Ας το πάρουμε απόφαση, σε πάρα πολλές περιπτώσεις τα συναισθήματα επικρατούν της λογικής, όση ζημιά κι αν μας προκαλούν. Συμβαίνει σε όλους, ακόμα και στους ορθολογιστές φιλοευρωπαίους.

Το συναίσθημα του φόβου, π.χ., ενοχοποιείται για πολλές λάθος κινήσεις των ανθρώπων. Αν διασχίζετε πεζή μια λεωφόρο και ξαφνικά δείτε να έρχεται καταπάνω σας ένα ογκώδες τζιπ τρέχοντας με 200, υπάρχει ο κίνδυνος να κοκαλώσετε από το φόβο σας και να γίνετε ακίνητος στόχος. Αυτό συμβαίνει διότι οι πρόγονοί μας έ π ρ ε π ε να κοκαλώνουν όταν έβλεπαν την απειλή με τη μορφή μιας τίγρης ή ενός λιονταριού, γιατί έτσι είχαν μια πιθανότητα να τη γλυτώσουν. Παγώνοντας στον τόπο, θα τους έπιανε δυσκολότερα η όραση του θηρίου και θα εξέπεμπαν λιγότερες οσμές ώστε να μην εντοπιστούν ούτε με την όσφρηση. Μας έχει μείνει αυτή η αυτόματη αντίδραση στην απειλή, αλλά τώρα είναι επιζήμια αντί χρήσιμη.

Όπως είχαν τρομοκρατηθεί πολλοί, όταν έπαιρνε την κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ το 1981, έτσι τρομοκρατήθηκαν κάποιοι και με την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ πέρυσι. Γιατί όμως; Αφού είναι γνωστό ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση.

Αναφέρεται ένα επεισόδιο, όπου ο Μεταξάς καθησύχασε τους αξιωματικούς του Ναυτικού που θεωρούνταν φιλοβρετανοί, όταν η Αγγλία μπήκε στον πόλεμο, λέγοντάς τους ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ να πολεμήσουν εναντίον της Αγγλίας. Το πού ανήκει η Ελλάδα, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά με την Αγγλική και Αμερικανική πολιτική στον εμφύλιο που ακολούθησε τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Επί κυβερνήσεως Πλαστήρα, το 1952, την εποχή της πολύκροτης υπόθεσης Μπελογιάννη, ο κατά δήλωσή του κεντρώος Γ. Παπανδρέου, όταν ρωτήθηκε πώς μπορούν να συμβαίνουν τέτοιες ακραίες πολιτικές διώξεις, απάντησε οριστικά: Η ελευθερία της Ελλάδος στηρίζεται εις δύο σκέλη. Το ένα λέγεται Ηνωμέναι Πολιτείαι της Αμερικής και το έτερον, ΝΑΤΟ.

Με τη Νέα Τάξη Πραγμάτων που ακολούθησε την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ και διακηρύχθηκε επίσημα από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Γ. Μπους το 1991, όπως είναι φυσικό, ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο η σταθερότητα της θέσης της Ελλάδας στη Δύση. Το επιβεβαίωσε πέρυσι ο ίδιος ο πρόεδρος της Ρωσίας Β. Πούτιν, παροτρύνοντας δημόσια την Ελληνική κυβέρνηση που ένα της μάτι αλληθώριζε, να βρει λύση στα προβλήματά της συνδιαλλασσόμενη με τους συμμάχους και εταίρους της.

Η θέση της Ελλάδας φαίνεται πως είχε καθοριστεί πριν ακόμα από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους. Όταν οι φιλελληνικές δυνάμεις συμφώνησαν στο Λονδίνο τον Ιούλιο του 1927 να επιβάλλουν την ανεξαρτησία της Ελλάδας «με κάθε πρόσφορο μέσον», ο Τουρκοαιγυπτιακός στρατός είχε κατατροπώσει τους εξεγερμένους και η επανάσταση είχε εκφυλιστεί σε άγριες εμφύλιες συρράξεις. Η Ελλάδα τότε είχε πληθυσμό γύρω στις 800.000, ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία περίπου 14 εκατομμύρια. Οι ξένες δυνάμεις που ήθελαν την ανεξαρτητοποίηση του νότιου τμήματος της Βαλκανικής χερσονήσου επέβαλαν με τη δύναμη των όπλων τους την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που οι επίγονοί τους επέβαλαν την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου από τη Σερβία το 2008. Σύμφωνα με τις πηγές, ο ρομαντικός Λόρδος Βύρων, εμβληματική μορφή μεταξύ των φιλελλήνων, πραγματοποίησε το δεύτερο ταξίδι του στην επαναστατημένη Ελλάδα με δαπάνες της μυστικής υπηρεσίας της χώρας του (τότε δεν υπήρχαν φτηνά αεροπορικά εισιτήρια). Ο κύριος λόγος της έλευσής του φαίνεται πως ήταν να σιγουρέψει ότι η Ελληνική διοίκηση θα αποδεχθεί τους όρους του δανείου που ετοιμαζόταν ήδη στην πατρίδα του για τους επαναστατημένους.

Μερικές φορές μπορεί να είναι πολύ δυσάρεστο, αλλά πάντα βοηθάει να βλέπει κανείς την πραγματικότητα όπως είναι.

Προχθές μόλις, ο Πρωθυπουργός με τον πρέσβυ των Ηνωμένων Πολιτειών έκοψαν μαζί την κορδέλα, εγκαινιάζοντας από κοινού το περίοπτο περίπτερο των ΗΠΑ στα φετινά Ποσειδώνια. Αυτή ήταν η πιο πρόσφατη συμβολική κίνηση εκ μέρους της Ελληνικής κυβέρνησης, προκειμένου να σηματοδοτήσει άλλη μια φορά τον σαφή και απαρέγκλιτο προσανατολισμό της χώρας. Το κοινό στο οποίο απευθύνεται ο ηγέτης της κυβερνώσας αριστεράς, προφανώς δεν είναι οι ανησυχούντες φιλοδυτικοί.

Ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να αυξήσει την ανεκτικότητα στο ρεαλισμό αυτών που ψήφισαν Όχι στο δημοψήφισμα. Προσπαθεί με επαναλαμβανόμενες δόσεις φιλοαμερικανικής και φιλοευρωπαϊκής εξωλεκτικής επικοινωνίας, να αναπτύξει ένα είδος μιθριδατισμού και ανοσίας στους αλλεργικούς με τη Δύση λόγω αντιιμπεριαλιστικού είτε εθνικιστικού συναισθηματικού παρελθόντος.

Οι κινήσεις αυτές γίνονται γι αυτούς που δεν πήραν το μήνυμα, όταν ο Πρόεδρος Ομπάμα φόρεσε τη γραβάτα του πρωί-πρωί κυριακάτικα, μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης τον Ιανουάριο του ‘15 και βγήκε στις τηλεοράσεις όλου του πλανήτη για να ευχηθεί καλή επιτυχία στον αριστερό Αλέξη.

Γίνονται για εκείνους που δεν εκπλήσσονταν κάθε φορά που ο αριστερός Αλέξης τηλεφωνούσε στον Υπουργό Οικονομικών Τζακ Λιου, όταν παρασκούραιναν τα πράγματα στις συζητήσεις Βαρουφάκη-Εταίρων και ως δια μαγείας η εικόνα άλλαζε.

Γίνονται για τους εθελοτυφλούντες, που αναλώθηκαν να σχολιάζουν την προφορά του κ. Τσίπρα στα αγγλικά, αλλά δεν αναρωτήθηκαν πώς προέκυψε και σε τι αποσκοπούσε η αβανταδόρικη εκδήλωση στη Νέα Υόρκη με το Μπιλ Κλίντον, τέως Πρόεδρο και σύζυγο της υποψήφιας Προέδρου Χίλαρυ Κλίντον μέσα στην τούρλα του Σαββάτου, πέρυσι το Σεπτέμβριο.

Γίνονται και για όσους δεν διακρίνουν ποιοι απαρτίζουν την κυβέρνηση, ούτε ερμηνεύουν το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας προσεκλήθη και παρευρέθηκε στη συνάντηση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών.

Εκτός όμως από τους απλούς ψηφοφόρους, υπάρχει και ο πυρήνας του Σύριζα, οι συμπολίτες μας από τις 14 συνιστώσες. Αυτοί που μεγάλωσαν με την αυταπάτη της ανατροπής. Είναι λες και ο Κοστουρίτσα έφτιαξε το Undergroundακριβώς για να περιγράψει αυτούς τους ανθρώπους. Ζώντας όλη τους τη ζωή στην εικονική πραγματικότητα της δήθεν επανάστασης, έβαλαν τις πλάτες για να σκαρφαλώσει ο ηγέτης και να πετύχει το σκοπό του. Τώρα, όταν για χρόνια τους έκαναν να πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα αλλάξει πορεία και ξαφνικά η πραγματικότητα τους δείχνει το αντίθετο, δε μπορεί, θα νιώθουν κάπως προδομένοι και, ίσως, λίγο ζαλισμένοι. Για κάποιους δε βαριέσαι, μια κρατική θεσούλα αποζημιώνει. Όχι για όλους. Όσοι έχουν αποκτήσει ψυχολογία άκριτης θρησκευτικής πίστης, θα είναι δύσκολο να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι ζούσαν με αυταπάτες. Και θα συνεχίσουν στο περιθώριο.

Όλα αυτά βέβαια, και τα ιστορικά και τα σύγχρονα, έχουν αξία μόνο ως χαρτογραφία ενός μικρού τοπίου, τόσο μόνο, όσο φτάνει το μάτι μας.

Οι μεγάλες προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι σε εντελώς διαφορετικά τεραίν!

Το γεγονός ότι η Ελλάδα και η Νιγηρία ζουν με κάπιταλ κοντρόλς, είναι ένα εντελώς περιφερειακό θέμα στην κοσμογονία που συντελείται. Υπολογίζεται ότι στην Κίνα και την Ινδία μόνο, στο τέλος της δεκαετίας (δηλαδή σε τέσσερα χρονάκια-πώς περνάνε έτσι τα έρμα;) θα υπάρχουν 400.000.000 πολίτες με Μάστερ και Διδακτορικά. Ποιος μπορεί να φανταστεί πόσο θα επιταχύνουν την έρευνα και την πρόοδο της τεχνολογίας αυτοί όλοι οι άνθρωποι; Εδώ και δύο δεκαετίες, δεν υπάρχουν πλέον σύνορα ούτε για τους ανθρώπους, ούτε για τα κεφάλαια, ούτε για τα προϊόντα, αλλά ούτε για τη γνώση και την πληροφορία. Μπορεί κάποιος σε μια περιφερειακή, οπισθοδρομική, γραφειοκρατική και ανοργάνωτη χώρα σαν τη δική μας, να πιστεύει ότι γίνεται να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη, όπως αυτή διαγράφεται και συντελείται ήδη; Προφανώς όχι.

Ας αλλάξουμε το θέμα της συζήτησης, λοιπόν, αλλά ας αλλάξουμε και τους προσκεκλημένους στο πάνελ. Οι ταμπέλες που λένε δεξιά, αριστερά και όλα τα παρόμοια, έχουν ξεθωριάσει. Τις σείουν ακόμα ορισμένοι εθισμένοι κομματάρχες, μιας και δεν έχουν ούτε τη φαντασία να τις αλλάξουν οι ίδιοι, ούτε την επίγνωση της δυνατότητας να προσλάβουν τίποτα ξένους ειδικούς για να κάνουν λίφτινγκ στην τσαλακωμένη τους δημόσια εικόνα.

Ας βάλουμε επιτέλους στο κέντρο της συζήτησης το πώς θα μπορέσουμε να προσαρμοστούμε και να αξιοποιήσουμε τα νέα παγκόσμια δεδομένα, στον προνομιακό χώρο της Δύσης που ανήκουμε.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The articleEXPRESSES the views of the author

iPorta.gr