Ποια συστατικά συνθέτουν την χημική ένωση που δημιουργείται όταν συναντάς κάποιον για πρώτη φορά;

Είναι άραγε αυτή η έμφυτη ροπή που έχεις ως νοήμων ον να κατηγοριοποιείς τους ανθρώπους που έρχονται να σπάσουν στην ασπίδα της άμυνας σου; Αυτήν, ξέρεις, με την ανώμαλη επιφάνεια, φτιαγμένη από εκείνο το αδιαπέραστο υλικό που συνθέτει το ένστικτο σου…

Πόσες φορές σου έχει πει ψέματα το ένστικτό σου; Kαι πόσες όχι. Έχεις μετρήσει; Kαι αν δεν σου έχει πει σίγουρα μια μικρή παρασπονδία την έχει κάνει. Σαν ζαβολιάρικο παιδί, που μεθοδικά αδειάζει το γλυκό από το βάζο, χωρίς ποτέ κανείς να καταλάβει πως είχε για εκεί την πρόσβαση.

Ένα ταξίδι είναι οι “συναντήσεις” αυτές με τους ανθρώπους. Κάθε μία και ένα άλλος προορισμός. Άλλη σε βγάζει σε πολυσύχναστες πόλεις και άλλη σε ακατοίκητα χωριά. Με κάποιες είσαι διατεθειμένος να ακροβατήσεις επάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, χωρίς δίχτυ ασφαλείας μάλιστα, και με κάποιες άλλες δεν “ανεβαίνεις” τις σκάλες ούτε καν για τον δεύτερο όροφο μιας μονοκατοικίας. Ίσως η φύση ή η αύρα κάποιων, αποτυπώνεται σαν καρμπόν επάνω στην δική σου, σε σημείο που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι δύο τα σώματα ή ένα. Και τους θέλεις στην ζωή σου με κάθε τρόπο… Kαι πίστεψε με δεν έχει να κάνει με το είδος της σχέσης, φιλική, ερωτική ή ακόμα και επαγγελματική. Και ίσως στην ακριβώς αντίθετη περίπτωση προσπαθείς με μανία να τσαλακώσεις σαν χρησιμοποιημένο χαρτί οποιαδήποτε ίχνος έχει απομείνει από μία παρουσία που σου είναι απόλυτα δυσάρεστη.

Είναι πολλές οι φορές αλήθεια πως από σύγχυση, από βιασύνη, από ενθουσιασμό θέλεις, έχεις μπερδέψει τις δύο αυτές περιπτώσεις, αφήνοντας το καρμπόν κάποιων ανθρώπων, να διαπεράσει μέσα σου, ανακαλύπτοντας τελικά πως αν δεν σε “σκοτώσει το υγρό” τελικά, σίγουρα θα σου προκαλέσει αλλεργική αντίδραση… Kαι άντε να βρεις το αντίδοτο, να πάρεις την σωστή δόση, να συνέλθεις… Όπως ακριβώς με τον ίδιο τρόπο προσπαθείς να ισιώσεις με θρησκευτική ευλάβεια το τσαλακωμένο χαρτί, πατώντας το με τις παλάμες σου, ισιώνοντας το με τα δάχτυλά σου, ενώ ταυτόχρονα λαχταράς να διαβάσεις κάθε γραμμή και να κουλουριαστείς σε κάθε συλλαβή, για να μη χάσεις άλλο χρόνο από αυτόν που άφησες ήδη άσκοπα να περάσει.
Έτσι γίνεται συνήθως… Σωστοί άνθρωποι ακατάλληλες συνθήκες και το αντίστροφο. Σημασία έχει εσύ να έχεις διαλέξει ποιοι θα συνθέσουν το δικό σου γαϊτανάκι.. Γιατί πως να το κάνουμε… Δεν σου ταιριάζουν και όλοι… Δεν πάνε όλοι με το βήμα σου, με την ανάσα σου και με εκείνο το αγνάντεμα στα ίδια όνειρα.

Δεν έχει να κάνει με τύπους, κανόνες, χαρακτηριστικά και ιδιότητες. Απλά κάποιοι σου κάνουν και κάποιοι όχι. Ακόμα και αν πέφτεις έξω δεν μπορεί στο τέλος να μη ξεχωρίσεις τα κομμάτια που ταιριάζουν στο δικό σου πάζλ, τόσο αρμονικά και μοναδικά που δεν θα μπορούσες να είχες σκηνοθετήσει καλύτερα το “έργο” της ζωής σου. Γιατί είναι σίγουρο πως θα περάσουν πολλοί. Άλλοι γιατί ήθελαν να κάνουν μια περασιά, για να έχουν να στριμώξουν ακόμα έναν στο σκηνικό τους, άλλοι από περιέργεια, από εγωισμό ή από ανασφάλεια.

Μα πάντα… Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που εσύ τους επέτρεψες να περπατήσουν επάνω στο χαλάκι της καρδιά σου… Κάποιοι σκούπισαν τα παπούτσια πριν μπουν κάποιοι το γέμισαν λάσπες, αλλά εσύ το αποφάσισες και το τόλμησες να τους αφήσεις να κάνουν το πάρτι τους εκεί… Δεν μπορεί και συ το διασκέδασες παραδέξου το… Γιατί ακόμα και αν λέρωσαν το χαλάκι (της καρδιάς) το καρμπόν τους έβγαζε τέλεια γράμματα επάνω της.

Όλγα Βλαχοπούλου