Αυτό το ξυπνητήρι πάντα μου δίνει στα νεύρα. Δύσκολο το ξύπνημα μου, από παιδί. Είχα ακούσει κατά καιρούς όλα τα γνωστά τσιτάτα που συνοδεύουν έναν υπναρά τεμπελάκο σαν εμένα. Ειδικά αυτό με το πρωινό πουλί και το κακόμοιρο το σκουληκάκι…Επίσης πως όταν ξυπνάς αργά χάνεις την μέρα σου και δεν θα προκόψεις, κτλ. κτλ.

Αλλά βέβαια κανείς δεν υποψιαζόταν πως εγώ… κέρδιζα την νύχτα. Γιατί δεν ήταν, βλέπετε, η τεμπελιά που με έκανε να ζώ έναν εφιάλτη κάθε φορά που χτυπούσαν τα αναθεματισμένα ξυπνητήρια. Ήταν που ήμουν γεννημένη ξενύχτισσα. Φαινόμουν από μικρή πως για μένα το πρωινό ξύπνημα θα γινόταν ο καθημερινός μου εφιάλτης, όπως και έγινε.

Εγώ λοιπόν διάβαζα την νύχτα, γιατί ήταν αποδεδειγμένο πως την νύχτα η πλάσις ησυχάζει και ηρεμεί το κεφαλάκι σου από αυτό το βουητό, το πήγαινε έλα, το μπες βγες. Δεν ψάχνω για δικαιολογίες. Η αλήθεια ήταν μία και ήταν η πιο απλή. Την νύχτα είχε ησυχία.

Μόνο που κανείς δεν με καταλάβαινε. ΄Ε, ίσως να με καταλάβαινε λίγο και για όσο κρατούσαν τα διάφορα διαγωνίσματα…Αλλά και πάλι μόνο αν έγραφα καλά. Αν έγραφα καλά ήταν βέβαιο -έλεγαν οι μεγάλοι με την πείρα ζωής- πως οφειλόταν στο ξενύχτι και μπράβο μου και ζήτω μου! Ποιος γονιός δεν καμαρώνει όταν το παιδί του να ξενυχτάει πάνω στα βιβλία του! Αλλά αν τα έκανα σαλάτα, ε, τότε ήταν βέβαιο-και πάλι- πως έφταιγε που ξενυχτούσα και «δεν απορροφούσα σωστά την ύλη», έλεγαν πάλι οι ίδιοι μεγάλοι με την πείρα ζωής.

Μην ψάχνετε να βρείτε άκρη. Δεν υπάρχει. Κάποια στιγμή τελείωσαν τα διαβάσματα και μου έμεινε το χούι. Τις νύχτες διάβαζα τα αγαπημένα μου βιβλία, αυτά για τα οποία κανείς δεν θα μου ζητούσε να βγάλω μιά κόλλα χαρτί, έβλεπα άπειρες ταινίες, περιδιάβαινα στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου και σάρωνα από τις πιο απίθανες άχρηστες ειδήσεις μέχρι τα σοβαρά και τα ασήκωτα του πλανήτη, χάζευα τον ουρανό και μέτραγα πεφταστέρια, παρατηρούσα τους ανθρώπους που η νύχτα έφερνε κοντά στο μπαλκόνι μου και κρυφάκουγα τις ιστορίες τους και τέλος…ώ!, τι παράξενο, άρχισα να γράφω! Αυτά που γράφω τέλος πάντων…

Η ιστορία όμως, όσο κι αν κατάφερε να σας ξεγελάσει μέχρι εδώ, δεν έχει καθόλου να κάνει με τις  λευκές νύχτες. Το αντίθετο μάλιστα. Έχει να κάνει με το ξύπνημα  από αυτές.  Με την επαναφορά στην πραγματικότητα. Έχει να κάνει με τον ήχο αφύπνισης ενός ενοχλητικού ξυπνητηριού ή και κινητού τηλεφώνου αν θέλετε, που μπορεί με τα χρόνια να απέκτησε περισσότερη αρμονία, ίσως και μιά κάποια ευγένεια, μπορεί να μην μας τρομάζει πια τόσο πολύ γιατί φτιάχτηκε από το ρεφραίν του αγαπημένου μας τραγουδιού, τη φωνή του ίδιου του αγαπημένου μας να μας λέει γλυκά «πέρασε η ώρα, ξύυυυπνα αγάπη μου» σαν παπαγάλος, το κελάηδισμα παραδείσιων πουλιών στο κομοδίνο μας, ή ακόμα ακόμα και μιά ανεπαίσθητη δόνηση μετά ζουζουνίσματος που όμως είναι μελετημένη να μας ξυπνάει με το βουητό της,  αλλά δεν παύει να είναι ένας ήχος που μοναδικό σκοπό έχει να μας ξεριζώσει βίαια από το όμορφο όνειρό που ταξιδεύουμε και να μας επαναφέρει στην σκληρή πραγματικότητα.

Δε λέω, ένας καφές, μιά καλημέρα, ένα χάδι ένα φιλί, βοηθάνε, αλλά τί τα θες, όλα κατόπιν εορτής.

Δύσκολα αφήνει κάποιος την φωλιά που τις τελευταίες, ελάχιστες, λόγω ξενυχτιού, ώρες, έκλωθε στο ζεστό του κρεββατάκι. Την γούβα από το μαξιλαράκι του, τα τσαλακωμένα σεντόνια που μυρίζουν μαλακτικό και μανούλα, το μαξιλάρι της αγκαλιάς… Ύστερα έρχεται και ο ήλιος να αποτελειώσει ό,τι το καλλίφωνο ξυπνητήρι ξεκίνησε.

Μέσα σε όλη αυτή την ¨βιαιότητα¨ υπάρχει μια τόση δα μικρούλα αχτίδα σωτηρίας.  Λέγεται «snooze», που πα να πει, αναμονή αλλά και αναβολή αλλά και…λαγοκοιμάμαι με χρονοδιακόπτη  και όταν το ανακάλυψα στα διάφορα κινητά που πέρασαν από τα χέρια μου όλα αυτά τα χρόνια, το έχρισα και επισήμως ως την τρίτη μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά το πολυμιξεράκι-πολυκόφτη και την  λαδόκολλα που πουλιέται κομμένη σε φύλλα!

Είναι αυτό που θα σου χαρίσει λίγο έξτρα χρόνο χουζουρέματος κάθε φορά που αισθάνεσαι πως το χρειάζεσαι. Στην περιπτωσή μου…πάντα!

Λίγα λεπτά ακόμη, τόσα όσα εσύ ορίζεις κάθε φορά, μέχρι να φέρεις την καινούργια μέρα να κουμπώσει με την προηγούμενη νύχτα. Το μαγικό είναι πως αυτό το παιχνίδι με τον χρόνο μπορείς να το επαναλάβεις όσες μα όσες φορές εσύ το επιθυμείς, με την προϋπόθεση να μην χάσεις στο τέλος κάποιο σημαντικό ραντεβού και μετά να τρέχεις και να μην φτάνεις! The story of my life!

Και το πατάς και το ξαναπατάς, ώσπου κάποια στιγμή βαριέσαι να κοροϊδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό και το παίρνεις απόφαση να πατήσεις επιτέλους γη.

Σκεφτόμουν πως αυτές ειδικά τις μέρες, θα ήθελα να είχα ένα μαγικό ξυπνητήρι που να έβαζε σε αναμονή όλα όσα συνέβησαν.

Να χτυπούσε στις καρδιές των ανθρώπων και να καθυστερούσε την καταστροφή, την ασχήμια, την στεναχώρια.

Να έδινε άλλα πέντε λεπτά στους ανθρώπους, σε κείνους τους ανθρώπους, θα τους ήταν αρκετά πιστεύω, για να προλάβαιναν να ξεφύγουν από την μοίρα τους.

Μιά ευκαιρία, μιά χρονοκαθυστέρηση στο αναπόφευκτο που δεν θα ήταν πια αναπόφευκτο γιατί θα είχε πάρει αναβολή. Κι αναβολή στην αναβολή, στο τέλος το κακό θα περνούσε και δεν θα συναντούσε κανέναν στον μαύρο δρόμο του.

Γιατί σκέφτομαι πως τελικά, όλα είναι θέμα συγχρονισμού, timing, που θα λέγαμε για να συνεννοηθούμε σήμερα, κι αφού ο χρόνος είναι σχετικός, έτσι δεν λένε, θα ήθελα για μια φορά να ήταν ένας νυσταγμένος τεμπελάκος που δεν θέλει να ξυπνήσει και να ξεκινήσει στην ώρα της εκείνη τη μέρα. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να σας πω ποια μέρα.

Ίσως και να ήθελα να πιστεύω πως σε κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν, η μέρα αυτή ήταν εντελώς διαφορετική γιατί κάποια snooze είχαν κλειδώσει στο άπειρο.

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr