Γιάννης Σιδέρης

 

 

 

 

Σε μια χώρα με ώριμη πολιτική ζωή, δεν θα ήταν είδηση ότι ένας πρώην πρωθυπουργός, επικοινώνησε με τον νυν, προκειμένου να του

εκφράσει την άποψή του, την ώρα που η χώρα ακροβατούσε στο κενό. Ούτε είναι καταδικαστέα αυτή καθ΄ εαυτή η προτροπή Καραμανλή

προς Τσίπρα: «Η χώρα βυθίζεται, πρέπει να κάνεις το καθήκον σου» (ακόμη και για όσους έχουν/με διαφορετική γνώμη για την τεράστια

συνεισφορά των δύο στη βύθιση της χώρας). Επίσης το τηλεφώνημα αυτό δεν είναι αποδεικτικό ούτε επιβεβαιωτικό του παλαιόθεν

υπάρχοντος πολιτικού φλερτ Καραμανλή και Τσίπρα.

 

Σε μια χώρα με ώριμη πολιτική ζωή, ένας πρώην πρωθυπουργός, που επί των ημερών του χρεοκόπησε η χώρα, (στους αριθμούς

τουλάχιστον), δεν θα το έπαιζε αναχωρητής, προστατευμένος από την αχλή του ιστορικού ονόματος που κάποιος άλλος (ο Θείος)

δημιούργησε. Θα απολογείτο για τη θητεία του, θα εξηγούσε, θα παρέθετε επιχειρήματα για το τι έγινε και το καράβι μπάταρε –έστω κι αν

δεν έφταιγε αυτός, έστω και αν βρήκε το καράβι με αναπότρεπτη τη ρότα προς το σκόπελο. Και φυσικά τα μήντια δεν θα του χαρίζονταν

άνευ κριτικής για τη συμβουλή στον Τσίπρα, όταν ο ίδιος δεν είχε κάνει το δικό του χρέος όταν ήταν στο πηδάλιο.

 

Σε μια χώρα με ώριμη πολιτική ζωή δεν θα συνέβαινε και το ακριβώς αντίθετο και καταδικαστέο: Ενώ η χώρα βυθιζόταν πρωθυπουργός και

αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην διανοούνται ότι πρέπει να επικοινωνήσουν και να συζητήσουν για το επερχόμενο ναυάγιο

και την αναγκαία ρότα για να «αριβάρει» το πλοίο σε λιμάνι… Δεν επιρρίπτονται ευθύνες σε κάποιον από τους δυο γι΄ αυτό. Αυτά είναι τα

πολιτικά μας ήθη, με αυτά πολιτευόμαστε, με αυτά πορευόμαστε, με αυτά τους εκλέγουμε, και γι’ αυτά πληρώνουμε…

 

Σε μια χώρα με ώριμη πολιτική ζωή, για ένα τέτοιας εθνικής, υπαρξιακής, υπόστασης θέμα, ο πρωθυπουργός θα είχε συγκαλέσει συμβούλιο

πολιτικών αρχηγών, χωρίς τις πολιτικάντικες κουτοπονηριές του τελευταίου συμβουλίου, με σαθρή διάθεση παγίδευσης και καταγγελίας. Θα

είχε ζητήσει από όλους τους αρχηγούς να επικοινωνήσουν με τις φίλιες ευρωπαϊκές δυνάμεις ώστε να βοηθήσουν τη χώρα, και θα

αποδοκίμαζε το δημοσιογραφικό κομματικό του όργανο, αν τολμούσε να καταγγείλει πολιτικούς αρχηγούς ότι επικοινωνούν για να

σαμποτάρουν την κυβέρνηση, την ώρα που προσπαθούσαν να βοηθήσουν την κυβέρνηση και τη χώρα.

 

Σε μια χώρα με ώριμη πολιτική ζωή, ο πρώτος πρωθυπουργός που μας έβαλε στο μνημόνιο δεν θα μας έβαζε εν κρυπτώ και παραβύστω,

συμβουλευόμενος πέντε φίλους του και κάποιους διεθνείς ειδικούς, μεταξύ των οποίων και οικονομικούς τυχοδιώκτες, αλλά τον πρώην

πρωθυπουργό της χώρας του δικού του κόμματος, και κάποιους πρώην υπουργούς οικονομικών, πάλι του δικού του κόμματος, εγνωσμένης

επιστημονικής αξίας και εμπειρίας.

 

Σε μια χώρα με ώριμη πολιτική ζωή, η εξεταστική επιτροπή που θα συγκροτείτο για να μελετήσει και να αποδώσει ευθύνες περί την,

ιστορικού μεγέθους, οικονομική αποτυχία, με τραγικές επιπτώσεις δεκαετιών στην ζωή των πολιτών, δεν θα ξεκινούσε κουτοπόνηρα και

υστερικά, από τον Παπανδρέου που μας έβαλε στο μνημόνιο, αλλά θα διερευνούσε πρώτα ποιες αιτίες, υπό ποιες συνθήκες και υπό την

ευθύνη ποίων βρεθήκαμε στην κατάσταση αυτή, και σταδιακά θα έφτανε στο πως και γιατί μπήκαμε στο μνημόνιο.

 

Σε μια χώρα με ώριμη πολιτική ζωή θα ήταν καταγέλαστος και ηθικά απαξιωμένος ήδη ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης και

Διαφάνειας, ο αρμόδιος για την πάταξη της διαφθοράς δηλαδή, όταν απαντούσε για τον ελεγχόμενο υπουργό Επικρατείας: «Τους λαοφιλείς

πρωθυπουργούς, ένας έξυπνος τρόπος αν τους πλήξουν είναι να χτυπάνε το περιβάλλον τους. Ο Φλαμπουράρης είναι ένας από τους

στόχους» (δεν υπονοούμε αναγκαστικά κάτι για τον κ. Φλαμπουράρη, δεν έχουμε τέτοια στοιχεία, πέραν των δημοσιευμάτων που

γνωρίζουμε όλοι. Όμως ο υπουργός κατά της διαφθοράς, με τις μεγαλόστομες διακηρύξεις, ελέγχεται πολιτικώς αφού εκλήθη από

βουλευτή της αντιπολίτευσης (και υποψήφιο αρχηγό της) να ελέγξει τον υπουργό Επικρατείας και αυτός απάντησε τόσο εθελόδουλα, ως

πολιτικός αναλυτής και όχι ως ο αρμόδιος υπουργός…).

 

Τέλος, και για να μην μακρηγορούμε, σε μια χώρα με ώριμη πολιτική ζωή, απλώς δεν θα χρειάζονταν να γράφονται τέτοια

επιφυλλιδογραφήματα…

 

 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

 

The article expresses the views of the author

 

 iPorta.gr