Δημήτρης Κατσούλας  

Όχι για μένα. Για επίσκεψη σε συγγενικό μου πρόσωπο. Θάλαμος 104. Με άλλους 11 στοιβαγμένους σε ένα χώρο των 28 τετραγωνικών. Οι κουρτίνες-παραβάν είναι οι τοίχοι του καθενός. Νοσοκόμες μας λένε να περάσουμε έξω γιατί είναι η ώρα των αλλαγών και της επίσκεψης των ιατρών.

Βρίσκομαι στον διάδρομο. Φωνές και ουρλιαχτά. Κάποιον φέρνουν με ανοιγμένο κεφάλι αφού πρώτα έχει περάσει από το χειρουργείο.

Ένας κύριος γύρω στα 80 και κάτι πάνω σε αναπηρικό καρότσι με το πόδι κομμένο να αιωρείται τηλεφωνεί στον γιό του. Όλων των ειδών οι παθήσεις μαζεμένες σε ένα αχανή διάδρομο. Εγκεφαλικά, εμφράγματα, καρδιοπάθειες και ό,τι άλλο βάλει ο νους του ανθρώπου περιμένουν με υπομονή τη σειρά τους.

Ένα βουητό ακούω λες και μελίσσι ξεπετάχτηκε από την κυψέλη του. Μια τσιγγάνα γεροδεμένη και με τα μαλλιά σε χίλιους κόμπους δεμένα την βλέπω να αρπάζει δυο καθίσματα για να τα καβατζάρει για τη νύχτα.Το ίδιο κάνουν και τα τσιγγανόπουλα.

Οι τσιγγάνοι είναι οι μόνοι που γίνονται ένα σώμα όταν πρόκειται για συγγενικό τους πρόσωπο. Μαζεύονται σαν σε άτακτη παρέλαση και την βγάζουν στρωματσάδα στο δάπεδο.

Η Διευθύνουσα από την θέση όπου μέχρι πριν λίγο πνιγόταν στα τηλέφωνα και στα γραφειοκρατικά πελαγωμένη, έρχεται για να ηρεμήσει τα πνεύματα. Κάνω ένα βήμα να τη συγχαρώ για την ευγένεια της και την υπομονή της και κοιτάζοντάς με: ”Κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας. Ιατροί, βοηθοί, νοσοκόμοι, νοσηλευτικό προσωπικό. Ελπίζω φάρμακα, γάζες, βαμβάκια, σαπούνια, ράμματα να έχετε φέρει μαζί σας…”.

Οι γιατροί βγαίνουν από τον θάλαμο και μας δίνουν περιθώριο μισή ώρα να αποχαιρετήσουμε τους ασθενείς μας.

Ο καθηγητής της ιατρικής ομάδας-ευγενέστατος-με ευχαριστεί αλλά τον βλέπω να κομπιάζει. Υποθέτω ότι έχει εξαντλήσει τα ιατρικά του καθήκοντα ικανοποιημένος για τις υπηρεσίες που προσέφερε στους ασθενείς του. Το διακρίνω αυτό και στο κουρασμένο μεν φωτεινό δε πρόσωπο του όπου παρά τις δυσκολίες τις αξεπέραστες που αντιμετωπίζει δεν το βάζει κάτω. 

Το επισκεπτήριο τελείωσε. Βγαίνω έξω και κατεβαίνοντας τα σκαλιά με αρπάζει από τη μύτη μια ανθισμένη νεραντζιά. Περνώ απέναντι για να πάρω τη μηχανή. Με πλησιάζει ένας κύριος και με περισσή ευγένεια μου ζητά εάν μπορώ να συνεισφέρω στο ποσό το οποίο απαιτείται προκειμένου το ασθενοφόρο του νοσοκομείου να μεταφέρει τον ασθενή του στο σπίτι ο οποίος σε μια ώρα περίπου παίρνει εξιτήριο…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr