Αλέξανδρος Μπέμπης    

Ήταν 8 Δεκέμβρη του 1980.

Απογευματινό νούμερο σκοπιά (4.30-6.30) σε στρατόπεδο κάπου στην Ελλάδα.

Από το, απαγορευμένο τα χρόνια εκείνα, φορητό ραδιοφωνάκι, στις ειδήσεις των 6.00 πληροφορούμαι την συγκλονιστική και μακάβρια είδηση.

…”Δολοφονήθηκε ο Τζον Λένον, επιστρέφοντας στο σπίτι του”…

Δεν σκέφτηκα το μεγάλο ”γιατί”.

Μόνο να πετάξω το όπλο, να πηδήξω τα σύρματα και να φύγω. ΝΑ ΦΥΓΩ όσο πιο μακρυά γίνεται.

Δεν το έκανα θλιβερός μέσα στη φρίκη μου.

Ίσως επειδή δεν ήμουν 19 χρόνων, αλλά σχεδόν 26 με μια δουλειά που περίμενε την απόλυση μου…

Συμβατικός και συμβιβασμένος, το μόνο που βρήκα το θάρρος να κάνω ήταν να βγάλω το ρολόι από το χέρι μου να το σπάσω με το κοντάκι και να το πετάξω στα χωράφια.

Τζον Λένον.

Μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του 20ου αιώνα.

Όχι μόνο για το εξαίρετο καλλιτεχνικό του έργο, αλλά γιατί μπήκε μπροστά από αυτό, το υποστήριξε και το εκπροσώπησε ο ίδιος με τη στάση της ζωής του.

Αθάνατος. Δεν φοβόταν τίποτε και κανέναν, διότι …”it’s easy”…

{youtube}sWEEaH3QZoI{/youtube}