Αλέξανδρος Μπέμπης

Μερικά χρόνια μετά από αυτό το θλιβερό περιστατικό, έζησα δεύτερη δυσάρεστη εμπειρία, όχι σαν εξωτερικός παρατηρητής των τεκταινόμενων στη Παιδεία μας, αλλά συμμετέχοντας σε εκδήλωση που στο πρώτο άκουσμα τη θεώρησα αξιέπαινη.

Η κόρη μου φοιτούσε ήδη στην Γ’ Λυκείου.

Ένα μεσημέρι μου φέρνει ενημερωτικό σημείωμα/πρόσκληση του λυκειάρχη, όπου καλούσε όποιους γονείς το επιθυμούν, να μιλήσουν στους μαθητές για το επάγγελμά τους.

Χάρηκα ιδιαίτερα με την πρωτοβουλία και δήλωσα αμέσως συμμετοχή ως μηχανικός.

Λίγες μέρες μετά έλαβα δεύτερο ενημερωτικό σημείωμα για τη μέρα και την ώρα της εκδήλωσης.

Δεν ήταν δυνατόν να διανοηθώ ότι η επιλογή μέρας καθημερινής και ώρας απογευματινής θα απέβαινε καταστροφική, όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε.

Στην αίθουσα βρισκόταν τριάντα περίπου μαθητές όλων των τάξεων και μια καθηγήτρια ως επιτηρήτρια.

Διαισθάνθηκα,”έπιασα στον αέρα” που λέμε, ότι μεταξύ των μαθητών επικρατούσε εκνευρισμός και πως η καθηγήτρια-από το ύφος της-εκτελούσε αγγαρεία.

Θέλοντας να σπάσω τον πάγο και να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα, έκανα εισαγωγή με αυτό που μας έλεγε καθηγητής μου, όταν ήμουν σπουδαστής.

…”να θυμάστε ότι μηχανικός είναι το ζώο που η φύση το έχει προικίσει με την ικανότητα να μηχανεύεται”…

…”αυτό σαν μια γενική παρατήρηση”…

(χάχανα και μουρμουρητά από το ακροατήριο)

και για να δικαιολογήσω την λέξη ”ζώο”, συνέχισα λέγοντας…

…”σκεφτείτε για παράδειγμα το χελιδόνι που κτίζει τη φωλιά του με λάσπη ανάποδα κάτω από τα μπαλκόνια μας, υπολογίζοντας να αντέξει στη δύναμη της βαρύτητας”…

…”ή τον κάστορα που κατασκευάζει φράγματα με κλαδιά και πέτρες στα ποτάμια,για να προστατέψει τη δική του φωλιά από τα ορμητικά νερά”…

και τελειώνοντας την εισαγωγή…

…”αν λοιπόν εσείς πιστεύετε ότι έχετε αυτό το φυσικό ταλέντο και θέλετε να γίνετε επιτυχημένοι μηχανικοί,συνεχίστε άφοβα”…

…”και να ξέρετε ότι μηχανικός δεν είναι μόνο τίτλος σπουδών από τα πολυτεχνεία, αλλά ιδιότητα που δίδεται και από τις υπόλοιπες βαθμίδες της εκπαίδευσης”…

…”π.χ.μηχανικός αυτοκινήτων”…

Ο εκνευρισμός μεταξύ των μαθητών ήταν πλέον ορατός και διάχυτος, όπως ορατή ήταν και η βαριεστημάρα της καθηγήτριας που με κοιτούσε λοξά
με έκφραση ”τι μας λέει τώρα αυτός”.

Η έκρηξη ήταν θέμα χρόνου και άναψε η θρυαλλίδα με αυτά που είπα στη συνέχεια.

…”ένα δεύτερο σημαντικό που πρέπει να λάβετε υπ’ όψη σας παιδιά,είναι ότι για να μην έχετε πρόβλημα στα μαθήματα των σχολών που εύχομαι να περάσετε, αλλά και μετά όταν θα βγείτε στο επάγγελμα, είναι ότι πρέπει να γνωρίζετε Αρχαία Ελληνικά”…

Εκεί πλέον άρχισαν οι μαθητές να μιλούν έντονα και μεταξύ τους (κάποιοι έβριζαν) και η καθηγήτρια αντί να προσπαθήσει να τους ησυχάσει, γύρισε και άρχισε να με κοιτάζει επίμονα με τη ίδια έκφραση ή και χειρότερη στο στυλ ”τι μας λέει τώρα το UFO”…

Ανέβασα λίγο την ένταση της φωνής μου λέγοντας…

…”προσέξτε αυτό που θα σας πω”…

…”στα περισσότερα μαθήματα των αρχιτεκτόνων,των πολιτικών μηχανικών και των ναυπηγών, θα συναντήσετε πολλές λέξεις, που μεταφέρθηκαν αναλλοίωτες από τα Αρχαία είτε η ρίζα τους είναι αρχαία”…

…”ακούστε μερικά παραδείγματα”…

(η οχλαγωγία από τους μαθητές ακόμη πιο έντονη,όπως και το ύφος της καθηγήτριας)

…”οι λέξεις τεγίς, πρόβολος, ικρίωμα, εξώστης ή (παίρνω μια κιμωλία και ζωγραφίζω στον πίνακα ένα καραβάκι, τραβώντας μια οριζόντια κυματιστή γραμμή στη μέση του και γράφω τις λέξεις ”έξαλα μέρη του πλοίου” και ”έξαλλα νιάτα”)

…”ξέρει κάποιος από σας να μας πει τι σημαίνει και γιατί γράφεται με ένα ”λ” η λέξη ”έξαλα”;…

Εκεί πλέον συντελέστηκε η έκρηξη που σας έλεγα(η καθηγήτρια είχε ήδη ανοίξει τη πόρτα της αίθουσας).

Φωνές, βρισιές από τους μαθητές, να χτυπούν θρανία και να αναποδογυρίζουν καρέκλες, με αποκορύφωμα αυτό που ειπώθηκε από ωρυόμενο μαθητή…

…”τι μας κουβαλήσατε εδώ απόγευμα, για να χάσουμε το φροντιστήριο και να ακούμε για αρχαία;”…

Έφυγα συγχυσμένος και απογοητευμένος για το άδοξο τέλος που είχε μια εκδήλωση που στο ξεκίνημά της με είχε ενθουσιάσει.

Κατευθύνθηκα προς την παραλία της Θεσσαλονίκης,έκατσα σε ένα παγκάκι κοιτάζοντας τη θάλασσα, προσπαθώντας να ανασυγκροτήσω τη σκέψη μου και να καταλογίσω ευθύνες.

Δικαιολόγησα απόλυτα τους μαθητές ακόμη και για αυτή την απρεπή τους συμπεριφορά, άσχετα αν δεν ήμουν εγώ ο αποδέκτης.

Η ευθύνη επί του πρακτέου βαρύνει αποκλειστικά το σχολείο που οργάνωσε αφ’ ενός την εκδήλωση καθημερινή απόγευμα και αφ’ ετέρου που δεν μας καθοδήγησε πώς έπρεπε να μιλήσουμε στους μαθητές και κυρίως τι να τους πούμε.

Τι ήταν αυτό που θα ήθελαν να ακούσουν και μάλιστα από άνθρωπο που έβλεπε πρώτη φορά αίθουσα διδασκαλίας από την πλευρά της έδρας.

Ίσως να μην ήθελαν οι καθηγητές να χάσουν το Σ/Κ τους και ότι αντιμετώπισαν το όλο εγχείρημα σαν αγγαρεία (δεν γνωρίζω αν πληρώθηκαν υπερωρία).

Θυμήθηκα επίσης τα δικά μου μαθητικά χρόνια,τότε που το λύκειο ήταν χωρισμένο σε ”πρακτικό” (για πολυτεχνείο, Φ.Μ.Σ., ιατρική κ.λ.π.) και ”κλασσικό” (για φιλολογία, νομική κ.α.).

Όντας στο ”πρακτικό”, είχαμε τέσσερις ώρες την εβδομάδα Αρχαία και από τρεις ώρες έκθεση/νεοελληνικά και ιστορία.

Το σημαντικότερο μάλιστα ήταν ότι οι καθηγητές ήταν κέρβεροι που δεν χαριζόταν σε κανέναν και η εκπαίδευση ήταν εργαλείο παιδείας και όχι μια καταναγκαστική για τα παιδιά μας διαδικασία με την παραπαιδεία μηχανισμό παραμόρφωσής τους.

Θεωρώ αναγκαίο προσόν τη συνολική μόρφωση του ανθρώπου, την ευρύτητα του λεξιλογίου του και τον εξοπλισμό του με εγκυκλοπαιδικές γνώσεις,
άσχετα ποιά ακαδημαϊκή και επαγγελματική καριέρα και αν ακολουθήσει.

Και αυτό τα προσόντα επιβάλλεται να τα αποκτήσει στο σχολείο και στο σπίτι και μόνο σε αυτά.

Υ.Γ. Επειδή το site δεν διαθέτει χώρο σχολιασμού,  θα με ενδιέφερε να μάθω την άποψη κάποιου αναγνώστη ή συνεργάτη καθηγητή σε μορφή άρθρου.