Πάνος Μπιτσαξής

• Η χρονιά που διανύουμε, το σωτήριο έτος 2015, με έκανε κάποια στιγμή να πιστέψω, ότι το αλλοπρόσαλλο και το παράλογο αποτελούν

τον μοναδικό σταθερό κανόνα της δημόσιας ζωής. Η πραγματικότητα εκπλήσσει διαρκώς.

Έτσι αυτή την εβδομάδα, ήρθε το κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ προς τον λαό, να μετάσχει μαζικά και αγωνιστικά σε γενική απεργία και διαδηλώσεις

εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ για να μην περάσει το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που θέλει να περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μερικές φορές, η φαντασία ξεπερνά την πραγματικότητα.

Αυτό το κάλεσμα, μόνο οι επιστήμες της ψυχής μπορούν να το εξηγήσουν. Μόνο αυτές μπορούν να εντοπίσουν την διασύνδεση με το

σχιζοφρενικό δυισμό αλλά και με τις χαρές και τις χάρες του Μαρκησίου ντε Σαντ. Γιατί για τον κόσμο που στήριξε το ΣΥΡΙΖΑ, το κάλεσμα

αυτό είναι σαδιστικό. Δεν μπορώ να «χαρώ» τα μέτρα αν δεν «αγωνιστείτε» εναντίον τους, λένε οι κυβερνώντες. Για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ

όμως, τόσο σε κομματικό όσο και κυβερνητικό επίπεδο, το κάλεσμα αυτό είναι μαζοχιστικό. Το αγαπημένο διαλεκτικό αντίθετο του

Μαρκησίου. Η ηδονή έχει ως αναγκαία προϋπόθεση τον πόνο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει από όσους τον στήριξαν να τον μαστιγώσουν. Χωρίς

δημόσια μαστίγωση αδυνατεί να περάσει τα μέτρα. Έτσι ΣΥΡΙΖΑ εναντίον ΣΥΡΙΖΑ, ισούται με περικοπή των συντάξεων.

Το αποτέλεσμα της παραπάνω κατάστασης, ήταν να διαδηλώσει στην Αθήνα ένα ξέπνοο και αραιό πλήθος κάτω από τα πανό της γνωστής

συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Οι πολίτες περιφρόνησαν το κάλεσμα. Στην ουσία, τα πάντα έχουν προεξοφληθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε το

ακατόρθωτο. Να αφαιμάξει την όποια αγωνιστικότητα στο όνομα του αγώνα.

• Μερικές φορές διερωτώμαι τι νόημα έχει για οποιονδήποτε το να κατέχει την εξουσία όταν ο ίδιος προκάλεσε την αδυναμία να την

ασκήσει. Όσο και αν η εξήγηση εστιάζεται πάντοτε στην ανθρώπινη ματαιοδοξία, δύσκολα μπορεί να βρει κανείς απάντηση. Το είχα ζήσει και

εγώ όταν είχα την κυβερνητική ευθύνη του αθλητισμού στις Κυβερνήσεις Παπαδήμου και Πικραμένου. Ασφυκτιούσα, ήθελα να φύγω και

σχεδόν με κρατούσαν με το ζόρι στο όνομα του ότι πρέπει να διατηρηθεί με ευθύνη όλων μας κάποιο είδος κυβερνησιμότητας στην χώρα.

Θυμάμαι όμως πολύ καλά ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα το δημιουργικό στον τομέα που μου είχε ανατεθεί εκείνη την περίοδο. Μόνο να

χαλιναγωγώ την μεγάλη οξύτητα των επιμέρους κρίσεων στο χώρο του αθλητισμού και όχι πάντα επιτυχώς. Θυμάμαι χαρακτηριστικά επί της

υπηρεσιακής Κυβερνήσεως Πικραμένου, επισκέφθηκα τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, που είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον

για τα θέματα του αθλητισμού, ως παλαιός αθλητής, και του ζήτησα να μεσολαβήσει για να δοθούν κάποια ελάχιστα χρήματα για την

προολυμπιακή προετοιμασία των αθλητών μας. Ήταν η χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων. Με κοίταξε κάπως στενάχωρα και μου είπε: «τι να

σου κάνω παιδί μου. Πικραμένος λαός, Πικραμένος Πρωθυπουργός».

• Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, στην δημόσια αρένα, έχει μπει για τα καλά το ασφαλιστικό. Έχει γίνει αντικείμενο της πιο ύπουλης και

αιχμηρής πολιτικής σπέκουλας. Σχεδόν κανένας δεν μπαίνει στην ουσία του. Σχεδόν κανένας δεν ασχολείται με το μέλλον του. Η

Κυβέρνηση ετοιμάζεται να προχωρήσει σε γραμμικές μειώσεις των συντάξεων για να εξοικονομήσει τα συμφωνηθέντα στο τρίτο Μνημόνιο.

Περικοπές χωρίς κριτήρια, χωρίς ειρμό, άδικες αλλά και ανούσιες μακροπρόθεσμα. Η αντιπολίτευση ανακάλυψε τη χαρά της ρήσης ότι η

εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Παριστάνει τώρα τον υπέρμαχο της μη μείωσης των συντάξεων, ενώ ο πραγματικός στόχος

είναι η ανάκτηση ενός μεριδίου της εξουσίας. Το ΠΟΤΑΜΙ προσπαθεί να αρθρώσει κάποιες λογικές και σωστές κατευθυντήριες γραμμές,

αλλά και αυτό πολύ γενικόλογα και πολύ θεωρητικά. Πάλι θα επικρατήσει η συνταγή ενός ακόμα λάθους. Ξανά μανά οι ιδρυόμενες και

καταργούμενες Επιτροπές Σοφών.

• Ας δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Τα ασφαλιστικά ταμεία υπέστησαν στο παρελθόν πέντε τουλάχιστον διαδοχικές αλλά και

επάλληλες ληστείες. Ιστορικά, η πρώτη ληστεία ήταν οι άτοκες καταθέσεις τους στην Τράπεζα της Ελλάδος. Ακολούθησε η κραιπάλη του

Χρηματιστηρίου. Μετά ήρθαν τα δομημένα ομόλογα. Ύστερα ήρθε το αναπόφευκτο PSI. Στις πληγές αυτές του Φαραώ πρέπει να προστεθεί η

κακοδιαχείριση των ταμείων και η έλλειψη κάθε σύνεσης στην διαχείριση της περιουσίας τους από διοικήσεις που διορίζονταν σχεδόν πάντα

με κομματικά κριτήρια και όχι με κριτήρια αξιοκρατικά. Τέλος, ας προσθέσουμε στον λογαριασμό την γενική πελατειακή φαυλότητα των

Κυβερνήσεων που έδιναν συντάξεις άνευ λόγου σε διάφορες κοινωνικές ομάδες για λόγους ψηφοθηρικούς ή ανέχονταν συντάξεις και

επιδόματα μαϊμούδες με πιστοποιητικά επίορκων γιατρών και αργυρώνητων επιτροπών. Αυτές τις ληστείες και την κακοδιαχείριση

ισορροπούσε, μερικά ή ολικά δεν ξέρω, η παχυλή ετήσια επιχορήγηση των ταμείων από τον Δημόσιο κορβανά ύψους σήμερα που

προσεγγίζει τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Δηλαδή ο κάθε φορολογούμενος πλήρωνε κάθε χρόνο αγόγγυστα τις ληστείες, την

κακοδιαχείριση και την πελατειακή πολιτική φαυλότητα. Προς όφελος των εκάστοτε ευνοουμένων της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτή είναι η

πραγματικότητα την οποία αρνείται να αποδεχτεί η Κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, στο όνομα της εκλογικής πελατείας ενός πολύ μεγάλου

αριθμού συνταξιούχων της εύνοιας και της μικροπολιτικής.

• Σέβομαι τη γνώση των ειδικών στο θέμα του ασφαλιστικού συστήματος. Είναι άλλωστε τόσο πολύπλοκο και τόσο αχανές ώστε ο

μόνος κανόνας του είναι οι εξαιρέσεις του κανόνα. Πολιτικά ωστόσο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι για να υπάρξει ασφαλιστικό σύστημα,

δηλαδή για να έχει νόημα η συζήτηση για αυτό, δηλαδή για να υπάρχουν πόροι για να χορηγούνται συντάξεις, πρέπει να

ξαναανακαλύψουμε και να επαναοριοθετήσουμε βασικές έννοιες. Το ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να επανιδρυθεί.

Η σύνταξη είναι θεσμός που ανακαλύφθηκε για να προστατεύει τον άνθρωπο από την ανασφάλεια των γηρατειών και από την αδυναμία

εργασίας λόγω ασθένειας ή αναπηρίας. Όσο μεγαλύτερη είναι η ηλικία του ανθρώπου, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ανάγκη του για το

αγαθό της ασφάλειας, το οποίο του παρέχει σύνταξη. Πρέπει επομένως να ορίσουμε τι εννοούμε γήρας και τι εννοούμε αναπηρία και να

συνεννοηθούμε σε αυτό. Γιατί σε ό,τι αφορά τους ηλικιωμένους και τους ανάπηρους, δεν πρέπει να υπάρξει απολύτως καμία γραμμική

μείωση των συντάξεων αν σεβόμαστε τον εαυτό μας και τις παραδόσεις μας.

Η σύνταξη όμως δεν είναι επίδομα ραθυμίας ούτε δεύτερος μισθός. Μητέρες ανηλίκων, άγαμες θυγατέρες, νεαρές αεροσυνοδοί,

αποστρατευθέντες σε ηλικία νέα από τις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, ψευτοαγρότες, ψευτοανάπηροι, ψευτοτρελοί, πρόωρα

συνταξιοδοτημένοι δημόσιοι υπάλληλοι, επαγγελματίες δήθεν βαρέων επαγγελμάτων και κάθε άλλη συναφής κατηγορία, είναι αυτοί που

πρέπει να πληρώσουν το μάρμαρο όσο και αν αποτελούν πολυπληθή εκλογική πελατεία.

Όχι οι ηλικιωμένοι και οι ανήμποροι, επειδή δεν έχουν φωνή να διαμαρτυρηθούν και επειδή ίσως δυσκολεύονται να πάνε να ψηφίσουν.

• Στην δημοκρατική κοινωνία δεν σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν.

* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr