Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Κ. Καβάφης

Προχτές το βράδυ βρεθήκαμε με την Τζίνα, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά αφού αν και ζούμε στην Ρόδο μας χωρίζουν 80 περίπου χιλιόμετρα, όσο σχεδόν το συνολικό μήκος του νησιού.

Φυσικό ήταν να κουτσομπολέψουμε τα όσα γίνονται τοπικά, να αραδιάσουμε μερικές ξυλοσοφίες και να κάνουμε και κάποιες περισπούδαστες παρατηρήσεις πάνω στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση. Εκεί επάνω άνοιξα την καρδιά μου. Λέω δηλαδή πως κρίνοντας απο τις τελευταίες αναρτήσεις μου θα νομίζει ίσως κανείς πως απαρνήθηκα το πολιτικό μου παρελθόν -εγώ που σαράντα χρόνια σχολίαζα δημόσια την πολιτική- και πως το γύρισα ξαφνικά στην φυσιολατρεία και την ποίηση.

Έτσι ίσως φαίνεται μα δεν είναι. Φυσιολάτρης δεν έγινα ξαφνικά, τέτοιος ήμουν πάντα -“από ανέκαθεν” που λένε οι Νεοέλληνες- και μάρτυρές μου οι ασκινοί, τα πεύκα και τα ελάφια που με περιτρυγυρίζουν. Το ίδιο και με την ποίηση. Κι ούτε έχω αδιαφορήσει για την πολιτική. ‘Εξις δεύτερη φύση γαρ, ή και αντίστροφα και καλός πολίτης είναι ο ενεργός πολίτης. Με κόφτει και με παρακόφτει η πολιτική. Και σκέφτομαι και κάνω αναλύσεις και υποθέσεις στο κεφάλι μου. Και αγαναχτώ, και τσαντίζομαι, και βρίζω και σας διαβεβαιώ πως στην ηλικία που έχω φτάσει έχω αποχτήσει πλουσιότατο λεξιλόγιο ύβρεων και βωμολοχιών, μόνο που τις λέω απο μέσα μου -άντε και στην δύσμοιρη την Νοομι- κι όχι δημόσια μια και δεν θα βοηθούσε σε τίποτα.

Αλλά να, υπάρχει κάτι που σιγά σιγά είχε αρχίσει να έρπει μεσα μου, αρκετό καιρό πριν ακόμα περάσω στην σύνταξη. Μια βαρεμάρα, πώς να το πω… όχι έλλειψη ενδιαφέροντος μα, ναι, βαρεμάρα με την πολιτική. Βαρέθηκα να σχολιάζω τα ίδια και τα ίδια, τα επαναλαμβανόμενα. Βαρέθηκα να ασχολούμαι με τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια και τα ίδια ονόματα. Βαρέθηκα την στασιμότητα, το έλος που επικρατεί κάτω από την επιφάνεια της ελληνικής πολιτικής, όπου τίποτα δεν αλλάζει ουσιαστικά προς το καλύτερο κι αν αλλάξει καμιά φορά πισωγυρίζει πάλι εκεί που ήταν ύστερα απο λίγο αν όχι και παραπίσω. Λέω δηλαδή, πως άν μου πεις πως ο Α ή ο Β πολιτικός αρχηγός ή μη θα μιλήσουν την άλλη βδομάδα για, ας πούμε, την οικονομία εγώ θα μπορούσα να σχολιάσω σήμερα το τι θα πουν. Γνωστά και αναμενόμενα και άρα βαρετά και χωρίς ενδιαφέρον, για μένα τουλάχιστον αλλά και πολλούς απο εσάς είμαι βέβαιος.

Αυτά έλεγα κάπως σαν εξήγηση ή εξομολόγηση. Τώρα όμως έκατσα κι έκανα ένα σκίτσο, έτσι για να μην ξεχνιώμαστε δηλαδή.

The other night I was with a friend I don’t see all that often, since it is rarely I go to town. It was all too natural that we gossiped about this and that, philosophized about politics and with the help of some ouzo I made a confession, or maybe I gave an explanation. What I mean is that judging by my recent posts one might think that my brain is getting a bit soft, that I have forsaken my political past -after 40 years of publicly commenting on politics- and that suddenly I have become a lover of nature and poetry. Well, it may seem so but it ain’t. I have always loved poetry and nature as well- the pine trees and the deer that surround our home bear witness to the fact. And, of course, I have not become indifferent to politics. Habit is second nature, as they say, or the other way around, and a good citizen is an active citizen I believe. Yes, I do care about politics and I do think, study and discuss current affairs and I also get frustrated and angry and want to kill somebody.

But then, you see, there is something that had begun to slowly grow inside me long before I officially retired from the newspaper. It was something like boredom, I don’t know how to explain… not loss of interest in politics but, yes, boredom. I became sick and tired of commenting on the same things and situations again and again. I became sick and tired of having to deal with the same persons, the same names. I became sick and tired of the stagnant swamp beneath the surface of Greek politics, where nothing really changes towards the better and even if it does it will soon turn about and go back where it always had been. What I am saying is that I have come to the point where if A or B politician was to speak about, say, the economy next week, I can do a cartoon, a comment, about it right now. So predictable, so boring without any interest for me, and many of you I am sure.

Well, this what I was telling my friend half explaining, half confessing. But now I have made a cartoon, so as not to forget my trade.

Βαγγέλης Παυλίδης

η ιστοσελίδα του