Κωστής Α. Μακρής

Μα τον λατρεύω κι είναι το φως μου
και η μαγειρίτσα της μητρός μου

Από παιδί είχα μια σχέση αμφίθυμη μ’ αυτό το τραγούδι.
Μου προκαλούσε έναν πόνο γλυκό, σαν πονόδοντο που μέχρι να περάσει τον ψαχουλεύεις με τη γλώσσα στην κουφάλα, και ταυτόχρονα μια αηδία μεγαλύτερη κι από τη μυρωδιά της μαγειρίτσας το Μεγάλο Σάββατο. Παρένθεση: ήμουν ο μόνος στην οικογένεια που η ―κατά κοινή ομολογία συγγενών και φίλων― έξοχη μαγειρίτσα της μητρός μου μπορούσε να με κάνει να ξεράσω. Ποτέ μου δεν κατάφερα να φάω μαγειρίτσα. Κι ούτε μπορώ να καταλάβω πώς αρέσει σε πολλούς. Αλλά περί ορέξεως και χρωμάτων ουδείς λόγος… Κλείνει η παρένθεση.

« Χρόνια και χρόνια
με τυραννάει
κι ούτε μια στάλα
δεν με πονάει
γιατί;»

Μερικές φορές το τραγουδούσα κιόλας ενώ ταυτόχρονα έβριζα μέσα μου το θύμα αυτού του άθλιου συντρόφου που τον «αγαπούσε και ήταν το φως της» γιατί ήταν ―βλέπεις!― ο άνθρωπόστης.

Κι αυτός ο «ανθρωπόστης» συνέχισε να περιπλανιέται σαν απειλητικό φάντασμα σε πολλές καταστάσεις που γνώρισα μεγαλώνοντας και αυτό μου έκανε πιο εύκολη την ανάγνωση και του Ντονασιέν Αλφόνς Φρανσουά, Κόμητος ντε Σαντ (Donatien Alphonse François de Sade, Παρίσι, 2 Ιουνίου 1740 – Σαρεντόν Σαιν Μορίς, 2 Δεκεμβρίου 1814) αλλά και του Λεοπόλδου φον Ζάχερ-Μάζοχ (Leopold Ritter von Sacher-Masoch, 27 Ιανουαρίου 1836 – 9 Μαρτίου 1895).

Αργότερα, όλο αυτός ο συγκερασμός άθλιας σαδομαζοχιστικής στιχουργικής με μια μελωδία που ακόμα και σήμερα με ελκύει ―όπως η μυρωδιά του παστουρμά που πολλοί τον σιχαίνονται― συνδέθηκαν με την Πολιτική Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας με ακατάλυτους δεσμούς.

Έχω γνωρίσει πολλές και πολλούς που «τον λατρεύουν, είναι το φως τους και είναι ―βλέπεις!― ο άνθρωπός τους».

Κι όχι μόνο τον λατρεύουν και είναι το φως τους, αλλά τον στηρίζουν και με την ψήφο τους.
Με την ελπίδα της προστασίας από σεισμούς, λιμούς, λοιμούς και καταποντισμούς.
Και ―βέβαια― για κανένα ρουσφετάκι (αχρείαστο να ’ναι), μια θεσούλα, για κανέναν διορισμούλη, ένα κάτι τι τελοσπάντον, άνθρωποι είμαστε…
Και μη νομίσει κανείς ότι μιλάω μόνο για το 2016, εντάξει;
Είναι πολύ παλιότερο αυτό το τραγουδάκι.
Και είναι ακόμα πιο παλιό το χούι μερικών να λατρεύουν αυτούς που φοβούνται και απεχθάνονται.

Κακόμοιρη Βέμπο και Μενέλαε Θεοφανίδη… Τι μου φταίτε κι εσείς …

Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος & Δημήτρης Βασιλειάδης
Μουσική: Μενέλαος Θεοφανίδης
1. Σοφία Βέμπο
2. Μαρινέλλα

Χρόνια και χρόνια
με τυραννάει
κι ούτε μια στάλα
δεν με πονάει
γιατί;
Και ζω κοντά του
μες τη μιζέρια
χειμώνες τώρα
και καλοκαίρια
γιατί;
Και με βαριέται
και μ’άλλες πάει
και μου τα παίρνει
και με χτυπάει
γιατί;

Μα τον λατρεύω
κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις
ο άνθρωπός μου

Δεν είναι γόης
δεν είναι ωραίος
και κολυμπάει
μέσα στο χρέος
γιατί;
κι ένα κοστούμι
μονάχα έχει
που το φοράει
χιονίζει βρέχει
γιατί;
κι όλο τα πίνει
κι όλο τα σπάει
κι όλο σε μένα
μετά ξεσπάει
γιατί;

Δε μου μιλάει
για το φεγγάρι
κι ένα λουλούδι
δε μου ‘χει πάρει
γιατί;
Μονάχα πίκρες
μού ‘χει χαρίσει
ποτέ δε μού ‘χει
γλυκομιλήσει
γιατί;
Ποτέ δε μού ‘χει
χαμογελάσει
κι ο έρωτάς του
μ’έχει γεράσει
γιατί;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

{youtube}JUg63qFcRXU{/youtube}