Ο Νίκος Βασιλειάδης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας

Βάλτε παρέα τον Άμλετ με τον Δον Κιχώτη στο ίδιο τραπέζι.

Ο ένας, ο Άμλετ, ένα πνεύμα του Βορρά, πνεύμα δύσκολο, σκοτεινό, πνεύμα βαθυστόχαστο, δυνατό, πολύμορφο, αυτοδύναμο, καθοδηγητικό. Πνεύμα, της ανάλυσης.

Ο άλλος, ο Δον Κιχώτης, πνεύμα του ανθρώπου του Νότου, πνεύμα φωτεινό, προσήνειο, αλλά και αφελές.

Από τη μια ο Άμλετ, αναλυτικός, εξαντλητικός στην λεπτομέρεια. καταδικασμένος στην ακινησία των αριθμών – ενώ, από την άλλη πλευρά, ο Δον Κιχώτης, χρήσιμος για να παρακινεί ανθρώπους.

«Οι Δον Κιχώτες ανακαλύπτουν, οι Άμλετ επεξεργάζονται», θα γράψει ο Τουργκιένιεφ.

Τι επεξεργάζονται, και τι ανακαλύπτουν; Μήπως αυτή η μανία της ανάλυσης δεν είναι αυτή που φτάνει τον Άμλετ στα όρια μιας τραγικότητας και αυτή του ιδεατού ενθουσιασμού δεν φτάνει τον Δον Κιχώτη στα όρια του κωμικού;

Τι να συμβαίνει ανάμεσά τους; Μπορεί αυτοί οι δύο ολότελα διαφορετικοί χαρακτήρες να βρουν κοινούς τόπους;

Να αγαπηθούν σαν αδελφοί και φίλοι; O Άμλετ σίγουρα δεν αγαπά, απλά υποκρίνεται και, μάλιστα, ασύστολα ότι αγαπά. Οι Άμλετ δεν αγαπούν και δεν πιστεύουν. Είναι συνέχεια απασχολημένοι με τον εαυτό τους. Είναι μοναχικοί, είναι άγονοι. Δεν ανακαλύπτουν τίποτα και δεν αφήνουν κανένα ίχνος πίσω τους, εκτός από το ίχνος της προσωπικότητάς τους.

Οι Δον Κιχώτες από την άλλη κατατρύχονται από όνειρα ντροπαλά και δήθεν αναμάρτητα. Είναι αυτοί που αγαπούν μια ανύπαρκτη γυναίκα και είναι έτοιμοι να πεθάνουν για χάρη της. Μια αγάπη τόσο ιδεατή που ούτε καν υποπτεύεται ότι το αντικείμενο του πόθου τους δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.

Οι δύο όμως αυτές προσωπικότητες, είναι ουσιαστικά οι δύο δυνάμεις της πλάσης.

Από την αρχή τους μέχρι το τραγικό τους τέλος είναι ολότελα άλλες, ολότελα διαφορετικές αλλά καταδικασμένες να ζουν η μία με την άλλη.

Οι δύο αυτές αντίρροπες δυνάμεις, νομίζουν πως πολεμούν σε μια μάχη μεταξύ φωτός και σκοταδιού χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει πως η ύπαρξη της μιας προϋποθέτει και την ύπαρξη της άλλης.