Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Αμ τι;

Μόνον ο Σιλβέστερ Σταλόνε θα βγάζει Ρόκυ-ένα, Ρόκυ-δύο, Ρόκυ-τρία, και πάει λέγοντας;
Πάμε λοιπόν, Μίστερ Μπιν της γκάφας, κρούσμα δεύτερο:

Έχω πάει να επισκεφθώ για το Σαββατοκύριακο έναν φίλο μου που είναι διευθυντής σε διθέσιο Δημοτικό σχολείο, σ’ ένα από τα χωριά της πατρίδας μας. Πολλά, πολλά χρόνια πριν.
Μαζί του υπηρετεί μία νεαρή, πρωτοδιόριστη δασκάλα.

Με υποδέχεται λοιπόν ο φίλος μου με όλες τις τιμές και, ανυπόμονος και ενθουσιώδης όπως είναι, δεν βλέπει την ώρα να με πάει να δω το σχολείο του.

Στον δρόμο που πηγαίναμε, μου λέει: «Θα γνωρίσεις και την δασκάλα μας την, ας την πούμε, Σούλα!»

«Γιατί όχι;», σκέπτομαι εγώ, «…πού ξέρεις μπορεί να προκύψει και κάνα αμόρε!», εκεί ο νους μου εμένα, (θυμίζω, πολλά, πολλά χρόνια πριν)!

Φθάνουμε στο σχολείο, όντως πολύ χαριτωμένο και περιποιημένο, χάρη στις φροντίδες του φίλου μου, και βρίσκουμε στο προαύλιο την Σούλα μόνη της, χωρίς μαθητές, λόγω Σαββατοκύριακου.

Γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις και αρχίζουμε να συζητούμε, οι τρεις μας, περί ανέμων και υδάτων.

Όπως σε όλες, αυτού του είδους, τις συναντήσεις, το επικρατούν στοιχείο ήταν η ρημάδα η αμηχανία!

Πριν προχωρήσω όμως, θα επιχειρήσω να σας περιγράψω κάπως λεπτομερέστερα την Σούλα, διότι ίσως έτσι σας βάλω λίγο καλύτερα στο κλίμα:

Πρόκειται περί κλασικού δείγματος ντροπαλής, άβγαλτης, πολύ συνεσταλμένης, συγκρατημένης επαρχιωτοπούλας, η οποία μετά βίας σε κοίταζε στα μάτια την ώρα που σου μιλούσε, τι να μιλήσει δηλαδή, το μόνο που άρθρωσε στην «επεισοδιακή» αυτή συνάντηση ήταν ένα «χαίρω πολύ», κι αυτό, χρειάσθηκε να το επαναλάβει διότι την πρώτη φορά ήταν εντελώς ξέπνοο και δεν άκουσα τίποτε!

Από εμφάνιση η Σούλα δεν ήταν βέβαια καμιά καλλονή αλλά δεν ήταν και έκτρωμα! Είχε λεπτά χαρακτηριστικά, με ανοιχτόχρωμα ματάκια, αλλά αυτό που μου έκανε αρχικά εντύπωση, (και πρέπει να το τονίσω μετ’ εμφάσεως), ήταν το πολύ λείο και ομαλό, σχεδόν αλαβάστρινο, δέρμα του προσώπου της!

Πάμε παρακάτω τώρα (ωχ!):

Την ώρα που προσπαθούσαμε πολύ φιλότιμα να εξαντλήσουμε, οι τρεις μας, τα περί ανέμων και υδάτων, παρατηρώντας την κοπέλα προσεκτικότερα, εντοπίζω πάνω στο μάγουλό της μια κατάμαυρη, σγουρή, αγριότριχα, μη έχουσα, από άποψη υφής, την παραμικρή, (λέω εγώ τώρα με το φτωχό μου το μυαλό), σχέση με το υποκείμενο, περιγραφέν, σχεδόν παιδικό, δερματάκι της, αλλά ούτε και με τα μαλλάκια της που ήταν ολόισια και καστανά.

Βέβαιος, λοιπόν, ότι πρόκειται για ξένο σώμα που, με τον αέρα, επικάθησε στο μάγουλο της Σούλας, αρχίζω να σηκώνω το δεξί μου χέρι με μίαν αργή, ήρεμη, καθόλου απειλητική κίνηση και να το πλησιάζω προς το πρόσωπό της, ενώ, μάλλον αδικαιολόγητα, (έτσι τουλάχιστον θα έκρινε κάθε λογικός άνθρωπος), διακόπτω ό,τι σαχλαμάρα έλεγα εκείνη την στιγμή και, (με το χέρι να έχει φθάσει σε απόσταση δύο, περίπου, εκατοστών από την αναθεματισμένη την τρίχα και με τον δείκτη και τον αντίχειρα να έχουν ήδη, οι αθεόφοβοι, λάβει, θρασύτατα, θέση σε διάταξη «δίκην τσιμπίδας», έτοιμους να συλλάβουν και ν’ απομακρύνουν την «παρείσακτη» τρίχα), της λέω, αυθορμήτως, με απόλυτη φυσικότητα:

«Έχεις μια τρίχα στο μάγουλό σου!»

Αφού έχει απομείνει, στο μεταξύ, λιγότερο από ένα εκατοστό απόστασης ανάμεσα στην «τσιμπίδα» των δακτύλων μου και την, κακο-χρονο-νά-χει, τρίχα, και ενώ έχει, πλέον, καταστεί εμφανέστατη η πρόθεσή μου να ενεργήσω δραστικά ως προς την απαλλαγή του προσώπου της από το «ξένο σώμα», μού απαντάει, επίσης αυθορμήτως, με απόλυτη φυσικότητα, αποστομώνοντάς με:

«Το ξέρω!»

Μένω εμβρόντητος, με το χέρι μετέωρο, σαν ξεραμένο!

Εννοείται πως η αρχική αμηχανία της ομήγυρης, μετά απ’ αυτό, «χτύπησε κόκκινο»!

Πού είσαι ρε Μίστερ Μπιν, ν’ αρχίσεις τα ξεκαρδιστικά κόλπα σου στην προσπάθειά σου να διορθώσεις τα αδιόρθωτα!

Ως δεύτερος, που λέτε, Μίστερ Μπιν, μέσα στην απελπισία μου, σταματώ ακαριαία την πορεία της «τσιμπίδας» του χεριού μου προς το πρόσωπο της σαστισμένης Σούλας, αρχίζω να κάνω διάφορα άσχετα «χορευτικά» σχέδια στον αέρα με τα χέρια μου και, παράλληλα, να λέω άρες μάρες κουκουνάρες, προσπαθώντας απελπισμένα να διασκεδάσω τις εντυπώσεις και να κάνω τους παρευρεθέντες στο, εν λόγω, θέατρο του παραλόγου να ξεχάσουν ό,τι είχε μόλις διαδραματισθεί ενώπιόν τους, ελαφρύνοντας, όσο γινόταν, το ξάφνιασμα που τους προκάλεσε η, αντικειμενικά αψυχολόγητη, ενέργειά μου!

Επισημαίνω ότι, όλα αυτά που περιέγραψα έχουν λάβει χώρα, πέντε- μόλις-λεπτά-μετά-από τα «χαίρω πολύ» που ανταλλάξαμε, στο πλαίσιο μιας κοινωνικώς ενδεδειγμένης και αποδεκτής συμπεριφοράς!

Πρέπει να παραδεχθείτε ότι απαιτούν θράσος οι γκάφες!

Καταλαβαίνετε, τέλος, ότι μετά απ’ αυτό το περιστατικό, εξανεμίσθηκε και κάθε πιθανότητα να προκύψει …αμόρε, τρομάρα μου, με την Σούλα, η οποία, είμαι βέβαιος ότι, αν με θυμάται, (ενδεχόμενο διόλου απίθανο μετά το ψυχικό τραύμα που της προκάλεσα), θα σκέφτεται : «…παράξενος τύπος εκείνος ο νεαρός γιατρός, ο φίλος του διευθυντή μου…!»

Συνεχίζεται. (Και όμως… Δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, αλλά …συνεχίζεται το σερί της Στουραΐτικης γκάφας!)

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr