Πέρυσι τέτοιες μέρες ήταν που το σπίτι μας γέμισε με τα βροντερά γέλια του Βαγγέλη και το ξεχωριστό χιούμορ της Νόομι χαρίζοντας μας μια αξέχαστη βραδιά. Ήταν η πρώτη μου γνωριμία μαζί τους σε μια ατμόσφαιρα που οι κοινωνικές αβρότητες παρέδωσαν γρήγορα τα όπλα σ’ εκείνη την σπάνια οικειότητα που βρίσκει πρόσφορο έδαφος ανάμεσα σε ανθρώπους που εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος.

Κι ύστερα, ένα χρόνο μετά, ήρθε εκείνο το ταξίδι στη Ρόδο, σχεδόν είκοσι μέρες πριν από τούτο το Πάσχα, που εκείνο το κύμα έγινε ωκεανός και στα νερά του βαπτιστήκαμε ξανά στο απόλυτο μιας φιλίας και μιας συντροφικότητας που μας δόθηκε απλόχερα.  Μέχρι κι ο Μαύρος ο σκύλος τους μας υποδέχτηκε στο σπίτι τους, φιλόξενος οικοδεσπότης.  Ακόμη και σήμερα θυμάμαι γοητευμένη την έξοδο μας μετά σ’ ένα μέρος που μόνο εκείνοι οι δυο θα μπορούσαν να είχαν ανακαλύψει.  Κι ύστερα ήρθε η μέρα η μεγάλη , η αφιερωμένη στα βιβλία του Μάνου που με ιδιαίτερο ταλέντο και απίστευτη έμπνευση ο Βαγγέλης είχε εικονογραφήσει.  Δυο άξιοι δημιουργοί εισέπραξαν περήφανοι την αγάπη του κοινού τους καμαρώνοντας για τα δυο παιδιά τους, τόσο όμορφα και ξεχωριστά.  Μαζί με την Νόομι και όλους όσους παρευρέθηκαν καμάρωνα κι εγώ αυτό το μοναδικό, ευλογημένο συνταίριασμα ταλέντων.

Κι ήταν την άλλη μέρα που κάναμε το ταξίδι ως το άλλο τους σπίτι στην Λαχανιά, το αυθεντικό τους σπίτι, γεμάτο από την παρουσία τους κι ένα σωρό ξεχωριστά προσωπικά τους αντικείμενα και έπιπλα. Χτισμένο μακριά από τον κόσμο, πνιγμένο στο πράσινο της φύσης και τα βελάσματα των κοπαδιών.  Δηλώσαμε χίπις και μπήκαμε από την πόρτα που άνοιγε μόνο γι’ αυτούς στον μαγικό κόσμο του Βαγγέλη. Ακόμη τον θυμάμαι να γελάει με ένα άλμπουμ με σκίτσα των παιδιών και ήρωα τον ίδιο.  Ήταν μια υπέροχη μέρα, μα αλλοίμονο η τελευταία που θα έβλεπα ζωντανό τον Βαγγέλη.  Μου την έσκασε όταν μου υποσχέθηκε χωρίζοντας πως θ’ ανταμώναμε πάλι το καλοκαίρι στην πόλη της Ρόδου, μα και στην Λαχανιά.

Άδικα θα τον περιμένω να εμφανιστεί με την καταπληκτική μοτοσικλέτα του και τα υπέροχα καπέλα του στην γωνιά του δρόμου γελώντας. Κι όμως σε κάποιο από τα δρομάκια της παλιάς πόλης θα ελλοχεύει κρυμμένος, να βγει ξαφνικά μπροστά μας,  αγαπημένη παρουσία-απουσία.

Ο θάνατος του μέρα Αναστάσιμη θέλω να πιστεύω πως μπορεί να σηματοδοτεί την Αναγέννηση της ζωής.

Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μου Βαγγέλη.

H Κώστια Κοντολέωνείναι συγγραφέας και μεταφράστρια