Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

Γιορτινό Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, με τα κουτσούβελά μας να το καθιστούν, όσο δεν πάει, γιορτινότερο!

Γιορτινό τραπέζι δεν γίνεται χωρίς ένα αξιοπρεπές κρασί.

Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε ανοίξει ένα κόκκινο από τα εξαιρετικά κρασιά του τόπου μας και του δίνουμε και καταλαβαίνει.

Ο μικρός παρακολουθεί.

Για την ακρίβεια, δεν του ξεφεύγει τίποτε!

Σε κάποια στιγμή, δείχνοντάς μου το ποτήρι με το κρασί, με ρωτάει:

“Μπαμπά, μπορώ να δοκιμάσω μια γουλιά;“

Ε, Χριστούγεννα είναι, η άκαμπτη αυστηρότητά μου έχει, εν μέρει, καμφθεί λόγω της περίστασης και, στο κάτω-κάτω, δεν θα πάθει και τίποτε το παιδί με μία γουλιά κόκκινο κρασί!

Συγκατατίθεμαι, παίρνει ο μπόμπιρας το ποτήρι μου και ρουφάει μία πολύ μικρή ποσότητα κρασιού.

Αμέσως μετά, στραβώνει την μουρίτσα του μορφάζοντας και καθιστά εμφανές προς όλους, ότι “πω, πω, τι χάλι είν’ αυτό!“

Το αφήνω ασχολίαστο και, ενδόμυχα, μάλλον μ’ ευχαριστεί το γεγονός ότι του πιτσιρικά δεν του άρεσε καθόλου.

Μετά από δέκα, περίπου, λεπτά με ξαναρωτάει ο σπόρος:

“Μπαμπά, μπορώ να ξαναδοκιμάσω μια γουλιά;“

Παραξενεύομαι και του λέω:

“Μπορείς,  αγόρι μου, αλλά πώς κι έτσι; Μου έδωσες την εντύπωση ότι δεν σου άρεσε!“

“Μπαμπά, μόλις το βάλω στο στόμα μου, δεν μου αρέσει καθόλου, αλλά μετά μου αφήνει μιά ωραία γεύση!“

Όπα! Ανοίξτε κι άλλο μπουκάλι, να γιορτάσουμε την ανακάλυψη της επίγευσης από τον, εν τη γενέσει, γευσιγνώστη γιόκα μου, που μεγάλωσε τόσο πολύ και δεν το πήρα χαμπάρι!

Υπάρχουν χαζο-μπαμπάδες και χαζο-μπαμπάδες!

Εγώ είμαι από ΤΟΥΣ χαζο-μπαμπάδες, επιτρέψτε μου…

Πάμε τώρα σ’ ένα άλλο τραπέζι, καθημερινό, αυτήν την φορά. Άνευ εορταστικής ατμόσφαιρας.

Τρώμε κάτι νοστιμότατο, από την, επιπέδου χρυσών σκούφων, προικισμένη μαγείρισσα, σύζυγό μου, εξ αιτίας της οποίας αποφεύγω να τρώω ζυμαρικά σε εστιατόρια, όσο φημισμένα κι αν αυτά είναι, αφού πουθενά δεν θα τα φάω καλύτερα απ’ ό,τι στο σπίτι μου, άσε που γλιτώνουμε και τα έξοδα!

Πριν συνεχίσω, να πω ότι η μισή, περίπου, οικογένειά μας είναι, παλαιόθεν, όχι μόνον ιταλόφωνη, αλλά και ιταλο-συμπεριφερόμενη, (αν υπάρχει τέτοια λέξη, που δεν υπάρχει), λόγω πολλαπλών συμπεθεριών με Ιταλούς.

Άρα, οι ιταλικές ιδιωματικές, και όχι μόνον, εκφράσεις και συνήθειες, είναι στην ημερήσια διάταξη στο σπίτι μας!

Μία από αυτές τις εκφράσεις, συγκαταλέγεται στις πλέον προσφιλείς μου και συνοδεύεται κι από μία πολύ ειδική χειρονομία:

Όταν λοιπόν τρώω κάτι που μου αρέσει πολύ, εκφράζω την ευαρέσκειά μου αναφωνώντας εμφατικά “BUONO!!“, (με δύο θαυμαστικά!) που σημαίνει “ΚΑΛΟΟΟ!!” και προφέρεται, πολύ απλά, “ΜΠΟΥΟΝΟ!!“

Όμως, η παραπάνω έκφραση απαιτεί, ταυτόχρονα, την συνοδεία της εξής κίνησης:

Κλείνω όλα τα δάκτυλα του χεριού μου, πλην του δείκτου, (π.χ. όπως κάνουμε όταν δείχνουμε αγενώς κάποιον ή κάτι, “βγάζοντας μάτι”), φέρνω τον, σε έκταση, δείκτη μου κάθετα προς το μάγουλό μου και πιέζοντας ελαφρά την παρειά, τον στρίβω δεξιά αριστερά σαν να βιδώνω-ξεβιδώνω μιαν αόρατη βίδα στο ορατό μάγουλό μου!

Μυστήρια πράματα, θα μου πείτε, ναι, θα σας πω, αλλά έχει πλάκα!

Επιστρέφουμε στο τραπέζι μας, γευόμαστε, σας θυμίζω, κάτι πολύ νόστιμο και, παρουσία των δύο Βενιαμινακίων της οικογένειας, προβαίνω στην θεατρικότατη, ως άνω περιγραφείσα, διαδικασία “βιδώνω-ξεβιδώνω το μάγουλό μου“, ανακράζοντας παράλληλα “BUONO!!“.

Το μεγάλο Βενιαμινάκι, συνηθισμένο, δεν αντιδρά ιδιαίτερα.

Το μικρό όμως που εκτίθεται για πρώτη φορά στο εν λόγω show, γουρλώνει τα αθώα, έκπληκτα ματάκια του και αντιλέγει:

“Όσι, ζεν μπουώνεις!!“

Μετάφραση:  “Όχι, δεν μπουώνεις!!“

Διότι, ως γνωστόν, τα εις -ώνω λήγοντα, είναι ρήματα και το μπουώνω ανήκει στην κατηγορία των υπολοίπων ρημάτων, όπως, τελειώνω, ξαπλώνω, τεντώνω, κουμπώνω, κ.ο.κ.!!

Διαθέτουν και τα παιδιά τους δικούς τους, απόλυτα σεβαστούς, γοητευτικούς κανόνες γραμματικής:

Εγώ μπουώνω, εσύ μπουώνεις, αυτός μπουώνει, …αυτοί μπουώνουνε!

Ζιατί όσι;