Όσο προχωράει το Φθινόπωρο, τόσο μεγαλώνει μέσα μου η επιθυμία για χουζούρι.

Κάτι ζεστό σε γελαστή κούπα, μερικά ανθυγιεινά σε μπολάκι, χαζολόγημα, διάβασμα, μουσική, τηλεόραση. Τέτοια… Απόγευμα προς βραδάκι. Τότε που καταλαγιάζει το τραβολόγημα και τα “πρέπει” πέφτουν σε κώμα μέχρι το επόμενο πρωί.

Τέτοιες ώρες διαλέγει κι ο Χαλής ο Μειλίχιος να με επισκεφτεί.

Γνωστός χουζουρόγατος και ―μερικές φορές― αρκετά διακριτική παρέα.

Εκτός κι αν έχει προβλήματα. Οπότε μου τα κουβαλάει. Όπως και χθες.

Ετοίμαζα τον απογευματινό ζεστό καφέ μου στην κουζίνα όταν είδα τη μούρη του στο γατοπορτάκι. Μπήκε μέσα αλλά στάθηκε εκεί γυρίζοντας πίσω του, πριν προλάβω να τον πειράξω μ’ ένα «Εσύ μας έλειπες τώρα».

― Έλα, μη φοβάσαι, τον άκουσα να λέει προς τα έξω.

«Θες να μου κουβάλησε καμιά φιλενάδα» σκέφτηκα.

Αλλά ο Χαλής δεν κάνει τέτοια. Προτιμάει να ζει κατ’ ιδίαν τις ερωτικές του περιπέτειες.

Τότε; Τότε, είδα να μπαίνει ένας άλλος γάτος, ένας μεταλλαγμένος Χαλής. Μόνο που αυτός ήταν κανελής, φοβισμένος και καχύποπτος. Στάθηκε κοντά στο πορτάκι, πίσω από τον Χαλή, και κοίταζε μια εμένα και μια την έξοδο.

― Μη φοβάσαι σου λέω! Έλα πιο μέσα… Φίλος μου είναι, επέμεινε ο Χαλής.

Για μένα ήταν αυτό;

«Με συγκινείς, βρε Χαλή!» σκέφτηκα και δεν θύμωσα που θα μου φόρτωνε άλλο ένα στοματάκι για γατοτροφή.

― Τι να μη φοβάται ο φίλος σου, Χαλή; ρώτησα μπας και διευκολύνω την κατάσταση.

― Μην του κόψεις το κεφάλι! είπε με στόμφο ο Χαλής.

― Εγώ να του κόψω το κεφάλι; Τι είναι αυτά που λες; Τρελάθηκες; μάλωσα τον Χαλή.

― Εμ, αυτά του λέω κι εγώ… Μίλα, ρε! είπε αυταρχικά στον άλλον γάτο.

Εκείνος σώπαινε ζαρωμένος.

― Πώς σε λένε; ρώτησα τον κανελή, για να σπάσω τον πάγο.

― Αριστοτέλη…, σιγονιαούρισε.

― Και τι φοβάσαι, Αριστοτέλη; του χαμογέλασα.

Κοίταξε δειλά κι ερωτηματικά τον Χαλή και κείνος τον σκούντησε για να μιλήσει.

― Δεν είμαι Σουνίτης εγώ, είπε ο Αριστοτέλης.

― Ούτε εγώ, είπα προσπαθώντας να κρατήσω τη σοβαρότητά μου.

― Ούτε Τζιχαντιστής είμαι…

― Ούτε κι εγώ, ξαναείπα. Και λοιπόν;

― Και φοβάμαι…

― Τι φοβάσαι;

― Το αφεντικό μου λέει ότι αν ήμουν εκεί, με τους Τζιχαντιστές, θα μου είχαν κόψει το κεφάλι!

― Γιατί, μωρέ Αριστοτέλη;

― Γιατί δεν είμαι Σουνίτης και με λένε και Αριστοτέλη. Το αφεντικό μου λέει ότι ο Αριστοτέλης ήταν ένας αρχαίος σοφός που πίστευε στη Λογική. Αλλά κι εγώ δεν είμαι παράλογος που φοβάμαι. Γιατί, πού ξέρω εγώ αν δεν υπάρχουν Τζιχαντιστές εδώ πέρα; Ε; Πού το ξέρω; Αυτοί που σκοτώνουν με καρεκλιές σκυλάκια ή τα πνίγουν; Τι είναι αυτοί; Κι ο άλλος; Που πέρσι, τέτοιες μέρες, μαχαίρωσε ένα νέο παιδί που τραγουδούσε; Τα ακούω και τα βλέπω στην τηλεόραση… Πώς να μη φοβάμαι λοιπόν! Λογικά δε μιλάω;

Χαμογέλασα αλλά χωρίς χαρά.

― Πάμε μέσα, είπα γεμίζοντας δυο μπολάκια με γατοτροφή.

― Έλα, παρότρυνε τον φίλο του ο Χαλής και προχώρησε με ύφος οικοδεσπότη στο σαλόνι.

Πήρα κι εγώ τον καφέ μου και έβαλα στο Ντι-Βι-Ντι τις «Αριστόγατες». Σκέφτηκα ότι αυτή η ταινία μπορεί να τους έφτιαχνε τη διάθεση. Κυρίως του Αριστοτέλη. Ίσως και τη δικιά μου.

Και είχα δίκιο. Χουζουρεύανε μπροστά στην τηλεόραση, τρώγανε από τα μπολάκια τους, γελάγανε, σχολιάζανε… Είχαν ―για λίγο― ξεχαστεί οι αποκεφαλισμοί των Τζιχαντιστών.

Μόνο εγώ δεν χουζούρεψα.

Με είχε τόσο τρομάξει ο Αριστοτέλης…

19 Σεπτεμβρίου 2014

Εικόνα: Ο Χαλής ο Μειλίχιος, το κομμένο κεφάλι του Αριστοτέλη και ο Αριστοτέλης ο γάτος. Κωστής Α. Μακρής, 19 Σεπτεμβρίου 2014

Κωστής Α. Μακρής