Το πιο χιλιοαναλυμένο συναίσθημα ο έρωτας. Περιέχει την καψούρα. Ευτελίζει την φύση του βέβαια, αλλά καλώς ή κακώς την περιέχει. Και το κατρακύλημα περιέχει και τον Γονίδη περιέχει και άλλες γλυκανάλατες μπαλάντες, αμανέδες κτλ περιέχει. Το έχεις κάνει και εσύ, το έχω κάνει και εγώ, αν και τις μεγαλύτερες καψούρες, που όμως τις ονομάζω έρωτα.

Αλλά κ@ύλα; Δεν ονομάζεται έρωτας, αλλά «το …αυτό»** και καψούρα; «Το …αυτό»;

«Το …αυτό» νιώθει και ο πορνόγερος για ένα νέο κορίτσι. «Το …αυτό» νιώθει και ο παιδεραστής και ο ζωόφιλος. «Το …αυτό» νιώθει και η ξιπασμένη υπογειοκλασάτη που νομίζει ότι είναι καθόλα καθωσπρέπει κυράτσα των βορείων και όχι μόνο προαστίων χαλβαδιάζοντας νέους επίδοξους ζιγκολό ή απλώς καλοσμιλεμένα νέα κορμιά. «Το …αυτό» νιώθει και η τελευταία μπουρναζογκόμενα ή ο τελευταίος καγκούρης-κλαρινίζον γκόμενος. Ναι, « το …αυτό» μπορεί να νιώσει και ο ερωτευμένος. Όταν όμως είναι ένας έρωτας φτηνός και βασισμένος σε τερτίπια ρηχών γκομένων και τις τακτικές τους τότε η .. «το …αυτό» είναι , παραμένει και θα παραμείνει « το …αυτό» και κάθε υποψία αγάπης είναι τελείως λαθεμένη. «Αγαπάς» το είδωλο, που με τα παιχνίδια του, αυτός που κινεί τα νήματα, έχει δημιουργήσει στον εγκέφαλό σου, κινώντας σε σαν μαριονέτα. Και όσο νοσηρές καταστάσεις είναι η ζωοφιλία ή η παιδεραστία άλλο τόσο νοσηρός είναι και ο «έρωτας» που βασίζεται στην « το …αυτό» εκ σωστού διαχειρισμού. Στον κάδο.

Ο πραγματικός έρωτας περιέχει « το …αυτό» αλλά την υπερβαίνει ταυτόχρονα. Είναι ζωώδης και σωματικός, όμως είναι και πνευματικός, εσωτερικός και σιωπηλός. Ό,τι μένει μόνο «στο …αυτό» και στην καψούρα δεν αξίζει να ονομάζεται έρωτας, δεν αξίζει να εξελίσσεται σε αγάπη, ούτε καν σε μίσος. Αξίζει να μένει στα υπόγεια κενός και άδειος.

Επιμένω και πάντα θα επιμένω- για όσο θέλω να κατοικώ σε έναν κόσμο περισσότερο πολύχρωμο από τον πραγματικό- ότι ο έρωτας είναι Έρωτας. Και παίζει με τις αντιθέσεις και τα όρια, και σε καίει αλλά σου δίνει και την κινητήρια δύναμη. « Το …αυτό» και η καψούρα που βασίζεται σε τερτίπια τι σου δίνει; Κλάμα, τσόντες, πάτο, μπάφους, απωθημένα και πληγές. Πληγές όμως όχι από την ανηφορική οδό της αλήθειας ή από την αυταπάρνηση του εαυτού σου αλλά από την κουτρουβάλα και τη μηδαμινότητα. Έγινες πιόνι σε κάποιον που έμαθε, τον έμαθαν-δεν έχει σημασία- να χειραγωγεί άτομα. Και πιάστηκες στην φάκα.

Είμαι 22. Και το θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμά μου να τοποθετώ τον όποιο έρωτα σε χρωματιστά πλαίσια. Δεν θέλω να τον υποδεκτώ με μάζες λίπους και πλαδαρή φαντασία. Ο μηδενισμός ίσως έρθει σε μεγαλύτερη ηλικία. Μπορεί να μην έρθει και ποτέ-και αυτό μου το εύχομαι. Αλλά σίγουρα δεν θέλω να έρθει πρόωρα.

Αυτό για τις καψούρες. Δεν το υποτιμώ. Ίσα ίσα που η μελωδία του μ’αρέσει πολύ. Αλλά όταν δακρύζεις με αυτό, καταλαβαίνεις την ανημποριά σου και δεν θέλεις να ξεκολλήσεις από το δικό σου μούδιασμα, ή με αυτό ή έστω με αυτό τότε σίγουρα ξέρεις ότι δεν είναι κάτι χυδαίο. Υπερβαίνει εσένα τον ίδιο. Σε γεμίζει, δεν σε ρημάζει.

Σημείωση:

* ο πίνακας L’amitie είναι του Pablo Picasso.

 ** “το αυτό”: καύλα

Μαρίνα – Μαρία Βασιλείου