “έμπνευση”, απαθανατίζοντάς σε!

Το ξέρω ότι δεν έχεις facebook, αλλά δεν πειράζει, έχω εγώ και οι φίλοι μου, που θα γίνουν αυτόματα και φίλοι σου!
Καλώς όρισες στο διαδίκτυο, δικέ μου!

Αυτό που σου συνέβη λοιπόν, δεν ήταν το τέρμα!

Ήταν το τέλος της προηγούμενης φάσης της πορείας σου μέσα σ’ αυτόν τον αληθινό και συνάμα ψεύτικο κόσμο!
Τώρα, έχεις ήδη ξεκινήσει την δεύτερη σταδιοδρομία σου, αυτήν την φορά, όχι σαν ένας Αρκούδος με ημερομηνία λήξεως που ξόφλησε, αλλά σαν ένα, πολλά υποσχόμενο, αγαπησιάρικο φωτομοντέλο!

Επίσης, μην παραγνωρίζεις ότι, παρά το γεγονός ότι είσαι ένα, εκ πρώτης όψεως, άψυχο αντικείμενο, κατάφερες να συγκινήσεις την δική μου, τουλάχιστον, καρδιά.

Λέω, εκ πρώτης όψεως, διότι, αν το καλοσκεφθείς, μπορεί να είσαι, μεν, φτιαγμένος από άψυχα υλικά, αλλά κουβαλάς τις ψυχές όλων αυτών που σε συνέλαβαν στην φαντασία τους, που κοπίασαν για να σε σχεδιάσουν, που πάσχισαν να σου δώσουν αυτήν την γλυκύτατη μουρίτσα, κι ας είν΄ και θλιμμένη, που έψαξαν εξονυχιστικά όλα τα υλικά από τα οποία σε κατασκεύασαν και τέλος που έσπασαν το κεφάλι τους να βρουν έναν τρόπο να σε βγάλουν στο κλαρί, ψάχνοντας τους καλύτερους πελάτες που θα σε διάλεγαν!

Κι αλήθεια, αυτό πού το πας, δεν έχεις φορτωθεί στις πλάτες σου και ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχής αυτών που σε επέλεξαν για να τους συντροφέψεις;

Ή το άλλο, λίγο τό ‘χεις, να σέρνεις πίσω σου όλες τις ψυχές εκείνων των παιδιών που, από τον πόθο τους να σε αποκτήσουν, σε ονειρευόντουσαν κάθε βράδυ στον ύπνο τους, είτε τελικά έγινες κτήμα τους, είτε όχι;

Άρα, προς τι η κατήφεια και οι μουστρουφιές;

Η θέση σου στα σκουπίδια, ή έξω απ’ αυτά, θα καθορισθεί από τις δικές σου επιλογές…

Αν προτιμάς, πάλι, μπορείς να δεις τα σκουπίδια σαν το νέο σου εργασιακό περιβάλλον, σαν το φωτογραφικό στούντιο όπου θα σταδιοδρομήσεις, μέχρι να περάσεις στην επόμενη φάση της ύπαρξής σου!

Μιλώντας δε, για το Τέλος, μπορεί ο καθένας από εμάς, να διαλέγει, μέχρις ενός σημείου, το δικό του τέλος, αλλά ανεξάρτητα από τις ποικίλες φιλοσοφικές διατυπώσεις, το βέβαιον είναι ότι, αναπόφευκτα, το Τέλος του καθενός μας έρχεται μια δεδομένη στιγμή, νομοτελειακά, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Είτε το προκαλέσουμε, είτε όχι.

Δεν ξέρω αν, και πόσο, σε παρηγορεί η ιδέα, αλλά σε διαβεβαιώνω ότι από την στιγμή που θα έρθει το δικό μου τέλος, τα “υλικά” μου θα φτουρίσουν πολύ λιγότερο από ό,τι τα δικά σου, μετά το δικό σου τέλος!

Είναι καθαρά θέμα ποιότητος κατασκευής, και επομένως, αντοχής!

Cheer up λοιπόν, ευαίσθητε, γλυκέ μου, μελαγχολικέ, Αρκούδε!

Είμαι σχεδόν βέβαιος, (εννοώντας, Ελπίζω), ότι κάθε φορά που θ’ αναλογίζεσαι ότι βρέθηκε σ’ αυτήν την πλάση, έστω κι ένα ον, που σε ξεχώρισε, εντοπίζοντάς σε μέσα στην μαύρη σου δυστυχία, και σού ‘γραψε κι ολόκληρο κατεβατό, κι ας ήταν ένας αλαφροΐσκιωτος τρελο-φαλακρός, θα χαμογελάς, και μάλιστα, όχι λυπημένα…

Απλώς, αυτά τα χαμόγελα δεν μπορεί να τ’ αποτυπώσει καμία φωτογραφική μηχανή…

Τέλος, για να μην σε ζαλίζω άλλο με την φλυαρία μου, θέλω να σ’ ευχαριστήσω μέσ’ απ’ την καρδιά μου που μού αποκάλυψες ένα όμορφο κομμάτι της ζωής, μέσ’ από την ασχήμια της…!