Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά  

Αλήθεια, για πόσο διάστημα θα μπορούσε ακόμα να λειτουργήσει το κράτος, ο τεράστιος κρατικός μηχανισμός, ως απόρροια του τακτικισμού ο οποίος κατά συνέπεια, στερούνταν ιδιαίτατων στρατηγικών και σχεδιασμού; Οι αναίσχυντες πρακτικές του βολέματος χάριν της ψηφοθηρίας, δεν είχαν τέλος και η γραφειοκρατία εξαιτίας των πολλών υπαλλήλων που έπρεπε να δικαιολογούν τη θέση τους ,βάζοντας έστω μια υπογραφή κοντά στις τόσες ,οι επιλογές τακτοποίησης χάριν υψηλής αμοιβής κατηγοριοποίησαν και παγίωσαν για πολλά χρόνια –σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο- αξιακά ,υπουργεία και υπηρεσίες, διαχωρίζοντας τους υπαλλήλους ανάλογα με το μισθό, σε ανώτερους και κατώτερους! Γιατί, ποια θα μπορούσε να είναι η απόδοσή τους τάχα, αν δεν αμείβονταν ικανοποιητικά και πώς οι συγκεκριμένες κατηγορίες θα υπηρετούσαν τους «ευεργέτες» τους!

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης αναπτύχτηκε ένας μείζων θεσιακός ρατσισμός, αφού, «κάστες» υπαλλήλων, εναντιώνονταν πολλάκις με εκείνους που τολμούσαν να υποβάλλουν τη γνωστή ερώτηση: πόσα παίρνεις; Και δεν έπαιρνε φανερά, παρά τα ίδια ή και λιγότερα με τον έχοντα την απορία, αλλά τα κρυφά συντεχνιακά έτρεφαν την ανισορροπία, τον εγωτισμό, την ειρωνεία και γιατί όχι τον πλουτισμό. Ποιος λοιπόν, αν όχι οι κυβερνήσεις, δημιούργησε αδρόμισθους και συνάμα αργόσχολους λόγω της πληθώρας, δημοσίους υπαλλήλους;

Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί, γιατί και εκείνοι ήθελαν πλείστους όσους ειδικούς συμβούλους, υψηλά αμειβόμενους με αμφιλεγόμενες ειδικές υπηρεσίες μιας και η φιλοδοξία του καθενός κατέτεινε -κατά το μάλλον ή ήττον- στην ανάδειξή τους!

Είναι αδύνατον να αποτιμήσουμε τη ζημία που υπέστη ο Ελληνικός λαός, από την προσπάθεια επιτυχίας των αμέτρητων επιθυμητών σκοπών, των πολιτικών εκείνων που αγωνίστηκαν για το προσωπικό και όχι μόνο όφελος!

Μεταπολιτευτικά, φανταστήκαμε ότι οδεύουμε την οδόν της αληθείας, αλλά τα παραπλανητικά παιχνίδια που κατέληξαν στο κορυφαίο «λεφτά υπάρχουν» σε σχέση με την αβάσταχτη οικονομική δυσπραγία, μας οδήγησαν στην «ευάγκαλον» ξένη επιβολή!

Και πώς τάχα καλυτερεύουμε κάθε φορά που καταφέρνουμε να πάρουμε άλλη μία δόση «αργού θανάτου» όταν η νεολαία, τα δυνατά, υγιή μυαλά εξωθούνται στην ξένη και οι βιοπαλαιστές οικογενειάρχες αποχωρίζονται την οικογένειά τους προκειμένου να ελαχιστοποιήσουν το χρέος!

Προσωπική μου άποψη είναι, αφού αντιλαμβάνομαι ότι με ψιχία ,περικοπές και απολύσεις και χωρίς να κινείται τίποτα αναπτυξιακά, ότι εξακολουθούμε να κακοδιαχειριζόμαστε την υφιστάμενη κρίση, λέμε σε όλες σχεδόν τις επιβολές « ναι» σα να χάσαμε τη λογική, τις πρακτικές ανάπτυξης ,πιέζοντας όσο ποτέ τον λαό μας ,να πάρει τα βουνά, να γυρίσει στο χωριό του ,να πάρει το πλοίο, το αεροπλάνο, να φύγει ή να βάλει θηλιά !

Κι όμως ο Άκης Πάνου με το «Ας τον τρελό στην τρέλα του και μην τον συνεφέρεις, τι κρύβει μέσα το μυαλό ενός τρελού δεν ξέρεις» κάτι έβλεπε, κάτι υπονοούσε. Η σιωπή δε θα φέρει καλό αποτέλεσμα! Ας το καταλάβουμε, κρεμόμαστε από τα χείλη των ξένων, πληρώνουμε στους ξένους, φεύγουμε στην ξένη.

Όταν φύγει το παιδί μου, ο άνδρας μου, κι απομείνω σε τούτο το «άγονο» αγκωνάρι της Ευρώπης εγώ, για να πληρώνω από τα εμβάσματα το χρέος, να υπηρετώ τους ξένους επενδυτές και να μην εκφράζομαι ελεύθερα στο όνομα του «ψωμιού» που μου δίνουν, για ποια οικογένεια και ποια πατρίδα να μιλήσω!