Είναι κάποια «γραφτά», ποιήματα, πεζογραφήματα, τραγούδια που αποδίδουν πολύ εύγλωττα όλα αυτά που είμαστε καταδικασμένοι να ξαναζήσουμε, επειδή δεν διδαχτήκαμε από την Ιστορία μας. Σε αυτό ακριβώς, συνίσταται και η διαχρονικότητά τους.

Ένα από αυτά είναι και το ποίημα «Σπίτι με κήπον», του Αλεξανδρινού μας Κωστή, γραμμένο το 1917, στο οποίο παρατίθενται οι φιλοζωικές και βουκολικές επιθυμίες ενός αστού, που επιθυμεί ένα σπίτι εξοχικό, με κήπο, με απαρίθμηση κάποιων ζώων, ως επιλογή φιλικής συντροφιάς. Το ποίημα καταλήγει στις εντός εισαγωγικών λέξεις της επικεφαλίδας του παρόντος.

Από την ώρα που το διάβασα, μια εικόνα μου έρχεται στο νου… Τη μαντεύετε μήπως;

Α!, μα είναι τόσο σπουδαία κι επιτυχής η περιγραφή που αποκλείεται να μην κάνετε άμεσα τον συνειρμό. Θα σας το πω με δικά μου λόγια…

Ηταν κάποτε μια μεγάλη αλάνα σε μια ιστορική πόλη, μιας χώρας που από το δώσε-δώσε φως, ξέμεινε με το σπαρματσέττο, όπου ένας ξενόφερτος άρχοντας ολίγον χαντούμης, έχτισε την ωραίαν και επιβλητικήν έπαυλίν του, να καμαρώνουν οι πάσης προελεύσεως αυνάνες (αυλικοί, υποτακτικοί, ρουφιάνοι),την μεγαλοπρέπειαν του αμούστακου ηγεμόνος. Αυτός ο ηγεμόνας, ο πάντοτε απορημένος με τα πάντα, προσποιήθηκε ή νόμιζε ότι κυβερνάει για κάποια χρόνια. Σ’ αυτά τα χρόνια οι χωριάτες της πόλης παρακινούμενοι-όπως πάντα-από τους ξενοδάχτυλους ιλλουμινάτους, σηκώνοντας δρεπάνια και τσεκούρια και τσουγκράνες, βγήκαν στην αλάνα μ έναν μπροστάρη καβαλλάρη(επιβήτορα όπως λέγεται της ηγεμόνισσας), ζητώντας «δίκαιο και κανόνα» για να ζήσουν οργανωμένα.

Με τούτα και με κείνα λάβανε το αιτούμενο,οι ξενόφερτοι ηγεμόνες άλλος έφυγε-άλλος ήρθε και μετά παρέλευση 180 χρόνων, να’ μαστε πάλι μπροστά στη φωτογραφία…

Η αλάνα ίδια, η έπαυλις επιβλητική όπως τότε, με προσθήκες, βελτιώσεις, προσαρμογές κ.ο.κ., έπαψε πλέον να χρησιμοποιείται ως κατοικία. Μετατράπηκε σε ναό της θρησκείας του Ψεύδους και του Αίσχους. Είπανε στους χωριάτες ότι το λένε ναό για να του προσδώσουμε μια κάποια σοβαρότητα. Δεν το πολυκατάλαβαν οι χωριάτες και τότε τους το είπανε παχνί. Και το κατάλαβαν. Επειδή τους είπανε, είστε πολλοί και δεν χωράτε όλοι, θα διαλέγετε κατά διαστήματα κάποιους να σας εκπροσωπούν, να μπαίνουν, να παχνίζονται αυτοί και να χορταίνετε όλοι.

Πολύ το χάρηκαν οι χωριάτες, να τα γλέντια, να οι μπαλωθιές, να οι χοροί, κάποια στιγμή πείνασαν. Μια και δυό το πήραν ίσια να μπουν στην έπαυλη, να παχνιστούν κι αυτοί.

Όχι!, τους λένε, εσείς είστε ήδη μέσα. Μα πώς είμαστε μέσα, εμείς πεινάμε…

Δεν πρέπει να πεινάτε, μέσα είναι οι εκπρόσωποί σας, που τρώνε για σας και φροντίζουνε για σας…

Ναι, αλλά εμείς πεινάμε!

Πείνα στην πείνα, λοιπόν, περιμένοντας το καλό φαΐ, ξεροστάλιαζαν έξω από το παχνί.

Κάποιοι φώναζαν, κάποιοι περίμεναν κάποιους με κάτι χαρτάκια στα χέρια, κάποιοι έβγαιναν από μέσα και διαπραγματευόντουσαν μαζί τους, φάνηκε καθαρά ότι τους έπειθαν να τους ξαναεκλέξουν για να φάν επιτέλους καλύτερα!

Κάπως έτσι διαμορφώθηκε το πρώτο πελατολόγιο, που παραμένει σχεδόν σταθερά, αμετάβλητο. Οι εκλέγοντες και οι εκλεγεισόμενοι. Οι πωλούντες και οι αγοράζοντες. Οι πωλούντες συναίνεση, συμβιβασμούς, συμψηφισμούς, καλήν θέλησιν και οι αγοράζοντες αξιοπρέπεια, συνείδηση, ήθος, αξίες ΧΟΝΔΡΙΚΩΣ για να τα μεταπουλήσουν ή για να τα εκποιήσουν ρίχνοντάς τα στο «χωνί», λυώνοντας τα τεκμήρια του εγκλήματος.

Του εγκλήματος της α-συνέπειας , της αλητείας, της υφαρπαγής, της κόσμιας λεηλασίας. Του νόμιμου πλιάτσικου, περιουσιών κινητών και ακινήτων μέχρι και στοιχειωδών υπαρχόντων.

ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΗ ΓΝΩΜΗ των θυμάτων!…

Σ αυτό το εδραιωμένο αλλισβερίσι, συνήθισαν τα θύματα στην αναμονή, οι εκπρόσωποι στη μάσα, χορτάτοι οι μεν από υποσχέσεις οι δε από ντερλίκωμα κι όλοι ήταν ευχαριστημένοι, γιατί είχαν όραμα και προοπτική.

Μόλις πήγαινε να ψιλοσκάσει κανένα μικρο-επεισοδιάκι, βγαίνανε τα μαντρόσκυλα και σπέρνοντας το φόβο(που πάντα φυλάει τα έρημα) και τον πανικό για τα χειρότερα που θα ρθουν αν αλλάξουνε τα πράγματα (για να διασφαλίσουν το ναι σε όλα και την ανανέωση της εκλογής των αφεντικών τους),τους πραμύθιαζαν με τα περί γης της επαγγελίας και με τα περί ανάπτυξης σενάρια και τα πρεζόνια λούφαζαν. Επαιρναν τη δόση τους μέχρι την επόμενη χαρμάνα και οι έμποροι με τα βαποράκια τους πλούτιζαν, συνεχίζοντας το φαγοπότι στο παχνί.

Περνώ και ξαναπερνώ από την ίδια αλάνα, χρόνια τώρα. Εξελίχθηκε, έγινε πλατεία.

Η εικόνα ίδια: Οι στην από μέσα και οι στην απόξω.

Μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα γενικότερου λουφάγματος. Μπα… Τι έγινε, βουλεύτηκαν όλοι;

Εκείνο το παλιό, περί εκ περιτροπής εκλογής εκπροσώπων και ταΐσματός τους στο μαντρί, τόσο αποτελεσματικό ήταν τελικά, που χόρτασαν όλοι;

Πιο πέρα, κάτι γραφικά γεροντάκια, υπολείμματα από τα άλλοτε περήφανα γηρατειά, με κάτι αναχρονιστικά κουρελοσυνθήματα, απωθούνται βίαια από τις « δυνάμεις προστασίας παχνίων» .

Πού πήγαν όλοι, οι διεκδικούντες, οι οργισμένοι, οι αγανακτισμένοι, οι προπηλακίζοντες, οι πεινώντες και διψώντες την ισονομία και τη δικαιοσύνη; Τι απέγιναν;

Περνάει από δίπλα μου κάποιος άγνωστος, με βλέπει να κοιτάω χωρίς να βλέπω, «τι τρέχει πατριώτη», με ρωτά, «γυρεύεις κάτι»;

Όχι του λέω, απλώς θυμάμαι εδώ, πριν από πολλά χρόνια, κάποιους απελπισμένους να γρυλλίζουνε στους μέσα. Ξέρεις τώρα-του λέω-σε κείνους τους αιμορουφήχτρες του κόπου τους, σε κείνα τα θηρία, μέσα στο παχνί που αφήναν τους απόξω νηστικούς και…

Με κόβει. «Α, πατριώτη, κάποιο λάθος κάνεις», μου λέει. Για ποιο παχνί μιλάς;

Εδώ είναι ξενοδοχείο του ύπνου και μέσα δεν έχει θηρία. Έχει κάτι συμπαθητικά ζώα που τα λεν γαϊδούρια που απ ‘το πολύ που δούλεψαν τον κόσμο, κάθονται οκνά και χαίροντ οι κεφάλες των…

Δημήτρης Μπρούχος