Τζίνα Δαβιλά

Μαύρα μεσάνυχτα. Σκοτάδι. Σαν την Μόρα, εκείνη την κακιά αίσθηση του απόλυτου σκοταδιού που νοιώθεις ότι η σκιά της σου βαραίνει χέρια, πόδια, κορμί και δεν μπορείς να κουνηθείς σαν να σου΄ χει κάτσει ένας ογκόλιθος στο στήθος.

Μου είναι σχεδόν αδιάφορα τα μετά τραγικού γεγονότος κλάματα, όταν οι ενδείξεις είναι σαφείς. Από αναρτήσεις στο fb μέχρι δακρύβρεχτα κατεβατά, ετεροχρονισμένα για όποιο θλιβερό γεγονός. Αγαπάς και βοηθάς, υπάρχεις, προσέχεις, φροντίζεις, προστατεύεις εν ζωή. Μετά… μπαρμπούτσαλα…

Η Ανθή Λινάρδου είναι το θύμα της ψυχασθένειας ενός άνδρα που, υποθέτω, πως είχε σαφείς ενδείξεις για το κακό ποιόν του χαρακτήρα του.

Το ζητούμενο δεν είναι οι οδυρμοί και οι κατάρες μετά, αλλά η συμπαράσταση στον παθόντα ή στην παθούσα, η κατανόησή του/της, η βοήθεια στο πρόσωπό του/της πριν.

Αν όσοι γνώριζαν, δεν επενέβησαν λόγω … διακριτικότητας, επιείκειας, αδιαφορίας, ατολμίας, ανοχής είναι όλοι συνυπεύθυνοι.

Όπως συνυπεύθυνη είμαι κι εγώ που ίσως γνωρίζω μια νοσηρή κατάσταση και δεν ανακατεύομαι. Δεν την εκθέτω. Δεν την γνωστοποιώ. Περιμένω… Τι; Να συμβεί το μη αναστρέψιμο;

Πάνε δέκα χρόνια τουλάχιστον, όταν σε κάποια φιλική γιορτή, δυο τρεις αναφέρθηκαν στην δεύτερη γυναίκα συναδέλφου τους, που ήταν βίαιη με το παιδί από τον πρώτο γάμο του συζύγου της, ηλικίας δύο χρόνων. Η πρώτη γυναίκα, μητέρα του δίχρονου, πέθανε στην γέννα. Ο άνθρωπος μην μπορώντας να ανταποκριθεί στο ρόλο του, παντρεύτηκε σύντομα κάνοντας εξίσου σύντομα και δεύτερο παιδί, ενώ το πρώτο, ζούσε μαζί του(ς). Σε μια γιορτή το δίχρονο έριξε ένα βάζο κάτω, η δανεική μαμά του είπε «τι έκανες; Θα σε σπάσω στο ξύλο», το τράβηξε από το ρούχο , το πήγε σε ένα δωμάτιο και το έσπασε κυριολεκτικά στο ξύλο. Αυτό μου περιέγραψαν.

-Και σεις τι κάνατε;, ρώτησα.

-Τι να κάναμε; Δεν ανακατευτήκαμε.

Το να μην κάνεις και να μηνκάνω  γαργάρα την βία που ασκεί ο διπλανός μου, ο γείτονάς μου, ο γνωστός μου σε οποιαδήποτε μορφής ζωή, δεν είναι αδιακρισία. Είναι χρέος μου και χρέος σου. Είναι γραμμάτιο στον εαυτό μου και στην ύπαρξή μου.

Μέχρι που ετούτη, η καθυστερημένα ευαίσθητη κοινωνία με τα απύθμενα συμπλέγματα κατωτερότητας, με τις ανεξάντλητες εγκεφαλικές ροές ναρκισσισμού και ψευτοσυμπαράστασης, αποφασίσει ότι η ζωή μετριέται στο πεζοδρόμιο και στην επικοινωνία με τον συνάνθρωπο, ας βολεύεται με παθητικότητα στο αποτέλεσμα. Γιατί πριν από το αποτέλεσμα υπάρχει η λύση.

Ξέρεις… όπως κάθε χωριό έχει τον άρχοντά του, τον τρελό του, τον ψεύτη και τον τσιγκούνη του, έτσι έχει και τον βίαιο. Αρκεί να αφουγκραστείς με ειλικρινές ενδιαφέρον αυτό που συμβαίνει πλάι σου.

Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στα παιδιά της Ανθής.

* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr