Πάνος Μπιτσαξής

• Η γερμανική ηγεμονία στην γηραιά ήπειρο δεν οικοδομήθηκε ούτε σε μια μέρα ούτε τυχαία. Είναι αποτέλεσμα μεθοδικής και εξαιρετικά πειθαρχημένης οργάνωσης ενός κράτους που ξεκίνησε από το μηδέν από τα ερείπια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα βασικά εργαλεία τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ήταν πέντε. Η δημοσιονομική πειθαρχία, η διαμόρφωση συνθηκών ραγδαίας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, η κοινωνική συναίνεση, η σταδιακή, σταγονοειδής ανάπτυξη μηχανισμών και θεσμών κοινωνικής συνοχής και η διπλωματική ευελιξία και αποτελεσματικότητα στις διεθνείς της σχέσεις με την σωστή δοσολογία εμμονής και υποχώρησης. Η εσωτερική πολιτική σκηνή με την εναλλαγή των χριστιανοδημοκρατών και των σοσιαλδημοκρατών στην εξουσία, συχνά με την σύμπραξη κάποιου ενδιάμεσου τρίτου πόλου, δεν ανέκοψε ποτέ την γενική αποδοχή των βασικών αρχών των πέντε αυτών εργαλείων. Όταν μάλιστα, πρόσφατα, το εκλογικό αποτέλεσμα είχε ως αναγκαία συνθήκη πολιτικής ομαλότητας την συνεργασία των χριστιανοδημοκρατών και των σοσιαλδημοκρατών, και τα δύο κόμματα δεν δίστασαν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος, δεν υπέκυψαν σε καιροσκοπισμό, συγκρότησαν τον λεγόμενο «μεγάλο συνασπισμό», που κυβερνά σήμερα την Γερμανία, με καγκελάριο την Άνγκελα Μέρκελ.

Είναι αληθινά αξιοσημείωτο το πώς η μεταπολεμική Γερμανία απορρόφησε, χωρίς ουσιώδη διαταραχή της κοινωνικής συνοχής, το σοκ της συνένωσης της ανατολικής Γερμανίας με την δυτική Γερμανία, δημιουργώντας δυναμική προόδου και ευημερίας, που για τον ελληνικό τρόπο σκέψης πολιτικά, διοικητικά και οργανωτικά είναι αδιανόητη.

Έτσι, η Γερμανία κυριαρχεί σήμερα στις ευρωπαϊκές εξελίξεις.

• Αν αναλογιστεί κανείς ότι η Γερμανία έσυρε την ανθρωπότητα δύο φορές σε παγκόσμιο πόλεμο, προκάλεσε με συλλογική αποδοχή εντός της την φρικαλεότητα της γενοκτονίας, έσπειρε με εκατομμύρια νεκρούς τον κόσμο, λάτρεψε τον θάνατο και την καταστροφή στο όνομα του ναζισμού και της αρίας φυλής, είχε ως κυρίαρχη ιδεολογία τον μεγαλοϊδεατικό επεκτατισμό και την κυριαρχία σε κάθε έθνος και σε κάθε λαό, που η ιδεοληψία κατέτασσε ως κατώτερο, τα όσα συνέβησαν σε επτά δεκαετίες συνιστούν αληθινή επανάσταση που ως επανάσταση θα καταγραφεί στην ιστορία. Η Άνγκελα Μέρκελ μετά βεβαιότητος θα περάσει, όταν έρθει η ώρα, στην ιστορική μνήμη ως μεγάλη ηγετική φυσιογνωμία της Γερμανίας και ευρύτερα της Ευρώπης. Δεν ήταν πορεία αναίμακτη ούτε στρωμένη με ροδοπέταλα. Και διαφθορά είχαν (βλ. Siemens) και φοροδιαφυγή είχαν, όπως έχει παραδεχθεί δημόσια ο Σόιμπλε και νεοναζισμό είχαν και ξενοφοβία είχαν και ένα σωρό άλλα. Είχαν, όμως, θεσμούς και δικαιοσύνη που λειτουργεί.

• Όταν η Ελλάδα μπήκε στη δίνη της κρίσης, η διαμόρφωση στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης των διμερών μας σχέσεων με την Γερμανία θα έπρεπε να είναι αντικείμενο εξαιρετικά προσεκτικής και διεξοδικής ανάλυσης. Τον Μάιο του 2010, για το δικό της, ασφαλώς, συμφέρον, όπως αυτό συνδεόταν με τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την νομισματική ισορροπία στη ζώνη του Ευρώ, ήταν η Γερμανία αυτή που έσωσε την παρτίδα, που, όπως παιζόταν στην χώρα μας, δεν οδηγούσε μόνο στην πτώχευση αλλά και στην ασύμμετρη κατάρρευση. Προφανώς, η παρέμβαση της Γερμανίας στην δημιουργία του μηχανισμού στήριξης της χώρας μας έγινε με τα δικά της εργαλεία, με τις δικές της αντιλήψεις, με την απλή τετράγωνη λογική της δημοσιονομικής «μπακαλικής». Στις συνθήκες εκείνες που οδήγησαν στο πρώτο μνημόνιο δεν θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά. Άλλο το θέμα των ευθυνών για τις αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση.

• Σε αυτή την φάση, ο ΣΥΡΙΖΑ αντέταξε με τα φτωχά τότε αγγλικά του Πρωθυπουργού ένα και μοναδικό πρόταγμα: «Go back μαντάμ Μέρκελ». Η Μέρκελ δαιμονοποιήθηκε. Έγινε το συνώνυμο του απόλυτου κακού. Αυτή έφταιγε για την δυστυχία του ελληνικού λαού. Σε αυτήν οφειλόταν κάθε φόρος και κάθε περικοπή μισθού και σύνταξης. Κανένας άλλος δεν έφταιγε. Μόνο η μαντάμ Μέρκελ.

Ο παραμικρός υπαινιγμός θετικής προσέγγισης απέναντί της αρκούσε για να σπιλωθούν, όσοι τον έκαναν, μερκελιστές, γερμανοτσολιάδες, δωσίλογοι, εξωνημένοι, προδότες και κάθε άλλο κοσμητικό επίθετο. Απέναντί τους ήταν ο πατριωτικός ΣΥΡΙΖΑ με την μονοσήμαντη ιαχή. «Go back μαντάμ Μέρκελ» και τα προβλήματα θα λυθούν ως διά μαγείας.

Οι Έλληνες πολίτες ποτίστηκαν με αυτήν την ανοησία μέχρι το μεδούλι του κοκάλου τους για πέντε χρόνια. Πείστηκαν και ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τέσσερις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις.

• Την συνέχεια την είδαμε. Ο δαίμονας έγινε άγγελος. Ο εχθρός σύμμαχος. Ειδικά δε στο προσφυγικό, ένας από τους ελάχιστους συμμάχους που μας έχει απομείνει. Η μυθολογία διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη.

Το «go back μαντάμ Μέρκελ» έγινε στο ιδίωμα του Πρωθυπουργού «no go back μαντάμ Μέρκελ».

Η έκταση της ανάγκης να συμπλεύσουμε, μετά την πανωλεθρία του 2015, με την εύνοια της Γερμανίας, ήταν απόλυτη. Χωρίς όρους, αφοπλισμένοι από διαπραγματευτικές δυνατότητες.

Ο Πρωθυπουργός, χωρίς να το ομολογεί ανοιχτά, σιγοσφυρίζει «go back ΣΥΡΙΖΑ». Εγκαταλείπει το σύνολο της ρητορικής του. Η ένδεια ιδεών τον οδηγεί στην πλήρη, απόλυτη και ολοσχερή παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στο κουαρτέτο των δανειστών. Δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο. Η χώρα λειτουργεί με τους αυτοματισμούς και τις επιλογές του κουαρτέτου.

Η αποδιοργάνωση και η τριτοκοσμική μετάλλαξη της χώρας συντελείται όχι από τους αυτοματισμούς αυτούς, αλλά από την απόλυτη ανικανότητα των κυβερνώντων. Στην ανικανότητα αυτή οφείλεται η αθλιότητα της διαχείρισης του προσφυγικού. Τώρα, τα’ χαμε όλα, ανέκυψε και μακεδονικό ζήτημα.

• Την Κυριακή διάβασα στο ένθετο «Ταξίδια» της Καθημερινής ένα ωραίο άρθρο για την Χαλκίδα. Η παλίρροια και η άμπωτη του Ευρίπου προσέδωσε στους Χαλκιδαίους το προσωνύμιο «τρελονερίτες». «Τρελονερίτες» είναι αυτοί που αλλάζουν συνέχεια γνώμη και δεν μπορείς να τους παρακολουθήσεις. Κακώς το είπαν για την Χαλκίδα. Τελικά, «τρελονερίτες» είναι σχεδόν όλοι όσοι μετέχουν σε αυτήν την Κυβέρνηση.

• Το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας πήγα μια εκδρομή στην Καρδίτσα και επισκέφθηκα την λίμνη Πλαστήρα και από το νομό Τρικάλων το Περτούλι και τα Μετέωρα. Στην παρέα μου ήταν ένας φίλος που έχει θητεύσει πολλά έτη βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και Υπουργός σε κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας. Παρά το ότι έχουμε εντελώς διαφορετική πολιτική προέλευση αλλά και τοποθέτηση, δεν με χωρίζει άβυσσος. Σε πολλά συμφωνούμε αλλά και οι διαφωνίες μας είναι λογικές διαφωνίες ανθρώπων με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις. Σε μια ταβέρνα τον χαιρέτησε θερμά ένα ηλικιωμένο ζευγάρι.

Μου τους σύστησε. Ο κύριος… ήταν Δήμαρχος, υποστηριζόμενος από την αριστερά και το ΚΚΕ, επί πολλά χρόνια στην δεκαετία του 1980 και η κυρία… συνταξιούχος Δικηγόρος. Είχα τον ακόλουθο καταπληκτικό διάλογο:

«Πώς τα βλέπετε κύριε Δήμαρχε;», τον ρώτησα. Μου απάντησε: «Ε, εγώ είμαι πάντα στην αριστερά». Του λέω: «Λογικό, πού να είστε κύριε Δήμαρχε, αυτή είναι η ιστορία σας». Μου αντιγύρισε: «Όχι αυτή την αριστερά που κυβερνάει, αυτή είναι ανίκανη». Του λέω: «Α, την άλλη αριστερά;», εννοώντας το ΚΚΕ. Μου απάντησε: «Ούτε αυτή». Του λέω τότε: «Δηλαδή σε ποια αριστερά ανήκετε;» Η τελική του απάντηση ήταν αφοπλιστική: «Στην αριστερά που θα ανακαλυφθεί, αγαπητέ μου». Γέλασα και του είπα: «Στο ίδιο κόμμα ανήκουμε, κύριε Δήμαρχε».

• Καλή Σαρακοστή.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author  

iPorta.gr