Μανώλης Δημελλάς

-Sitz (κάτσε).com (έλα). spring (σήκω)!

Μάθε να λες κοφτά, με αυστηρότητα, αυτές τις γερμανικές λέξεις και έπειτα εμείς φίλε μου θα τα ξα-να-πούμε.

Ο μεγαλόσωμος θηριοδαμαστής με το γλυκό παιδικό πρόσωπο απομακρύνθηκε με αργό βήμα, από την αρχή έδειχνε λίγο σνόμπ. Στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου ακατάδεχτος! Αν τον γνώριζες από κοντά σίγουρα θα τον συμπαθούσες και μη σου πω, αν ήσουν βέβαια γυναίκα, ότι θα τον ερωτευόσουν.

Τα αγαπούσε, αλλά είχε κουραστεί με τα θεριά και τα καλά τους. Πολλά χρόνια φορούσε μια φθαρμένη στολή, το μόνο που άλλαζε ήταν τα χρωματιστά γιλέκα. Μπλέ, πράσινα και σπανιότερα διάλεγε εκείνο το γυαλιστό κόκκινο, έτσι για να μην βαριούνται οι πιο συχνοί θαμώνες του τσίρκου. Έπειτα έπαιρνε μια αρμαθιά κλειδιά, ξεκλείδωνε και μπαινόβγαινε μέσα σε κάτι ταλαιπωρημένα σιδερένια κλουβιά, εκεί ξεκινούσε το δικό του παλιακό νούμερο που όμως το έκανε να δείχνει φρέσκο.

Στην αρχή έβγαζε δυο λιοντάρια, είναι αλήθεια πως ήταν λίγο κατσιασμένα, αυτά ακολουθούσαν σαν υπνωτισμένα τις εντολές του.

Πρώτα πήδαγαν μέσα από φωτιές και έπειτα έστεκαν στα πίσω πόδια, τέντωναν τα μπροστινά πέλματα σα να μούτζωναν τις κερκίδες και έσερναν αγριοφωνάρες, έτσι δίχως λόγο, άφηναν σύξηλους τους ανυποψίαστους θεατές.

Έπειτα ο θηριοδαμαστής τραβούσε μια θεόρατη τίγρη από ένα ψιλό δερμάτινο λουρί και την πηγαινόφερνε μπροστά στα πρώτα καθίσματα, σχεδόν πάντα ήταν καθισμένα λαίμαργα παιδιά που καταπίναν ζάχαρη τυλιγμένη σε ένα ροζ μαλλί της γριάς.

Κάθε τόσο μαστίγωνε τη γη και έδειχνε τα στραβά δόντια του, γύρναγε στο ζώο και έδινε αυστηρές προσταγές.

Πάντοτε τους μιλούσε στα Γερμανικά, αφού μόνο αυτά μπορούσαν να καταλάβουν!

Σήκω, κάτσε, τώρα κάνε μια κωλοτούμπα, για έλα, ρίξε ένα σάλτο, πιο ψηλά, ακόμη πιο ψηλά. Και τώρα κάνε μας το μικρό κατσούλι (γατάκι).

Και τα θεριά έπαιζαν πολύ καλά το ρόλο τους, άκουγαν και ψευτογκρίναζαν πριν σκύψουν το κεφάλι και εκτελέσουν με απόλυτη ακρίβεια τις εντολές του.

Στο τέλος δεν περίμενε, έδινε το σύνθημα και οι θεατές άρχιζαν τα παλαμάκια και τα σφυρίγματα. Εκείνος μάζευε ευχαριστημένος τα θεριά του και χανόταν πίσω από τα καραβόπανα ενώ έβγαναν οι κλόουν, αυτοί άρχιζαν τις κωλοτούμπες και τα σκέρτσα τους.

Όλοι μαζί χαλάρωναν πίσω από τις γκουϊντες. Θεριά και θηριοδαμαστής ξαναφορούσαν το κανονικό τους πρόσωπο, τα ζώα έμπαιναν μέσα στα στενά κλουβιά τους και έτρεχαν γραμμή στις ποτίστρες και τις ταϊστρες, μετά ξάπλωναν πάνω στα άχυρα, ξαπόσταιναν και περίμεναν την επόμενη έξοδο στα φώτα της σκηνής.

Καλή δουλειά και σίγουρη αυτή του θηριοδαμαστή! Έχει τα ρίσκα της, ίσως να θέλει και κάποιο περίεργο ταλέντο.

Άγρια ζώα και θεατές δεν έχουν μεγάλες απαιτήσεις, αρκούν μπόλικα φώτα, μερικά καλοστημένα νούμερα και μια γερή ψευδαίσθηση φόβου, έπειτα έρχεται αυτόματα η αναγνώριση και η υποταγή. Έτσι με μιας τους έχει τουμπάρει όλους τους πελάτες.

Κι αν καμμιά φορά τα ζώα αγριεύουν, δαγκώνουν και τρώνε το αφεντικό τους, μα τότε είναι πολύ καλύτερα!

Τα θεριά δεν ξεχνούν τη φύση τους και οι θεατές ευχαριστιούνται ακόμη περισσότερο με το απρόοπτο φρέσκο αίμα, μια απόδειξη ότι τίποτε δεν ήταν από πριν στημένο.

Μετά, σχεδόν πάντα, ακολουθούσαν τα σκέρτσα κάτι γερασμένων παλιάτσων.