Πόρτα στην Ιστορία

Λυκαβηττός (μέρος β΄), της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου

Spread the love

 

 

 

 

 

 

 

  

 

Δήμητρα Παπαναστασοπούλου

 

Συνεχίζω με το δεύτερο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος στον βράχο του Λυκαβηττού.

Το 1922, μια περιοχή των ΒΔ προποδών του Λυκαβηττού, στην περιοχή των Αμπελοκήπων και κοντά στην Αμερικανική Πρεσβεία, διατέθηκε για στέγαση προσφύγων. Για να γίνει αυτό κτίστηκε ένα ολόκληρο συγκρότημα προσφυγικών πολυκατοικιών ( επτά πολυκατοικίες γύρω από μια μικρή πλατεία με 120 διαμερίσματα) την περίοδο 1933-1936.

Το 1925 έγινε μια προσπάθεια να κατασκευαστεί στην κορυφή του λόφου ένα διαφορετικό κτιριακό συγκρότημα, που θα είχε καζίνο και χώρους διασκέδασης. Δεν υλοποιήθηκε ποτέ, λόγω των μεγάλων αντιδράσεων των διανοουμένων, τόσο από το εσωτερικό, όσο και από το εξωτερικό.

Μια χρονιά αργότερα, στη νότια πλευρά του λόφου εγκαταστάθηκαν τα πυροβολεία, που ρίχνουν- μέχρι και σήμερα- εορταστικές βολές την Πρωτοχρονιά και τις εθνικές εορτές.

Λίγα χρόνια μετά (1929-1934) με πρωτοβουλία του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου, κατασκευάστηκε ο λεγόμενος Φάρος της Ειρήνης, με την ευκαιρία ενός Συνεδρίου Ειρήνης που έλαβε χώρα στην Αθήνα. Ωστόσο, η κατανάλωση του ρεύματος που απαιτούνταν για την λειτουργία του ήταν μεγάλη και δεν άργησαν οι διαπληκτισμοί μεταξύ του Παπαναστασίου και του τότε Δημάρχου Σπύρου Μερκούρης. Το πρόβλημα λύθηκε βιαίως από τους Γερμανούς, που τον κατέστρεψαν το 1941.

Όσο αφορά το πρώτο αναψυκτήριο, η Πράσινη Τέντα, κτίστηκε ψηλά, κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, το 1931.

Κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, ο Λυκαβηττός χρησίμευσε σαν αντιαεροπορική άμυνα της Αθήνας. Ανάμεσα σ’ έναν άλλο μικρό ναό-των Αγίων Ισιδώρων- και το αναψυκτήριο Πράσινη Τέντα, κατασκευάστηκε επίσης το γνωστό Καταφύγιο του Λυκαβηττού, ένα υπόγειο για τη φύλαξη των αρχείων του κράτους, αλλά και κάποιων σημαντικών προσώπων, σε περίπτωση κινδύνου. Στην Κατοχή, οι Γερμανοί ναρκοθέτησαν όλη την περιοχή και οι νάρκες αφαιρέθηκαν μετά την απελευθέρωση.

 

Το τελεφερίκ τοποθετήθηκε γύρω στα 1961-1964, στα πλαίσια της τουριστικής αξιοποίησης του βράχου, και ξεκινούσε από το σημείο συμβολής των οδών Πλουτάρχου και Αριστίππου. Λειτούργησε για πρώτη φορά το 1965, χωρίς να λείψουν και οι σοβαρές αντιδράσεις, οπαδοί των οποίων αποκαλούσαν την όλη παρέμβαση «βαρβαρότητα».

Τέλος, το θέατρο Λυκαβηττού, ένα μεταλλικό λυόμενο κατασκεύασμα, φτιάχτηκε ανάμεσα στα 1964-65 και κάλυψε ένα από τα παλιά λατομεία. Η πρωτοβουλία για την κατασκευή ανήκει στην μεγάλη ηθοποιό Άννα Συνοδινού.

 

 

SHARE
RELATED POSTS
Η πορνεία στην Ερμούπολη του 19ου αιώνα, της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου (μέρος β΄)
Ο συμβολισμός της απαγωγής του Ύλα, του Χρήστου Μαγγούτα
Η οικονομική κρίση του 14ου – 15ου αιώνα, της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.