Ποτέ δεν μίλησε ούτε παρουσίασε πετιγκρί Βουρβόνων και Αψβούργων.

Παιδί της διπλανής πόρτας, κρητικαρογεννημένο και μεγαλωμένο στην Αγία Βαρβάρα.

Από είκοσι χρονώ στη δουλειά, δεν επικαλέστηκε επιφανείς σπουδές ούτε παρουσίασε αγορασμένα πτυχία και μεταπτυχιακά ετερο-γραμμένα…

Με χαμηλούς τόνους ξεκινώντας το αρματολίκι της ζωής, πολύ δουλεύοντας, περισσότερο παρατηρο-μελετώντας, ακόμα πιο πολύ ευαισθητοποιούμενος από συνθήκες-καταστάσεις- κατάντιες της καθημερινότητας (αποτέλεσμα της πολιτικής σαπιοκοιλιάδων λακέδων και ξεπουλημένων ασπόνδυλων), άγγιξε τις καρδιές των απλών ανθρώπων.

Πλησίασε τους αποδιοπομπαίους, τους παρατημένους, τους παγκακοκοιμώμενους, τους τρυπημένους από την απόγνωση, τους τρύπιους από την ανάγκη, τους ενοικιάζοντες σάρκαν πλην καθαρούς εν τω βάθει. Τους αποτυχόντες του συστήματος και τους ατυχήσαντες της ζωής. Τους πλησίασε καθαρά και ανθρώπινα, κάνοντας τον ψίθυρό τους φωνή, αναδεικνύοντας την αξιοπρέπεια που υπάρχει ακόμα και στην πιο πεταμένη υπόσταση.

Μέσα στα χιλιάδες βιβλία, ταινίες, τίτλους, θέματα, εκείνος διάλεξε το ανέγγιχτο.

Προτίμησε το αφάγωτο, το παρεμβατικό, το περιθωριακό, το αναπότρεπτο, από την ασφάλεια των πρωινών γελοιοτήτων, που είτε στοχεύουν να προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας είτε να μας προάγουν στο επίπεδο της κάθε ανοργασμικής νοικοκυράς που ταυτίζεται με ξανθο-μελαχρινά βλήματα της επικαιρότητας, επιχειρώντας με πονηρό ως ύπουλο τρόπο να κατευθύνουν την ψήφο μας , καθιστώντας μας τη great majority ενός ηλίθιου όχλου (όπως κατάντησαν το Λαό μας). Μαστουρωμένο στο να μην αντιδρά. Στο να μην διεκδικεί. Στο να τον φτύνουν και να κοιτάει ψηλά μήπως ψιχαλίζει. Στο να τον φορο-μπηχνοπαλουκώνουν ασύστολα κι εκείνος με εμφανή ηττο-παθο-υποτέλεια, να ανταποκρίνεται, σα να εκφράζει τοιουτοτρόπως ευγνώμονες ευχαριστίες…Μη τυχόν χάσει τα έτσι κι αλλιώς παρμένα.

Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να ερμηνευτούν τα οργασμικά χειροκροτήματα σε έναν προχθεσινό δικτάτορα, σε έναν σημερινό τιμονιέρη (μέχρι χθες ονοματισμένο προδοτορίχτη) κι έναν επαρμένα κενόδοξο και μονίμως απορημένο Κινγκ-Κονγκ;

Το μεγάλο του λάθος; Το ότι είναι νέος. Ή μάλλον, ότι κατάφερε και είδε στο επάγγελμά του out of the box, αρκετά νέος. Όταν άλλοι, συνάδελφοί του ούτως ειπείν, στην αντίστοιχη ηλικιακή περίοδο, συνεστιάζοντο μετά των εκάστοτε ημετέρων, με σπανακόπιττες και συναγρίδες στα Ιντεάλ και στους Διόνυσους, εφαπτόμενοι στο κατά καιρούς γκουβέρνο, πλήρως εφησυχασμένοι στο στρώμα ΝΕΡΟΥ ( με την παλαιότερη ονομασία του) και στη μονοπωλιακής σχέσης προβολή τους.

Καθιστώ σαφές, είναι γνωστό και επαληθεύσιμο άλλωστε, ότι ούτε είχα ούτε έχω σχέση με ποτάμια και παραπόταμους, με ελιές και έτερα παρόμοια.

Παραμένω αμετακούνητος στην ΙΣΤΟΡΙΚΗ μου θέση, με όλες τις αναταράξεις.

Ούτε γνωρίζομαι με πρόσωπα, που οι λέξεις τούτες σκιαγραφούν ή και καταδεικνύουν. Mάλιστα oι αυτόκλητοι Ηρακλείς, πάντοτε με έκαναν να κουμπώνομαι.

Αλλά βρε παιδί μου, είναι κι εκείνη η μετα-κλιμακτηριακή εποχή του άνδρα, η παρατεινόμενη, είναι κι εκείνα τα αναχρονιστικά συναισθήματα της μοχθηρίας και της υποτίμησης κι εκείνα τα χτυπήματα στο εφηβαίο, που είναι από ενοχλητικά μέχρι δυσάρεστα. Όταν μάλιστα καταφέρονται από ηλικιωμένους αυτο-ανεπιβεβαίωτους το πάλαι ποτέ επιβήτορες, που μπροστά στη ρώμη της ώριμης νιότης, αντί να μειδιούν με πληρότητα στην αποτίμηση της προσωπικής τους μνήμης, φθονούν τον τολμούντα και επιχειρούντα και διαλεγόμενο και ερωτοτροπούντα και σκεπτόμενο ενώ εκείνοι παλεύουν πως να συμμαζευτούν απ τη μπανιέρα τους.

Τι να κάνουμε, αγαπητοί μου, υπάρχει και αυτή η εκδοχή του επαγγελματισμού, στη ζωή. Υπάρχουν τα έπιπλα μπαρόκ, λουί κατόρζ, λουί κενζ, υπάρχουν και τα ρείθρα των πεζοδρομίων κι οι γωνιές που δεν τις πιάνει σκούπα, όπου κρύβονται οι πιο μεγάλες αλήθειες. Και υπάρχουν και κάτι τύποι, που δεν έχουν να κερδίσουν ή να χάσουν τίποτα, που κάνουν την επιλογή τους: Τα χαλασμένα πατίνια.

Επιλογή και μαγκιά είναι να λες πάμε να δούμε και την άλλη γειτονιά, να μπούμε και σε άλλα σπίτια, να γνωρίσουμε την παραπέρα αλάνα, ν ανακαλύψουμε καινούργιες κρυψώνες για τα όνειρά μας, να κάνουμε καινούργιους φίλους , να παίξουμε τίμια το κρυφτό της ζωής μας, ακόμα και τον πετροπόλεμό μας.
Κι ας αναρωτιούνται κάποιοι αλαφροί, αν βρισκόμαστε στο Σείριο… Τουλάχιστον εκεί υπάρχουνε παιδιά, κατά τον Χατζηδάκι.

Όσο για τους νοητικώς προγάστορες, που διαμερισματοποιούν την αξία και την ικανότητα, με βάση τη γεωγραφική καταγωγή και την ηλικία, που νομιμοποιούνται οι ίδιοι όντας σε μια Κατοχή, σε έναν Εμφύλιο, που τον λεν και Συμμοριτοπόλεμο και τούμπαλιν σπερματοζωάρια εις αρχιδόσακκους, άρα χωρίς ίδια γνώση να αποφαίνονται υπέρ του ενός ή του άλλου, καλά θα κάνουν να το πάρουν απόφαση …

Η νέα γενιά, από όλα γνωρίζει. Κι από Πολυτεχνεία κι από αποστασίες κι από λακεδισμούς κι από προδοσίες κι από εκπορνεύσεις κι από ξεπεσμούς κι από αλλοτριώσεις. Φρόντισαν οι ευπειθέστατοι απυρόβλητοι, συστηματικά γι αυτό.
Κι όπως άλλαξαν όλα, άλλα προς το καλύτερο κι άλλα προς το χειρότερο, έτσι άλλαξε κι η Νιότη και η μιλιά και η επαφή και η επικοινωνία και η πολιτική σκέψη και το όραμα, όχι βέβαια στους τελειωμένους επαγγελματίες μισθο-καρεκλοκένταυρους με κόμπο στη γραβάτα τη δηθενιά ολκής , που μας μπαστακωθήκαν με καρότο και με μαστίγιο και με ξενόφερτους νταβατζήδες μα σε όλους αυτούς (και πληθαίνουν τρελλά), που θέλουν έναν καλύτερο κόσμο, που δεν θα τους χαριστεί, μα θα τον πλάσουν με γνώση, με συνέπεια, με αλήθειες. Και προπάντων με ήθος.

Λέξη που κοντεύει να εκλείψει από το λεξιλόγιό μας.

Όχι με ψέμματα, υποκρισία και κρυόψωλες χειραψίες, δομικά υλικά του σαπιο(β)ρωμαλέου παλαιοκομματισμού.

Μα με καθαρή ματιά, ευθύβολη, ερωτική, γλωσσοφιλό-φιλη, που δε θα λέει πεθαμένες καλημερο-καληνύχτες, που δε θα φυγομαχεί μη μπορώντας να αντέξει το διαφορετικό πολύ περισσότερο το καλύτερο (που σε αυτό οφείλεται η συρρίκνωση και η κατακρήμνηση του ιστορικού κόμματος ηγεσίας), παρά θα μάχεται μέσα από το διάλογο,
να καταφέρει το ακατόρθωτο.

Ωστόσο, για να μην αδικήσουμε κανέναν, πρέπει να πούμε ότι ο καθένας κάποια στιγμή της ζωής του, μπορεί να έδωσε τον καλόν αγώνα, με ή χωρίς αποτέλεσμα.

Να πληγώθηκε. Να απογοητεύτηκε. Να κατέληξε ότι όλα είναι μάταια.

Εδώ, δεν κρίνονται στάσεις. Επισημαίνονται εκφρασμένες απόψεις-θέσεις –κρίσεις και αξιολογούνται.

Γι αυτό, το να βγει ένας νέος άνθρωπός, έστω από το πολιτικό πουθενά, να στηθεί με διαφάνεια, ξεκαθαρίζοντας τις προθέσεις του, με σταθερή φωνή, μόνο για γιαούρτωμα δεν είναι.

Βεβαίως ούτε για οπαδοποίηση. Φιλακρόαση, ίσως. Ελπίδα; Θα δείξει.

Για την ώρα, ας κάνουμε λίγο χώρο, στις παν-ακυρώσεις και παν-απαξιώσεις μας.

Το αύριο, πρέπει πάση θυσία να είναι καλύτερο.

Άλλωστε και τα σπερματο-ζωάρια, πρέπει κάποια στιγμή να πάρουν το δρόμο για να γονιμοποιηθούν…

Δημήτρης Μπρούχος