Δημήτρης Μπρούχος

Πάσχα των Ελλήνων, Πάσχα των Χριστιανών-και όχι μόνον, Πάσχα των Ανθρώπων !…

Σ’ έναν κόσμο που τις καρδιές πετρώνει η αναλγησία, η υποκρισία, ο τομαρισμός, η αποστροφή από τον πόνο του άλλου, όπου οι εκάστοτε ισχυροί αποψιλώνουν κάθε αξιακό υπόβαθρο , συμβάλλοντας στην απο-ιέρωση της ψυχής και στην επικράτηση ενός φαύλου ευδαιμονισμού και μάλιστα για τους λίγους…

Σ’ έναν κόσμο που θρηνεί αθώα θύματα, εκατόμβες νεκρών παιδιών στο βωμό άθλιων και πάντα συγκεκαλυμμένων συμφερόντων, που εκπροσωπούνται από λύκους με δορά προβάτου, διογκώνοντας το ατομικό, μέσα στο κοινωνικό Πεπερασμένο, βιώνουμε καθημερινά τον δικό μας ενταφιασμό μαζί με την χάσκουσα ανθρωπότητα, που από καιρό πνέει τα λοίσθια.

Ο άνθρωπος, σταυρώνει το Θεό του χωρίς φόβο, χωρίς αιδώ, ως Πρόσωπο και ως Έννοια.

Απώλεσε τον κωδικό επαναφοράς στην Τάξη από το Χάος και πελαγοδρομεί περιφερόμενος πάνω στον κιλλίβαντα των παθών του, σε μια ατέλειωτη δύση, ολοένα μακρυνόμενος από την Ανατολή της Γνώσης.

Κάποιοι μιλούν για ανάγκη αναμόρφωσης του ανθρώπινου «είναι», μόνο…

Μόνο που ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από αναμόρφωση αλλά από Ανάσταση, όπως ισχυρίζεται ο Ντοστογιέφσκι.
Για να συμβεί αυτό, πρέπει να κυοφορήσει το σπέρμα της Αναθεώρησης, να αντιληφθεί το μεγαλείο του Θείου Σπινθήρα εντός του, να σηκώσει με επίγνωση το βάρος του δικού του Σταυρού, να αφεθεί στην ελπίδα ως τη μοναδική προοπτική για το θρίαμβο της Α-λήθειας, να κατανοήσει βαθειά τα συμβαίνοντα και να αφεθεί στην πρόνοια της προσωπικής του Εμπειρίας , ακολουθώντας τα βήματα Εκείνου, που βίωσε την Άκρα Ταπείνωση και την Αχαριστία των ευεργετημένων.

Κι αν ποτέ αξιωθεί της Εξόδου, ώστε να ανυψωθεί πάνω από το κενό μνημείο της ύπαρξης, έχοντας αποκολληθεί από τη ματαιότητα και την πλάνη, τότε θα χαριτωθεί με την προσμονή της εισερχόμενης Άνοιξης και με την προσδοκία ζωής αθανάτου.

Για την ώρα, εμείς, ας μην ξεχνάμε ότι πρέπει να βιώνουμε τη Σταύρωση, για να γιορτάζουμε την Ανάσταση!