* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας 

Το 2017 ξεκινά στην Ελλάδα με ένα κρίσιμο, εθνικής σημασίας, γεγονός: Στις 10, 11 και 13 Ιανουαρίου θα κριθεί από τον Άρειο Πάγο η τύχη των οχτώ Τούρκων στρατιωτικών, οι οποίοι την επαύριο του Ιουλιανού πραξικοπήματος προσγειώθηκαν με ελικόπτερα στην Αλεξανδρούπολη και αιτήθησαν άσυλο.

Σας βλέπω να χαμογελάτε ανακουφισμένοι -“αυτό ήταν; μπα σε καλό σου, μάς τρόμαξες!” – ή να φουρκίζεστε όπως όταν είχατε πρωτακούσει την είδηση. “Άλλα προβλήματα δεν είχαμε με την Τουρκία, μάς ήρθαν τώρα ικέτες και κάτι καραβανάδες! Στείλτε τους αλυσοδεμένους πίσω να τελειώνουμε, μην πάθουμε κανένα ρεζιλίκι όπως τότε με τον Οτσαλάν… Αν ο Ερντογάν ευαρεστηθεί και μάς προσφέρει κάποιο αντάλλαγμα, ακόμα καλύτερα. Όσο λιγότερο πάντως ανακατευόμαστε σε’ ξένες υποθέσεις, τόσο πιό κερδισμένοι βγαίνουμε. Ιδίως στα χάλια που βρισκόμαστε σήμερα…”

Δεν θα διαφωνήσω με την τελευταία διαπίστωση. Πράγματι η Ελλάδα όποτε -κατά τις τελευταίες δεκαετίες- πήγε διεθνώς για μαλλί, κουρεμένη γύρισε. Από την “Πρωτοβουλία των ΄Εξι για την Ύφεση και τον Αφοπλισμό” εμπνεύσεως Ανδρέα Παπανδρέου -αποτέλεσμα μηδέν- μέχρι τα ανοίγματα του Κώστα Καραμανλή προς τον Πούτιν και το φιάσκο του Αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, που όσο εκκωφαντικά διαφημίστηκε, τόσο σιωπηλά ματαιώθηκε. Για να μην θυμηθούμε τους Συριζανέλ να φλερτάρουν πότε το Ιράν, πότε τη Ρωσία και πότε τη Βενεζουέλα, απεργαζόμενοι εφιαλτικά σενάρια για τη χώρα μας υπό τον κωδικό “νομισματοκοπείο”. Ή τον Αλέξη Τσίπρα να έχει τη φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσει το προσφυγικό σαν αντίβαρο των μνημονιακών μας υποχρεώσεων. Και τον γκροτέσκο Πάνο Καμμένο να απειλεί πως θα γεμίσει την Ευρώπη τζιχαντιστές…

Δεν διακρινόμαστε -είναι γεγονός- για διπλωματική δεξιοτεχνία. Όσο δε για τις υπηρεσίες κατασκοπείας και αντικατασκοπείας μας, αφότου ήρθαν στο φως τα καμώματα της “δεσποινίδος Κατεχάκη” το 1999 και έσκασε το φιάσκο της παρακολούθησης των κινητών της μισής κυβέρνησης Καραμανλή το 2006, συνειδητοποιήσαμε πως για ίνδαλμά τους έχουν όχι τον Τζέιμς Μποντ μα τον Θανάση Βέγγο ως Πράκτορα Θου-Βου…

Ακόμα ωστόσο και να διαθέταμε έναν Μακιαβέλι να χαράζει την εξωτερική πολιτική μας και μια Μάτα Χάρι υπό τις διαταγές του, δεν βλέπω τι άσσο στο μανίκι μας θα αποτελούσαν οχτώ Τούρκοι λοχίες.

Είτε συμμετείχαν στο πραξικόπημα όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση της γείτονος, είτε έπεσαν θύματα σκευωρίας καθώς οι ίδιοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους. Σιγά τα αβγά! Εδώ ο Ερντογάν έχει εκκαθαρίσει το στράτευμα από στρατηγούς και ναυάρχους – για να μην μιλήσουμε για τον Αρχηγό της Αεροπορίας που τον φωτογράφισαν τουλούμι στο ξύλο. Έχει απολύσει καμιά εκατοστή χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους. Έχει φυλακίσει, βασανίσει όποιον ήταν έστω και αμυδρά ύποπτος για αντίθεση προς το καθεστώς του. Σταγόνα στον ωκεανό αποτελούν οι οκτώ λοχίες…

Γιατί άρα τέτοια φασαρία; Διότι σε δέκα μέρες η πατρίδα μας καλείται να αποδείξει διά των ανώτατων δικαστών της κατά πόσο πιστεύει και υπερασπίζεται έμπρακτα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εάν πράγματι αποτελεί κράτος δικαίου, το οποίο προστατεύει όποιον έχει βρεθεί -έστω και παράτυπα- εντός των συνόρων του. Και δεν τον ρίχνει στο στόμα του λύκου. Είτε αθώοι είτε ένοχοι, ένα είναι σίγουρο: Εκδιδόμενοι οι οκτώ στρατιωτικοί στην Τουρκία, κάθε άλλο παρά θα τύχουν δίκαιης δίκης. Πιθανότατα θα τους φάει η μαρμάγκα, θα εξαφανιστούν διά παντός από προσώπου γης. Ή θα τους περιφέρουν οι οπαδοί του Ερντογάν ως τρόπαια και τελικά θα τους λιντσάρουν.

Το κρίμα τους θα πέσει στο λαιμό μας.

Φαντάζεστε η Γαλλία να είχε στείλει -επί Χούντας- την Μελίνα Μερκούρη ή τον Τίτο Πατρίκιο πεσκέσι στον δικτάτορα Παπαδόπουλο; Ποιος ποταμός θα την ξέπλενε ποτέ; Μέχρι και η Αλβανία του Ενβέρ Χοτζά, φυλάκισε μεν τον Σήφη Βαλυράκη όταν εκείνος ζήτησε άσυλο δραπέτης από το κάτεργο της Κέρκυρας, δεν τον εξέδωσε όμως στην Ελλάδα.

Ξέρω την ένστασή σας. Η Τουρκία δεν βρίσκεται ακριβώς υπό δικτατορία. Πράγματι, ο Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται να έχει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας του λαού του. Ετούτο όμως δεν σημαίνει πως δεν περνάει από του λιναριού τα πάθη τους αντιπάλους του.

Το ζήτημα υπερβαίνει την πολιτική. Είναι βαθιά ηθικό. Κινδυνεύει η πατρίδα μας να αποδειχθεί μια χώρα που εργαλειοποιεί τους ξένους ή τους στέλνει στον διάολο άπαξ και αποτελούν για εκείνη πονοκέφαλο.

Όχι! Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται, δεν μπορεί να συμβεί! Η Ελλάδα -όπως είχε πει ο Ελευθέριος Βενιζέλος- είναι πολύ μικρή χώρα για να διαπράξει μια τόσο μεγάλη ατιμία.

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr