Ματίνα Ράπτη-Μιλήλη

 

 

 

 

Ξέρω, αυτή την εποχή όλοι μιλάνε για τα οικονομικά, τις τρέχουσες πολιτικές καταστάσεις, τα eurogroup, τον “κόφτη” και όλα αυτά που αγαπάμε να μισούμε και μισούμε που μας έκαναν να μην τα αγαπάμε…

Και γω τέτοια και χειρότερα σκεφτόμουν ως την στιγμή που έπεσα πάνω σε ένα γλύκισμα που το έλεγαν μελεκούνι…και το ρολόι μου άρχισε να γυρνά αντίστροφα.

 

Στην εποχή που οι άνθρωποι άνοιγαν τα σπιτικά τους για να γιορτάσουν τις χαρές τους οικογενειακά και παραδοσιακά.

Γιόρταζαν για πολλά πράγματα που τους έκαναν χαρούμενους, αλλά πιστεύω πως στην ουσία έψαχναν την αφορμή για να αλλάξουν την καθημερινότητά τους.

 

Γιόρταζαν, ας πούμε, την εισαγωγή του Δημητράκη τους στο πανεπιστήμιο και χαλάλι τα ξενύχτια και τα ιδιαίτερα μες τον καύσωνα! Σου λέει 40 βαθμούς υπό σκιάν! Ελιωσε το παιδί, συν τα 8 χιλιάρικα την ώρα η Εκθεση! Ούτε ο Σεφέρης να του έκανε μάθημα πια! Ηταν αδύναμος ο Δημητράκης στην έκθεση και έβγαινε συνέχεια εκτός θέματος…΄Ομως ο ¨Σεφέρης”, δυό μέρες πριν τις εξετάσεις, άκουσον άκουσον, του μίλησε για το “ταμείον αρωγής” και πέφτει το θέμα με την αρωγή στις πανελλαδικές και γράφει 17 ο Δημητράκης!

 

Μάλιστα!

 

Η γιαγιά λέει πως ήταν θαύμα και κανείς ποτέ δεν την αμφισβήτησε!

Θα τελειώσει με το καλό το Μαθηματικό, θα κάνει και το στρατιωτικό του κάπου κοντά να μην ταλαιπωρείται το παιδί και μετά θα τον χώσει στο δημόσιο ο κουμπάρος ο Πελοπίδας που είναι στα μέσα και τα έξω.

Και που έχασε την πενθήμερη επειδή δεν του ‘βγαινε η ύλη, νταξ’, καλά να είσαι βρε Δημητράκη, μη βρίζεις παιδί μου, έχεις όλη την ζωή μπροστά σου να πας ,ούυυυ, ταξίδια να δουν τα μάτια σου! Και σιγά την Κέρκυρα πια… Είχαμε πάει οικογενειακώς με τον κουμπαρό τον Πελοπίδα όταν ήσουν 7 χρονών. Δε θυμάσαι που δεν σ’άρεσε καθόλου γιατί όλη την ώρα σε σφαλιάριζε ο Μανωλάκης ντε, ο μεγάλος του κουμπάρου και σου ‘κλεβε τα καπάκια από τις Pepsi που μάζευες και στην Παλαιοκαστρίτσα σου ‘βαλε τρικλοποδιά κι έπεσες στη θάλασσα (μπούζι!) κι έπαθες πνευμονία και μετά σε τσίμπησαν και όλα τα κουνούπια του νησιού (υγρασίιια!) κι ήρθες και τουμπανιάστηκες και δε βρίσκαμε φαρμακείο ανοιχτό κι έκλαιγες κι έλεγες πως δεν θέλεις να ξαναπατήσεις ποτέ σ΄αυτό το νησί το κακό και “να φύγουμε μανούλα να φύγουμε”;

 

Ωραια χρόνια!

 

Μόλις τελείωνε το γλέντι με τον Δημητράκη είχαν να γιορτάσουν το ¨σημάδι” της Ελενίτσας τους με κείνο το καλό παιδί που της προξένεψε …ο κουμπάρος ο Πελοπίδας φυσικά! Ο γαμπρός μιά χαρά βολεμένος στην τράπεζα, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει ο μισθός να τρέχει και να τα δώρα, να οι υπερωρίες! Θα πάρει και την συνταξούλα του κάπου κει στα 55 του (ηταν κι ένα καλό με τον ΤΟΤΟ!) και θα ζήσουν ζωή χαρισάμενη με την Ελενίτσα. Γιατί και η Ελενίτσα, μη νομίζετε, με το σπιτάκι της απο πάνω απο το πατρικό, πτυχιούχος νηπιαγωγός διορισμένη στο δημόσιο, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει –να μην τα ξαναλέμε- και όλο το καλοκαίρι διακοπές!), τα ολίγα Αγγλικά της (Lower του Cambridge παρακαλώ, αλλά άμα δεν τα μιλάς τα άτιμα τα ξεχνάς), το ακόμη ολιγότερον ακορντεόν της ( 2 χρόνια έκανε όλα κι όλα αλλά δεν άντεξε να κουβαλάει αυτό το μπαούλο πέρα δώθε στο ωδείο και σταμάτησε…Στο τέλος της έμεινε το ακορντεόν, κάτι παρτιτούρες με την Συννεφιασμένη Κυριακή και τον Γαλάζιο Δούναβη κι έναν πόνο στην αριστερή ωμοπλάτη).

 

Συν κάτι ελιές της θείας της Ευλαμπίας που πολύ την αγάπαγε την Ελενίτσα και της τις έχει τάξει, εκτός πια κι αν οι ανιψιές από το σόι του θείου κάνουν καμιά μπαμπεσιά…Γιατί το σόι του θείου πρέπει να είχε ρίζες από το Κορλεόνε της Σικελίας και την θεία την Ευλαμπία την είχανε στην μπούκα γιατί ήταν όμορφη και τον ξελόγιασε, λένε, τον θείο και τα ‘γραψε όλα στ΄όνομά της… Λυσσάξανε!) Μαζί με μια ντουλάπα σεμεδάκια κοφτά και 6 σετ σεντόνια κολλαριστά με τα μονόγραμμα τους τίποτα δεν θα τους λείψει! Βίον ανθόσπαρτον! Και στα δικά σας οι ανύπαντρες.Αντε…άντε!

 

Και όταν δεν γιόρταζαν τέτοια, γιόρταζαν γενέθλια και ονομαστικές εορτές…Κι αν έπεφτες δε σε μέρα που γιόρταζε όλη η Ελλάδα…τότε έτρεχες και δεν έφτανες…Εκεί ήταν που οι τσάντες των μαμάδων μας γέμιζαν με σοκολατάκια και οι μπαμπάδες μας μύριζαν εκτός από Aqua Velva και …Johnny Walker!

 

Ακόμα και η αγορά καινούργιου αυτοκινήτου μπορούσε να ξεκινήσει έναν αυθόρμητο “out of the blue” εορτασμό που ξεκινούσε το βράδυ του Σαββάτου και κατέληγε απόγευμα Κυριακής με το σόι ντίρλα, τα παιδιά να κοιμούνται πάνω σε μια ντάνα παλτών εξαντλημένα και αδιάβαστα, τις γυναίκες στην κουζίνα να φτιάχνουν κοκορόσουπα για τα χαλασμένα στομάχια και κάπου στο βάθος μουσικό χαλί ο Διονυσίου να δίνει οδηγίες σ’έναν παλιατζή και στο τέλος να καταλήγει σε ταξί και να χάνεται γιατί δεν θυμόταν να πει του ταξιτζή πού να τον πάει!

 

Προ GPS τώρα όλα αυτά.

 

Οι καλεσμένοι πάρκαραν την οικογενειακή κούρσα έξω από το φωταγωγημένο σπίτι και έβρισκαν πάντα μα πάντα πάρκινγκ! Στο κατώφλι η σύζυγος έσιαζε το ατίθασο τσουλούφι που ξέφυγε του ψεκασμού ενός τόνου λακ Ελνετ (απο τότε μας ψεκάζανε) ή το αναιδές στρίφωμα ή τίναζε μια φανταστική τρίχα από τον συντροφικό ώμο ή ξεκολλούσε το δάχτυλο του μικρού από την μύτη του ή από την μύτη της αδερφής του ή και όλα αυτά μαζί και πατούσε θριαμβευτικά το μπουτόν με χαμόγελο colgate και το κασπώ με τις φτέρες ανά χείρας!

 

Ντιν-νταν! Σας ενημερώνω πως τότε όλα τα κουδούνια έκαναν “ντιν-νταν”, ενίοτε και “ντιν -νταν–ντον”!

Τα πανωφόρια (αν ήταν χειμώνας) παραδίδονταν στον μικρό της οικογενείας για να εξφενδονιστούν κατόπιν, όχι με πολύ προσοχή, στο υφασμάτινο βουνό που στηνόταν σχεδόν πάντα στην κεντρική κρεββατοκάμαρα του σπιτιού!

 

Γιατί; Γιατί η λέξη “γκαρνταρόμπα” μπήκε πολύ αργότερα στην ζωή μας και σήμανε το τέλος των ακροβατικών βουτιών τύπου “Γκρέγκ Λουγκάνις” απ’ το κεφαλάρι του διπλού κρεββατιού και την ανώμαλη προσγείωση πάνω σε βελούδινα και γούνινα (δυστυχώς) πανωφόρια με γυαλιστερές σατέν φόδρες που μοσχοβολούσαν Beautiful της Estee Lauder και γαρδένια!

 

Τί έλεγα; Α, ναι. Αφού λοιπόν τελειώσουν τα ματσ μουτσ στον αέρα και οι λοιπές “χαρές” προς τον οικοδεσπότη και την οικοδέσποινα, χαιρετούσαν κι εκείνους τους καλεσμένους που ήταν ήδη εκεί, οι οποίοι και τους κάνανε χώρο στον καναπέ-προικώον ώστε να βολευτούν και να γίνουν όλοι μια μεγάλη τιτιβίζουσα παρέα ! Βέβαια κάποιες φορές το σαλόνι ήταν χωρισμένο σε δύο στρατόπεδα…Αντρες στην τραπεζαρία-καπνιστήριο και γυναίκες σε κουζίνα και καθιστικό-πάνελ πρωινάδικου!

 

Εκείνες τις στιγμές είναι σαν να ζούσαν όλοι σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου ο Σούπερμαν κάνει κουμάντο και ο πλανήτης είναι ασφαλής!

 

Μόνο ευχάριστα πράγματα έφερνε η συζήτηση κι αν άρχιζε να φουντώνει κανα στενάχωρο θέμα ξορκιζόταν πάραυτα και η συζήτηση έκλεινε με απανωτά φτου φτου, σταυροκοπήματα, 3 χτυπήματα στο ξύλινο τραπεζάκι και πολλά πολλά “μακριά απο μας” .

 

Εκεί συνήθως ερχόταν το πρώτο κέρασμα …Η πολλά υποσχόμενη γλυκιά μπουκίτσα που σκοπό έχει να γλυκάνει τον ουρανίσκο αλλά αυτό που θέλει στην ουσία είναι να γλυκάνει την καρδιά του καλεσμένου … Ακολουθεί λικεράκι χειροποίητο και κατόπιν το γλυκό της νοικοκυράς…Συνήθως η σπεσιαλιτέ της! Κανόνας απαράβατος να μην πειραματιζόμαστε χρονιάρες μέρες και μετά τρέχουμε για ετοιματζίδικα στην τούρλα του Σαββάτου.

 

Το πρώτο κέρασμα όμως είναι σημαντικό και συμβολικό στον μικρόκοσμο του ‘Ελληνα που έχει τον Ξένιο Δία τιμή του και καμάρι του!

 

Αυτό το κέρασμα σημαίνει πως είσαι ευπρόσδεκτος. Σημαίνει πως έστω και για κείνο το μισό λεπτό που θα λιώνει στο στόμα σου όλα είναι μια χαρά. Κι ας έχεις τόσα για ν’ανησυχείς. ‘Ενα μικρό διάλειμμα για να γλυκαθούμε .

 

Μπορείς να μην το φας εκείνη την στιγμή. Μπορείς να το πάρεις τυλιγμένο σ’ένα χρυσόχαρτο ή μια ζελατίνα και να το φας όποτε εσύ θελήσεις. Η στιγμή είναι δική σου. Πόσες φορές δεν ανακάλυψα μέσα στην “καλή”τσάντα της μαμάς μου σοκολατάκια Τζοκόντα ! Κάθε φορά ίδια η χαρά!

 

Το να γλυκαίνεις τον καλεσμένο σου είναι σαν να θες ν’ αρωματίσεις τον ουρανίσκο του με ροδόνερα και βανίλιες για να του αφήσεις ενα γλυκό χαμόγελο και ενα λίγωμα που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά…Ο αρχικός στόχος.

 

Θα έχει σίγουρα να κάνει και με την χημεία του κορμιού αλλά ας το αφήσω στην μαγεία του.

 

Καθώς προσγειώνομαι στο σήμερα και τακτοποιώ στην ντουλάπα μου την τσάντα που κρατούσα το βράδυ του Σαββάτου στο Faust βρίσκω μέσα ενα γλύκισμα! Ενα μελεκούνι! Και ξαφνικά όλα αυτά που βρίσκονταν στο cloud του μυαλού μου γίνονται λέξεις που ξεδιπλώνονταν σχεδόν μονάχες τους στην φωτεινή οθόνη του υπολογιστή μου και με κάνουν να συνειδητοποιώ την ουσία του πράγματος.

 

Κάπως έτσι, μασουλώντας ένα νοστιμότατο μελεκούνι γύρισα πίσω τον χρόνο και κοιμήθηκα γλυκαμένη! Ενα μελεκούνι για δύσκολες ώρες .

 

Ευχαριστώ για το ταξίδι αγαπημένη Πόρτα!

Το iPorta.gr ευχαριστεί θερμά την Μελισσοκομική Δωδεκανήσου για την προσφορά μελεκουνιών στη συνάντηση φίλων του περιοδικού μας στις  21/5/2016 στο Faust-Bar-Theatre

 

 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

he articleexpresses the views of the author

iPorta.gr