Τζίνα Δαβιλά

 

 

 

 

 

 

 

 

 Napolitana Giasiranis

 

 

 

 

 

 

Η μέρα σήμερα δεν είναι καλή.

 

Ο καιρός είναι αμφιφυλόφιλος.

 

Κάνει ζέστη, κάνει και κρύο.

 

Γουστάρει τον ήλιο, γουστάρει και την καταιγίδα.

 

Κι ένας θλιμμένος χαιρετισμός της Άννας Συνοδινού στην Αντιγόνη Βαλάκου πριν από δύο χρόνια μου ήρθε στο νου, σήμερα, που το ίδιο θλιμμένα,

σηκώνουμε το χέρι στην σπουδαία Άννα Συνοδινού.

 

Σαν να το’χει η μέρα.

 

Θλίψη.

 

Σήμερα λυπάμαι που δεν μπορώ να βοηθήσω εκείνον που έχει πρόβλημα.

 

Λυπάμαι που πήρα και υλοποίησα μια απόφαση που δεν θα ήθελα ποτέ.

 

Λυπάμαι που οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται τις ανάγκες των άλλων.

 

Λυπάμαι που ακόμα οι ηλίθιοι παίρνουν στα σοβαρά τον απειροελάχιστο εαυτό τους στο σύμπαν χωρίς να σκέπτονται ότι όλοι θα γίνουμε χώμα. Ή στάχτη.

 

Λυπάμαι που όσοι έφυγαν και ήταν σημαντικοί στη ζωή μου, ελάχιστοι πια τους θυμούνται.

 

Μένει μόνο ένα αποτύπωμα μικρό για όσο, όσοι σε τιμούν, αναπνέουν.

 

Λυπάμαι που ο κόσμος μας δεν θα γίνει καλύτερος για όσο ο στόχος μας δεν είναι και οι άλλοι , αλλά μόνο ο ανόητος εαυτός μας.

 

Λυπάμαι που η ταπεινοφροσύνη είναι προσόν ελαχίστων.

 

Λυπάμαι που κάποιοι από όσους αγάπησα δεν έμαθαν ποτέ να αγαπούν.

 

Λυπάμαι για κείνο το «σ’αγαπάω» που δεν είπα στον πατέρα μου.

 

Λυπάμαι που απόψε για πρώτη φορά ένοιωσα την ανάγκη να κρυφτώ στην αγκαλιά της μάνας μου και να κλάψω.

 

Και λυπάμαι που όλο αυτό νιώθω την ανάγκη να το γράψω για να μην το πάρει είδηση η ίδια.

 

Γιατί το χειρότερο για μια μάνα είναι να νοιώσει ότι το παιδί της λυπάται.

 

Ζόρικη η σημερινή μέρα. Εκπομπές ζηλευτής μαγειρικής που κάποιοι θεατές, που έχουν μόνο την απόλαυση της τηλεόρασης, απορούν γιατί υπάρχουν

παράλληλα με κείνους που δυσκολεύονται για τα απαραίτητα της εβδομάδας.

 

Την ίδια στιγμή ο καθαγιασμός των υδάτων στο Αιγαίο έχει μόνο συμβολική, χριστιανική αξία, καθώς κι άλλοι κι άλλοι κι άλλοι θα πνιγούν στο Αιγαίο.

 

Και η ζωή τρέχει.

 

Και είμαστε κιόλας στην 7η μέρα του Γενάρη.

 

Αλλά… λείπει η θέση του άλλου. Να μάθεις να μπαίνεις στη θέση του άλλου.

 

Και αυτό δεν μαθαίνεται.

 

Ή το΄χεις ή δεν το’χεις.

 

Απ’τα γενοφάσκια σου.

 

Λοιπόν, τέτοιες μέρες που ποτέ δεν νοιώθω την θλίψη των γιορτών, λυπάμαι.

 

Είναι πολλά αυτά που νοιώθω να τρέχουν γύρω μου και πιο “κοφτερά” τρέχουν μέσα μου.

 

Ποιος θα μπει στη θέση των άλλων;

 

Των λιγότερο ευνοημένων;

 

Των χρεωμένων;

 

Των ασθενών;

 

Των πενθούντων;

 

Των πεινασμένων;

 

Των διωγμένων;

 

Των απελπισμένων;

 

Σε μελαγχόλησα;

 

Λυπάμαι, αλλά δεν θα λυπηθώ γι’αυτό.

 

Αντιθέτως θα στο κάνω ακόμα πιο δύσκολο, με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο:

 

 

* Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπό σας

κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,

ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,

ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

 

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,

ἔστω καὶ μία φορά;

Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

 

 

 

Καλό ξημέρωμα. 

 

 * Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»

 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

 

The article expresses the views of the author

 

 iPorta.gr