Η Αυστρία κέρδισε στην Eurovision. Ακόμη να το πιστέψουμε εμείς εδώ στην Βιέννη. Από το 1966 έχει να πάρει την πρωτιά η χώρα και όλοι οι Αυστριακοί έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό! Φυσικά και το παρακολούθησα, ναι, είμαι φαν του θεσμού από το 1990 και δεν θυμάμαι να έχω χάσει διοργάνωση. Ψήφισα και Ελλάδα για να είμαι σωστή, αν και το φετινό μας τραγούδι δεν μου άρεσε καθόλου, όμως είναι η πρώτη μου πατρίδα και δεν ξεχνιέται αυτό, σε όποιο μέρος του κόσμου και να βρεθώ.

Χαμός στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και στα social media. Ανάμικτα συναισθήματα και πολλές «βαριές» κουβέντες. Όπως είχα γράψει και σε παλαιότερό μου άρθρο ( αρκετούς μήνες πριν ) το φαινόμενο Κοντσίτα Βούρστ ήρθε για να μας απασχολήσει. Νομίζω πως κανείς μας δεν είχε συνειδητοποιήσει πως όταν η Κοντσίτα ( δηλαδή ο Τομ ) έδινε συνεντεύξεις και έλεγε πως θέλει να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και να περάσει το μήνυμα της ελευθερίας της διαφορετικότητας σε όσους περισσότερους γίνεται, το εννοούσε. Τελικά το είπε και το έκανε… όχι τόσο συνειδητά, όμως το timing ήταν το σωστό. Λίγο οι δύσκολοι καιροί, λίγο το καθαρά «τζειμσμποντικό» τραγούδι, λίγο τα φώτα, η προκλητική της εμφάνιση ( τα μούσια εννοώ ), λίγο η αγανάκτηση του κόσμου με όσα συμβαίνουν παντού… φάνηκε ξεκάθαρα ποιο θα ήταν το μήνυμα της Ευρώπης.

Το πρώτο 12άρι της το δώσαμε εμείς, η Ελλάδα μας, που τόσο έχει πληγεί από τα ακροδεξιά μορφώματα, που έχει γεμίσει αλλοδαπούς, που κάθε οικογένεια έχει και τον Αλβανό της αλλά δεν το παραδέχεται γιατί «τι θα πει ο κόσμος», που κάποια θέματα είναι ακόμη ταμπού και μέχρι οι άντρες να καταλάβουν ποιος είναι ο πραγματικός τους, «σύγχρονος» ρόλος θα περάσουν χρόνια και τα παιδάκια που τσιρίζουν και δεν αντιλαμβάνονται την λέξη «όχι» είναι καθημερινό φαινόμενο… μια Ελλάδα που είμαι σίγουρη πως θα καταφέρει να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της σαν «Φοίνιξ», όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι που νίκησε τον φετινό διαγωνισμό.

Στην ελληνική μυθολογία το όνομα Φοίνιξ, εκτός από το μυθικό πτηνό Φοίνικας, άνηκε στον πατέρα της Ευρώπης, αυτής της πανέμορφης κόρης που απήγαγε ο Δίας. ( Πηγή Βικιπαίδεια )

Μόλις κέρδισε η Αυστρία και άκουσα την δήλωση της Κοντσίτα, πραγματικά συγκινήθηκα. Δεν ήξερα τι γνώμη να σχηματισώ για όλο αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά παρατηρώντας την έκφραση του προσώπου της, τα χέρια της να υποστηρίζουν τα λόγια της και το σώμα της να στέκεται καμαρωτό μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους στην Κοπεγχάγη και σε άλλα εκατομμύρια από τις τηλεοράσεις, κατάλαβα πως το ένιωθε, το πίστευε και πως ήξερε καλά ότι τώρα είναι η ευκαιρία και πρέπει να την αρπάξει.

Το «τρίτο» φύλο είναι εδώ, αιώνες τώρα. Είμαι σίγουρη πως όλοι μας ξέρουμε τις λεπτομέρειες, αλλά λίγοι αναφερόμαστε σε κουβέντες μεταξύ μας, αφού η ομοφυλοφιλία και το cross dressing είναι ακόμη θέματα ταμπού σε πολλές κοινωνίες. Μπορεί να έχουμε δει κάμποσες ταινίες πάνω σε αυτό το θέμα ( Το κλουβί με τις τρελές, Μερικοί το προτιμούν καυτό, Πρισίλα η βασίλισσα της ερήμου κ.α. ) και να έχουμε γελάσει μέχρι δακρύων με διάσημους ηθοποιούς «ιερά τέρατα» του Χόλιγουντ που έκαναν το Box Office να παραμιλάει, ντυμένους γυναίκες ( Τούτσι, Κυρία Νταπφαιρ ), όμως όταν μας αφορά άμεσα αλλάζουν όλα. Πόσοι από εμάς δεν έχουν κάνει τα «στραβά» μάτια και δεν έχουν σχολιάσει κάτι που «βγάζει μάτι», αφού δεν ξέρουμε που ακριβώς να το συγκαταλέξουμε…. και εκεί είναι το πρόβλημα… τα «κουτάκια» που έχουμε μάθει όλοι από μικροί να βάζουμε τους συνανθρώπους μας.

Δεν νομίζω πως ο Ιησούς έβαζε τους ανθρώπους σε «κουτάκια». Δεν πιστεύω πως όλες οι μεγάλες προσωπικότητες που έχουν περάσει από αυτό τον πλανήτη και έχουν κάνει την διαφορά, ήταν κοινωνικά αποδεκτοί…μόνο μετά θάνατον… Είναι τελικά ανθρώπινο ελάττωμα να κάνουμε κριτική και να βάζουμε τα πάντα σε ένα καζάνι, αφού έτσι «ξεμπερδεύουμε» εύκολα με ότι καθημερινό και δεν χρειάζεται να μπούμε καν στον κόπο να προβληματιστούμε… δηλαδή το μυαλό μας μόνο για διακοσμητική χρήση. Μια πίτα γύρο απ’ όλα και στα γρήγορα παρακαλώ.

Στεναχωριέμαι πολύ όταν βλέπω ανθρώπους που γνωρίζω να μην «πιάνουν το νόημα» εν έτη 2014. Νιώθω την ανάγκη να υπερασπιστώ την οποιαδήποτε Κοντσίτα, αφού σκέφτομαι πως αν ζούσαμε στον Μεσαίωνα ( Θεε μου! ) θα είχαν καεί στην πυρά ή θα είχαν καταδικαστεί σε υπαίθριο αποκεφαλισμό, με τα πλήθη να ζητούν τον θάνατό τους, χωρίς να έχουν προλάβει καλά καλά να καταλάβουν το γιατί….

Οι εποχές έχουν αλλάξει και οι κοινωνίες εξελίσσονται *ευτυχώς. Ο άνθρωπος εξελίσσεται. Οι ρόλοι έχουν αλλάξει, τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με μια πολύ γρήγορη και σκληρή πραγματικότητα, και αναγκαστικά θα προσαρμοστούν. Χρέος μας είναι να σταθούμε δίπλα τους και να τους «ανοίξουμε» τα μάτια, το μυαλό τους και να τους δείξουμε όλες τις πιθανότητες εξέλιξης. Πρέπει να μάθουν να μην ασκούν κριτική πριν σχηματίσουν την δική τους γνώμη. Σίγουρα ένα παιδί ή ακόμη και ένας ενήλικας χρειάζονται πρότυπα, αλλά δεν πρέπει να είμαστε ακραίοι στις απόψεις μας… τα άκρα δεν έκαναν ποτέ καλό σε κανέναν και σε τίποτα.

Θεωρώ πως κάθε ένας από εμάς έχει το πιο πολύτιμο αγαθό στα χέρια του και δεν ξέρει πως να χρησιμοποιήσει. Κάτι που είναι τόσο πολύτιμο, κάτι που θεωρούμε όλοι σαν δεδομένο μέχρι να το χάσουμε και αυτό είναι η ελευθερία μας. Όταν κάτι δεν γίνεται προκλητικό, έχει σκοπό και ρόλο ύπαρξης, θέλει να περάσει θετικά μηνύματα και όχι να φέρει την καταστροφή, τότε αξίζει να ακουστεί.

Όταν η Κοντσίτα επέστρεψε στην Αυστρία από την Κοπεγχάγη, το Αεροδρόμιο είχε πλημμυρίσει από κόσμο. Δημοσιογράφοι και καθημερινοί άνθρωποι, όλων των ηλικιών και όλων των πεποιθήσεων και «κατηγοριών» ήταν εκεί για να την υποδεχθούν και να γιορτάσουν μαζί. Ούτε κριτική, ούτε ταμπέλες, ούτε ύβρεις… μόνο αγάπη για ένα καλύτερο μέλλον, έναν πιο ανθρώπινο κόσμο. Ακόμη και οι πιο σκληροί κριτικοί της, ζήτησαν με τρόπο δημόσια συγνώμη και κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται… βέβαια όχι όλοι…

Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο περήφανη πως ζω σε αυτή την χώρα ! Τελικά αρχίζω να συνειδητοποιώ πως οι άνθρωποι εδώ πίσω από τις απόμακρες φυσιογνωμίες τους και τα κολλήματά τους με τα «βιολογικά» προιόντα, έχουν ευαισθησία και άποψη, ανεκτικότητα και έναν καλό λόγο για το «διαφορετικό». Μπορεί να μην το αποδέχονται όλοι, αλλά ο τρόπος που το αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι, είναι με σεβασμό, χωρίς να λείπει και η αδιαφορία μερικές φορές, κάτι που είναι προτιμότερο από μια «έκρηξη». Η δημοκρατία και η ελευθερία λόγου ασφαλώς δίνει σε όλους μας το δικαίωμα της άποψης. Ουδείς Έλληνας ξεχνά από που ξεκίνησαν όλα αυτά. Το θέμα είναι να τα εφαρμόζουμε και στην καθημερινότητα της ζωής μας.

Βέβαια, ας μην γελιόμαστε…περισσότερο από όλα αυτά, χαίρομαι που θα ζήσω για μια φορά στην ζωή μου, Eurovision στο «σπίτι» μου! Όταν αποφασίσουν πού και πότε θα γίνει, θα ενημερώσω ).

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ