Κωστής Α. Μακρής 

Σφίγγω τα δόντια.

Φιμώνω την οργή μου.

Θέλω να σε βρίσω αλλά ξέρω ότι αυτό δεν πρόκειται να με βοηθήσει αλλά ούτε και σένα θα σε αλλάξει.

Κρατιέμαι με το ζόρι να μην ευχηθώ τον όλεθρό σου.

Αλλά με έχεις θυμώσει φριχτά.

Σε βλέπω.

Νομίζεις ότι κρύβεσαι αλλά σε βλέπω.

Προσπαθείς να μουτζουρώσεις την πόλη εχθρό σου.

Προσπαθείς να ταπεινώσεις το κράτος εχθρό σου.

Προσπαθείς να κάψεις τον άνθρωπο εχθρό σου.

Και οδηγείσαι στην έσχατη εξαθλίωση:

να βάζεις φωτιά σ’ ένα δέντρο που είναι ο Μόνος Φίλος σου.

Να βάζεις φωτιά στην Άνοιξη που σε πλησιάζει με τη μορφή μιας παχουλής μέλισσας.

Να βάζεις φωτιά στις συνάψεις σου με τη Φύση.

Κι όλο αυτό, κάνει πιο πηχτή την απόγνωση που σιροπιάζει τον μικρό, πικρό χαλβά της εξέγερσής σου.

08 Απριλίου 2015