Αναστασία Φωκά

Πολλές φορές δίνουμε στις περιστάσεις περισσότερη αξία από ό,τι αξίζουν πραγματικά… Ναι, αυτό είναι. Αυτό έλειπε για να δώσω τις απαντήσεις που χρειάζονται, χωρίς να απαιτείται σε κάθε περίσταση να διαχειρίζομαι συναισθήματα, να διαχειρίζομαι τον ίδιο μου τον εαυτό, να διαχειρίζομαι τις σκέψεις μου…

Κάποια πράγματα μεγαλώνοντας τα αντιλαμβάνεσαι και τα ξεκαθαρίζεις. Ευτυχώς που όλα έχουν την ώρα τους. Δεν χρειάζεται να τρέχεις… Η κάθε περίοδος της ζωής μας έχει καθοριστική σημασία για την επόμενη… Αρκεί να συμμετέχουμε ενεργά σε αυτή και να μην έχουμε απλά φιλική συμμετοχή.

Πολλές φορές τα συναισθήματα είναι υπέρ άνω όλων. Αυτό σιγά σιγά καταλαγιάζει κι έρχεται η λογική και παίρνει θέση. Σε αυτή ακριβώς τη φάση γίνονται οι μεγάλες μάχες στο μέσα μας. Ακριβώς αυτή τη στιγμή. Και νιώθω ότι είναι καθοριστική, γιατί πραγματικά ξεκαθαρίζει το τοπίο, καταλαγιάζει ο εγωισμός και ο παρορμητισμός και τη θέση τους παίρνουν η ισορροπία και η σταθερότητα.

Θυμάμαι… Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν τελείωνα το σχολείο. Ήμουν κι εγώ από τους ονειροπόλους της γενιάς μου που ένιωθαν ότι θα καταφέρουν κάτι σπουδαίο. Είναι ωραίο να κάνεις όνειρα και να μην σταματούν πουθενά! Ένας άκρατος εγωισμός ανέβαζε την αδρεναλίνη και ένιωθα σαν ταύρο σε υαλοπωλείο. Δεν με σταματούσε τίποτα. Όλα ήταν πλασμένα και φτιαγμένα όπως τα ήθελα.

Κι ύστερα… Λίγα χρόνια πιο μετά ένας τοίχος καρφώθηκε μπροστά μου. Μου κόψανε τα φτερά- όχι όμως τα όνειρα. Προσγειώθηκα απότομα, αλλά δεν έσπασα τα μούτρα μου. Πέρασα δύσκολα μέχρι να μάθω να καταλαγιάζω τον εγωισμό, να πνίγω το δίκιο μου και να ακούω προσεχτικά τα λόγια των μεγαλύτερων. Δεν είχαν πάντοτε δίκιο. Ήταν μεγάλο σχολείο όλοι οι άνθρωποι που βρέθηκα δίπλα τους. Ο καθένας μου έμαθε και κάτι διαφορετικό κι όλοι μαζί το πιο σημαντικό που με ακολουθεί έως και σήμερα. Έμαθα να φιλτράρω και να δίνω χρόνο. Μα πάνω από όλα κατάφερα πια να ζω αυτό που θέλω κι όχι αυτό που πρέπει. Αυτό που θέλω πολλές φορές συμβαδίζει με το θέλω των άλλων, άλλοτε πάλι όχι. Δεν έχει σημασία όμως να γίνω αρεστή σε όλους. Σημασία έχει που έζησα την κάθε περίοδο της ζωής μου χωρίς να βιάζομαι να μεγαλώσω και πιστεύω ότι ρούφηξα όσα περισσότερα μου δόθηκαν…

Σίγουρα έκανα λάθη, σίγουρα άφησα και κάποια τρένα να περάσουν χωρίς να ανέβω για τον επόμενο προορισμό.

Αλλά αυτές είναι οι επιλογές της ζωής και δεν γυρίζουν πίσω. Δεν μετανιώνω. Γυρίζω πίσω και κοιτάζω με προσοχή.

Συνεχίζω μπροστά με το κεφάλι ψηλά πια, με σκέψεις σκόρπιες αλλά μαζεμένες ταυτόχρονα.