Αλέξανδρος Μπέμπης

Σε συνέχεια των αναφορών μας σε παλιές κινηματογραφικές ταινίες που είτε προέβλεψαν και περιέγραψαν κάποιο ζοφερό μέλλον είτε πήραν σαφή πολιτική θέση, συνεχίζουμε αυτή τη φορά με μια κάπως πιο πρόσφατη δημιουργία.

Το MINORITY REPORT του Steven Spielberg ταινία του 2002 με τον Τομ Κρουζ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται το 2055-ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον και μετά τις καταστάσεις που ζούμε εν πολλοίς προβλέψιμο-όπου στην περιοχή της Ουάσινγκτον, εφαρμόζεται ήδη από το 2046 ένα πιλοτικό πρόγραμμα εντοπισμού και σύλληψης υποψήφιων δολοφόνων.

Μετά από τα τρία πρώτα χρόνια της εφαρμογής και για τα επόμενα έξι-μέχρι το 2055-η μέθοδος αποδείχθηκε 100% αποτελεσματική,διότι μηδενίστηκαν οι δολοφονίες.

Ο υποψήφιος δολοφόνος εντοπίζεται από τρεις ”προγνώστες” μέντιουμ που είναι βυθισμένοι σε μια δεξαμενή(=thing tunk?),προστατευμένοι απόλυτα από εξωτερικά ερεθίσματα.

Στη περίπτωση που δεν υπάρχει ομοφωνία η μειοψηφούσα πρόγνωση εξαφανίζεται ως μη γενόμενη διότι δεν τηρούνται πρακτικά.

Μετά την πρόγνωση,  δύο ανώτατοι δικαστικοί δίνουν την τελική έγκριση και αναλαμβάνει το διατεταγμένο αστυνομικό τμήμα, με ”αρχηγό” τον Τομ Κρουζ,
να προλάβει και να συλλάβει τον υποψήφιο δολοφόνο.

Ο παρ’ ολίγο δολοφόνος φυλακίζεται χωρίς διενέργεια δίκης, αφού η ”πρόγνωση” είναι αδιαμφισβήτητη.

Θέλοντας η κυβέρνηση να εφαρμόσει πλέον την μέθοδο επίσημα και σε ομοσπονδιακό επίπεδο,στέλνει έναν επιθεωρητή του υπουργείου Δικαιοσύνης να αναζητήσει ”ψεγάδια”.

Και διαπιστώθηκε με ανατρεπτικό τρόπο ότι η μέθοδος δεν είναι ”αψεγάδιαστη”.

Άμα θέλει κάποιος μπορεί να στήσει μια πλεκτάνη και να κατασκευάσει υποψήφιο δολοφόνο.

Στην ουσία παρακολουθούμε την σύγκρουση της συνταγματικότητας και των δημοκρατικών αξιών,με την αστυνομοκρατία στην ακραία της μορφή.

Η συνέχεια της ταινίας επί της οθόνης για όσους θέλουν να την θυμηθούν και συνιστάται ανεπιφύλακτα σε όσους δεν την έχουν δει.

Ας επιχειρήσουμε έναν παραλληλισμό με τις σημερινές καταστάσεις μεταφέροντας την υπόθεση σε άλλο χώρο ελέγχου της παραβατικότητας.

Εν προκειμένω στον χώρο του οικονομικού εγκλήματος που μας ”καίει”.

Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή, να θυμίσω ότι κάθε 31η Οκτωβρίου γράφαμε έκθεση στο σχολείο για την αξία της αποταμίευσης.

Το ”φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι” ήταν η αγαπημένη συμβουλή για όσους είχαν προδιαγραφές να γίνουν νοικοκυραίοι.

Η Ελλάδα βγαλμένη και κατεστραμμένη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εφαρμόζοντας ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης, δεν μπορούσε να θρέψει όλα τα παιδιά της και έτσι πολλά πήραν τον δρόμο της ξενιτειάς.

Όσοι ”πρόκοψαν” απέκτησαν σεβαστές περιουσίες, κυρίως σε ακίνητα.

Εκεί όμως που έγινε χαλασμός-κυριολεκτικά και μεταφορικά-ήταν όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής καθιέρωσε την αντιπαροχή.

Χάλασε η αισθητική των πόλεων, δημιουργήθηκαν όμως πολλοί ιδιοκτήτες διαμερισμάτων σε πολυκατοικίες επειδή είχαν ένα χωράφι ή βοσκοτόπι που έγινε οικόπεδο όταν ”μπήκε στο σχέδιο”.

(Χαρακτηριστικές περιπτώσεις τα ”τσαμούρια” της Καλαμαριάς και τα βοσκοτόπια του Ευόσμου στη Θεσσαλονίκη).

Όταν έκανε την εμφάνισή του το ”αριστερό” ΠΑΣΟΚ (Διακήρυξη τη 3ης Σεπτέμβρη) και με την δυναμική που εμφάνιζε, ήταν θέμα χρόνου η άνοδος του στη εξουσία, επανήλθε σε εφαρμογή από την Δεξιά η θεωρεία ότι ”αν έρθουν οι κομουνιστές με τα κονσερβοκούτια, θα μας πάρουν τα σπίτια”, σε μια ατελέσφορη προσπάθεια να φοβίσει τους πολίτες.

Κάθε άλλο παρά αυτό συνέβη τελικά και ας μην το περιγράψουμε διότι είναι σύγχρονη ιστορία.

Φτάσαμε έτσι στην δεκαετία του ’90, καλώς ή κακώς και με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα να έχουν αποκτήσει οι Έλληνες σεβαστές περιουσίες.

Διαμερίσματα, εξοχικά, αυτοκίνητα, σκάφη αναψυχής, υψηλές αμοιβές, συντάξεις και παχυλά εφ’ άπαξ κυρίως του δημοσίου, που έδιναν μια εικόνα ακμάζουσας αστικής και μικροαστικής τάξης.

Αυτή η εικόνα και σε συνδυασμό με την συνεχή αποβιομηχανοποίηση της χώρας, έπρεπε να ανατραπεί διότι δεν ήταν αρεστή στους καπιταλιστές,
επί πλέον δεν θα την αποφεύγαμε διότι στηριζόταν σε σαθρά θεμέλια.

Το εργαλείο για να γίνει αυτή η ανατροπή ήταν μεν απλό,αλλά καλά σχεδιασμένο.

Οι αποταμιευτές νοικοκυραίοι, έπρεπε να μετατραπούν σε οφειλέτες και η χώρα σε αποικία χρέους.

Αυτό δεν είναι συνομωσιολογία, διότι βασίζεται σε γεγονότα.

Με την φούσκα του Χρηματιστηρίου, ”άλλαξαν χέρια οι αποταμιεύσεις μιας γενιάς” όπως μου είχε πει χαρακτηριστικά τότε ένας φίλος οικονομολόγος.

Με τα δομημένα ομόλογα και το PSI ληστεύθηκαν τα αποθεματικά των ταμείων,αλλά και αυτά ακόμη δεν επαρκούσαν.

Για να αναχαιτιστεί προκαταβολικά η κοινωνική αντίδραση, έπρεπε αυτή η κοινωνία να ενοχοποιηθεί συνολικά.

Έτσι λοιπόν ενεργοποιήθηκαν οι ”προγνώστες”.

Το εμετικό χυδαιολόγημα του Θεόδωρου Πάγκαλου ”όλοι μαζί τα φάγαμε”, έπεσε επί της κεφαλής δικαίων και αδίκων.

Ενοχοποιήθηκαν οι πάντες, συνελήφθησα καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν έτσι. Χωρίς δίκη.

Φυλακίστηκαν σε μια αδιέξοδη πολιτική, χειροπόδαρα δεμένοι σε μια αδιάκοπη και εντατική φοροκαταιγίδα, με πρόσχημα το χρέος.

Το οξύμωρο είναι ότι αυτοί που μας ”παίρνουν” τα σπίτια (=περιουσίες), δεν είναι οι κομουνιστές, αλλά οι καπιταλιστές που δεν θα αφήσουν ούτε οδοντογλυφίδα.

Μόνο που δεν χρησιμοποιούν κονσερβοκούτια ή μέντιουμ όπως η ταινία, αλλά την σύγχρονη τεχνολογία, όπου είναι καταγεγραμμένη η πλήρης περιουσιακή κατάσταση όσων πολιτών έχουν ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, κλειδάριθμο κ.λ.π.

Επίκειται και η δημιουργία περιουσιλόγιου, όπου θα είμαστε υποχρεωμένοι να δηλώσουμε ακόμη και το δαχτυλίδι που μας χάρισε η γιαγιά πριν πεθάνει.

Έτσι λοιπόν με την αδιαμφισβήτητη τεχνολογικά και αψεγάδιαστη μέθοδο των διασταυρώσεων, θα ”καθαρίσει” η κοινωνία κατά 100% (όπως στην ταινία).
Μοντέρνα αστυνομοκρατία ενάντια σε αξίες και αξιώματα της δημοκρατίας.

Το δικαίωμα των διωκτικών αρχών-έτσι θα μετεξελιχθούν οι ΔΟΥ-να ελέγχουν τραπεζικούς λογαριασμούς και θυρίδες, η προκαταβολή φόρου, ενδεχόμενων όμως εισοδημάτων, στην ουσία τιμωρεί ενόχους, χωρίς δικαίωμα απολογίας. Τι άλλο είναι η άμεση κατάσχεση τραπεζικών λογαριασμών ή άλλων περιουσιακών στοιχείων;

Θα υπάρξει κοινωνική αντίδραση;

Κατά την εκτίμησή μου, ναι.

Η υπερβολική αναλογικά με τα εισοδήματα φορολόγηση-που μάλιστα δεν διοχετεύεται σε ανταποδοτικούς για την κοινωνία σκοπούς-
κατασκευάζει θέσει και όχι φύσει παραβάτες. Πολίτες που δεν είχαν τέτοια πρόθεση.

(Π.χ.εργαζόμενος που δεν του καταβλήθηκαν όλα τα δεδουλευμένα, με την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, εμφανίζεται στο taxis να έχει εισπράξει όλο το ποσό και φορολογείται για αυτό.

Θα μου πείτε ότι ο νόμος του δίνει το δικαίωμα να καταγγείλει τον εργοδότη του. Ποιός τολμάει όμως να το κάνει με 1.000.000 ανέργους έξω από την επιχείρηση που ζητούν δουλειά.

Έτσι την επόμενη χρονιά, παγιδευμένος θα κλιθεί να πληρώσει φόρο για εισόδημα που δεν απέκτησε και αν εν τω μεταξύ είναι άνεργος, αυξάνονται οι πιθανότητες να γίνει παραβάτης).

Τα χρήματα που είναι στα σεντούκια ή στο εξωτερικό, δεν πρόκειται να επαναπατριστούν στις τράπεζες. Οι πολίτες δεν πρόκειται να κάνουν επενδύσεις
και θα ξοδεύουν μόνο για τα απολύτως αναγκαία.

Θα προσπαθούν να σώσουν ό,τι μπορούν, διότι έχουν χάσει πλέον κάθε εμπιστοσύνη στο σύστημα, ένα σύστημα που θα ενοχοποιεί όσους θα σκέφτονται
ή πρόκειται να σκεφτούν να μη ”συμμορφωθούν”.

Καταργείται το τεκμήριο της αθωότητας και θα πρέπει εμείς να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ένοχοι. Μέχρι τότε με δεσμευμένα περιουσιακά στοιχεία.
Και όλο αυτό καλυμμένο με τον μανδύα της δημοκρατικής νομιμότητας.

Αυτό όμως που δεν λαμβάνει υπ’ όψη του το σύστημα είναι ότι-άσχετα αν κάποιος κινδυνεύει να στοχοποιηθεί-επικρατεί στους ανθρώπους, αυτό που ισχύει και στην υπόλοιπη φύση.

”Η αρχή της φυγής προ της βίας”.

Πραγματική και λειτουργούσα αρχή, ενάντια σε κάθε αρρωστημένη και βίαιη, έστω και προσχηματικά νομιμοποιημένη, φαντασία.

Υ.Γ Επειδή δεν είμαι νομικός, θα με ενδιέφερε η γνώμη κάποιου ειδικού.