* O Ddafi είναι συγκάτοικος του Μανώλη Δημελλά

Γραμμένο από τα μπροστινά χεράκια του Ddafi…

Ο αέρας λυσσομανά και η βροχή έχει κάνει λιμνούλες τις κεντρικές λεωφόρους. Θαρρείς πως είσαι στην καρδιά του Μαπούτο, χιλιάδες μίλια μακριά από εδώ

στην φτώχεια της Μοζαμβίκης, μονάχα που εκεί ο κοσμάκης τέτοιες ώρες είναι μούσκεμα, πεινασμένος και ανεβασμένος στις καρότσες κάτι

σαραβαλιασμένων φορτηγών τραβά για τις καλύβες. Μονάχα εκείνη η πρωινή κάψα, η ανυπόφορη ζέστη, κάνει αυτό το ουράνιο νερό να μοιάζει με ευλογία.

Στα μέρη μας οι άνθρωποι κρατούν σφιχτά, σχεδόν λίγο πιο μέσα από τα μπροστινά δόντια, τη χαμένη τους αξιοπρέπεια και προχωρούν σιωπηλοί. Τώρα τι

κριτική περίμενετε από έναν σκύλο συντροφιάς 4 μηνών; Βγαίνω και χάνομαι μέσα σε μια πόλη λαβύρινθο που δεν την αγαπούν οι κάτοικοι της, που μου

μοιάζουν με Μινώταυροι.

Σίγουρα δεν είναι αστοί και μάλλον ονειρεύονται τα χωριά τους, όχι όπως αυτά είναι σήμερα, οι άνθρωποι δεν είναι αγρότες! Αλλά είναι γλυκαμένοι με τα

πρότυπα του προπάππου και εκείνης τις καλής γιαγιάς, που έλεγε αλλόκοτα παραμυθάκια κι όμως όταν πρόκειται για το τωρινό τους σπίτι λένε ότι είναι

περαστικοί, πετούν κι ένα δε βαριέσαι αδερφέ και μεταμορφώνουν την πόλη σε σκουπιδότοπο με τοξικά απόβλητα. Περπατώ και τρομάζω από τους οδηγούς,

αρκετοί νιώθουν πως είναι ολο-μόναχοι στο δρόμο κι όταν κάτι τους ενοχλήσει είναι έτοιμοι να το κάνουν τ΄αλατιού, είναι δικό τους το οδόστρωμα, κι αυτό

προέκταση του θεόρατου εργαλείου που έχουν μέσα στα χέρια τους! Και φαντασττείτε ότι βγαίνω με λουρί και με κρατούν μια ανάσα από τα πόδια τους.

Σκέψου να είσαι ένα εφτακακόμοιρο αδέσποτο! Μα τότε αν γλυτώσεις από ένα τροχαίο θα σκοντάψεις σε τίποτα νευρωτικούς ή ψυχωτικούς περαστικούς και

θα σε πάρουν στο κυνήγι, βρίζουν και φωνάζουν, πως δεν έφτανε η κατάντια τους μαζεύτηκαν και ένα σωρό παλιόσκυλα και έχουν απαιτήσεις.

Όχι, αυτή την πόλη δεν την αγαπούν, λένε λόγια, σπουδαίες χοντρές παρόλες, μα για κείνο που νομίζουν ότι ήταν κάποτε. Οι σημερινοί κάτοικοι της δεν το

πρόλαβαν, το έμαθαν από βιβλία και ένα σωρό ποιήματα, γιατί όλοι τους θέλουν να είναι και λίγο ποιήτες! Ειδικά όταν είναι ερωτευμένοι.

Ούφ, σε όσες γωνιές κι αν κατουρήσω χάνομαι, ανάμεσα σε κακοφορμισμένα και απεριποίητα στενά, ανάμεσα σε ξεκοιλιασμένους δρόμους και φοβικούς

ανθρώπους που ξεθάβουν προφήτες και όταν πότε-πότε συναντώ μερικούς της δικής μου φάρας, τότε τα λέμε και αναρωτιόμαστε για τη μοίρα της

ανθρωπότητας. Σχεδόν πάντα την πέφτω για ύπνο απογοητευμένος. Κρίμα… Καλύτερα πεινασμένος σκύλος παρά νάρκισσος και χορτάτος άνθρωπος…