H Νάσια Στουραΐτη είναι απόφοιτη της Γ’ Λυκείου

 

 

 

 

 

 

Ρόδος, Παλάτι Μεγάλου Μαγίστρου, τελετή αποφοίτησης 2016 των εκπαιδευτηρίων “Ροδίων Παιδεία”

 

Κυρίες και κύριοι,

Αγαπητοί γονείς, συμμαθητές και αγαπημένοι μας καθηγητές.

Ευχαριστούμε που είστε σήμερα εδώ μαζί μας για να γιορτάσουμε το τέλος αυτού του πανέμορφου ταξιδιού και την αρχή ενός άλλου, ακόμη ομορφότερου!

Όπως είπε ο John C. Maxwell “Η αλλαγή είναι αναπόφευκτη.”

Όσο πλησιάζει η ζωή μακριά από αυτό το σχολείο, μακριά από τα “Εκπαιδευτήρια Ροδίων Παιδεία”, για αρκετούς από εμάς μακριά κι από τη Ρόδο, η αλλαγή θα είναι αναπόφευκτη.

Είναι αναπόφευκτο το γεγονός ότι η τάξη του 2016 έχοντας πια ωριμάσει κι έχοντας αποκτήσει, χάρη σε εσάς, τα εφόδια που χρειάζεται, είναι έτοιμη να βγει έξω στην κοινωνία και να αποτελέσει μέρος της και βασικό πυρήνα της.

Είναι, επίσης, αναπόφευκτο το γεγονός ότι οι ιδέες μας, τα οράματα μας, τα όνειρά μας, οι σχέσεις μας και οι φιλίες μας θα αλλάξουνε… για να μην πω, αλλάζουν ήδη μέρα με τη μέρα.

Τέλος, είναι αναπόφευκτο το γεγονός ότι καθημερινά θα ερχόμαστε αντιμέτωποι με νέες προκλήσεις, νέες δυσκολίες αλλά και χαρές και ναι, είναι αναπόφευκτο το ότι η ζωή μας από εδώ και πέρα θα είναι… λίγο διαφορετική!

 

Αλλά μην ανησυχείτε και κυρίως μη στεναχωριέστε (στους γονείς απευθύνομαι) διότι κυρίες και κύριοι αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι τα παιδιά σας μεγαλώσανε!

Έξι χρόνια πριν, για μένα, δώδεκα χρόνια πριν, για αρκετούς από εσάς ήταν η πρώτη μας μέρα σε αυτό το σχολείο.

Για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι και πολλά από εκείνη την ημέρα, αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι ότι ήμουν αγχωμένη του σκοτωμού, όπως, φαντάζομαι και οι περισσότεροι από σας.

Έξι χρόνια αργότερα, λοιπόν, στέκομαι εδώ μπροστά σας και σας μιλάω και όσο σκέφτομαι ότι φεύγω και ότι ένα καινούργιο κεφάλαιο αρχίζει, νιώθω το ίδιο αγχωμένη με εκείνη την πρώτη μέρα.

Άρα, ίσως, να μην έχουν αλλάξει και πολλά από τότε.

Ή μήπως όχι;

Αυτό που σίγουρα έχει αλλάξει, είναι πως τώρα ξέρω κάπως να κρύβω καλύτερα το άγχος μου.

Κάτι άλλο, επίσης, πολύ σημαντικό που έχει αλλάξει είναι το γεγονός ότι έχω γνωρίσει όλους εσάς, συμμαθητές και καθηγητές, έχω συλλέξει αναμνήσεις, έχω αποκτήσει εμπειρίες, έχω κάνει πολλά πράγματα, μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια, για τα οποία είμαι περήφανη και άλλα για τα οποία δεν είμαι και τόσο περήφανη.

Έχω κουραστεί, έχω σιχτιρίσει, έχω κλάψει, έχω χαρεί, έχω γελάσει… έχω αγαπήσει. Μα πάνω απ’ όλα έχω υπάρξει μέλος αυτής της οικογένειας, της οικογένειες των “Εκπαιδευτηρίων Ροδίων Παιδεία”.

Ενός σχολείου που κάθε άλλο παρά συνηθισμένο θα το χαρακτηρίζαμε.

Ενός σχολείου που καλλιεργεί την προσωπικότητα του κάθε παιδιού, και αναδεικνύει τη μοναδικότητα του.

 

Λίγο πριν αναφέρθηκα στις αναμνήσεις που, φαντάζομαι, πως όλοι μας έχουμε συλλέξει στο πέρασμα των χρόνων.

 

Θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω σε αυτό το θέμα, καθώς πιστεύω ότι μετά από καιρό οι αναμνήσεις είναι αυτές που θα μείνουν και θα μας συνδέουν με τα σχολικά μας χρόνια.

 

Η πρώτη ανάμνηση που μου έρχεται στο μυαλό και πιστεύω πως αξίζει να αναφερθεί είναι η τελευταία πενθήμερη εκδρομή, το ταξίδι μας στην Γαλλία στις 13 Νοεμβρίου του 2015.

 

Γνωρίζω πολύ καλά ότι αυτή δεν είναι μια ευχάριστη ανάμνηση λόγω των θλιβερών γεγονότων που συνέβησαν. Παρ’ όλ’ αυτά την επιλέγω, διότι αυτή είναι μια ανάμνηση κοινή για όλους μας, είναι μια ανάμνηση που μας ενώνει, μας φέρνει πιο κοντά και είναι μια ανάμνηση που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη όλων μας, θα μας προβληματίζει, ελπίζω, για αρκετά χρόνια ακόμα, και θα μας κάνει να ονειρευτούμε και να παλέψουμε για έναν καλύτερο κόσμο, για ένα καλύτερο αύριο, που δεν νοείται χωρίς το σεβασμό στα δικαιώματα όλων των συνανθρώπων μας.

 

Ένα αύριο στο οποίο όλα τα παιδιά του κόσμου θα έχουν ίσες ευκαιρίες για πρόσβαση στην μάθηση.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφερθώ στη σημασία της σημερινής ημέρας που έχει οριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Παιδικής Εργασίας, ώστε να ευαισθητοποιηθούμε και να συνειδητοποιήσουμε την προνομιακή θέση στην οποία βρισκόμαστε εμείς, εδώ!

 

Μερικοί από το ακροατήριο σήμερα είναι γονείς… είναι οι γονείς μας.

 

Είναι αυτοί που μας άλλαζαν το πάμπερ όταν ήμασταν μωρά και αυτοί που μας έβαζαν θερμόμετρο όταν ήμασταν άρρωστοι.

 

Είναι αυτοί που φρόντιζαν για την παιδεία μας, τις ανάγκες μας και τις επιθυμίες μας και νοιάζονταν για τις ανησυχίες μας.

Είναι αυτοί που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα μας φροντίζουν και θα μας νοιάζονται σαν να είμαστε μικρά παιδιά. Και για αυτόν το λόγο νομίζω πώς αξίζουν ένα ευχαριστώ!

 

Και φυσικά οι καθηγητές μας, που προσπαθούσαν πάντα να μας εμφυσήσουν την αγάπη για την γνώση και να μας μάθουν αξίες και ιδανικά που ήταν πέρα από την προβλεπόμενη διδακτέα ύλη.

Είναι, επίσης, αυτοί που μέχρι τέλους προσπάθησαν, έκαναν ό,τι καλύτερο και κουράστηκαν για την δική μας επιτυχία, μοιράστηκαν την αγωνία μας και έγιναν οι συνοδοιπόροι μας αυτή τη δύσκολη χρονιά.

Και για αυτό τους είμαστε ευγνώμονες και τους χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Ελπίζω να μη χαθούμε…

 

Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσω το στίγμα μου για όσα αξίζουν να χαρακτηρίζουν τη γενιά μας, εμάς τα παιδιά που από ‘δω και γινόμαστε ακαδημαϊκοί πολίτες.

Να κάνουμε αυτό που αγαπάμε.

Να είμαστε με αυτούς που αγαπάμε.

Και να αδράξουμε κάθε ευκαιρία που θα μας οδηγήσει στην επιτυχία και… ενδεχομένως στην ευτυχία.

Γιατί, φίλοι μου, η ζωή μπορεί να είναι μικρή αλλά είναι στο χέρι σας να τη κάνουμε όμορφη!

Σας ευχαριστώ!

 

 

12.06.2016