Αλέξανδρος Μπέμπης

…και στο Χρυσό κριάρια και στης Ελλαδίτσας την ποδιά σφάζονται παλικάρια.

Δεν ξέρεις ποιόν να πιστέψεις.

Διαβάζεις τον έναν, λες “έχει δίκιο”, διαβάζεις τον άλλον λες “καλά τα λέει”, στον τρίτο “μα πώς δεν το είχα σκεφτεί

τόσο καιρό” και ο διεθνής τύπος “μια έτσι μια αλλιώς” (ο Ελληνικός,άστο καλύτερα).

Μέχρι και ο Σόιμπλε από μια άποψη έχει δίκιο “ψάξτε και αλλού για 200 δις”. Ο Κρούγκμαν “ό,τι κάνατε, κάνατε, μην

υποχωρήσετε”.

Σωστή η συνταγή, λάθος η συνταγή.

Πέντε χρόνια τώρα και δεν πήρατε μια απόφαση. Γιατί όσο δεν παίρνετε, ψύλλοι στ’ αφτιά μου μπαίνουνε.

Σφάζονται οι γκουρού των σχολών για πάρτη μας, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι ο δάσκαλός τους είναι ένας. Ο

καπιταλισμός.

Μήπως συντηρείται αυτή η θολούρα για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα και κάποιοι να αισχροκερδούν ξεδιάντροπα;

Δεν θα μας τρελάνετε ανάμεσα στο Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα και την Πρωτομαγιά, διότι…

…γιορτάσαμε, ευχηθήκαμε, ψήσαμε, σουβλίσαμε, σκοτωθήκαμε στους δρόμους και ετοιμαζόμαστε να

ξαναγιορτάσουμε, να ξαναευχηθούμε, να ξαναψήσουμε, να ξανασουβλίσουμε, να ξανασκοτωθούμε.

Ό,τι κάνει ο Έλληνας δηλαδή. Αιώνες τώρα.

Από ανευθυνότητα; Από άγνοια κινδύνου; Από μια ρουτίνα που δεν μπορεί να ξεφύγει, αλλά σχεδόν πάντα ”του

βγαίνει”; 

Ή μήπως από εκείνο το τρελό γονίδιο που μας κρατάει ζωντανούς 25 αιώνες; Που κάνει τη δουλειά του χωρίς να

κουνάμε δαχτυλάκι.

Μια ξένη εφημερίδα έγραψε ότι η Ελλάδα θυμίζει τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας.

Δεν μπορώ να πω αν θα εκραγεί ηφαίστειο σε λίγες μέρες που τελειώνουν οι διαπραγματεύσεις με τους ”θεσμούς”.

Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Θεός της Ελλάδας είναι μεγάλος. Θα ‘λεγα ήταν αλλιώτικος όταν φτιάχνοντας την πλάση, 

στο λήμμα Ελλάδα πιθανόν να σκέφτηκε ”βρε αδερφέ, όλα τα έκανα ίδια, ας κάνω και κάτι διαφορετικό”. Με λίγα

λόγια ”έβαλε το χέρι του”.

Το πήραμε κι’ εμείς και το δέσαμε κόμπο.

”Μη μου τους κύκλους τάραττε”, είχε πει κάποιος αν και ήταν περικυκλωμένος από εχθρούς.

”Άντε στην υγειά μας κι’ ο Θεός να βάλει το χέρι του”, ευχή και βεβαιότητα ταυτόχρονα.

”Άντε να πάν τα φαρμάκια κάτω κι’ ας γίνει στάχτη και μπούρμπερη”.

”Άντε ορέ, σεις βαράτε τα όργανα”.

”Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων”. Έτσι είπε και ένας εκπρόσωπός του επί της Γης και έβαλε μπουρλότο.

”Κορόιδα Μουσολίνι, που μας περνάτε για κορόιδα. Ακόμη δεν μάθατε το μάθημά σας”.

”Μη μας τις γυροβολιές τάραττε”, λοιπόν γιατί το έργο είναι Θεόσταλτο και Θεάρεστο και ”ο καθείς εφ’ ο ετάχθη”.

Όπως φαίνεται εκεί στο υπερπέραν, η μοναξιά και η πλήξη, ακόμη και για τον Θεό, μερικές φορές είναι αφόρητη.

Το είχε προνοήσει. Τι Θεός θα ήταν άλλωστε.