Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων (έναντι Σταδίου ΔΙΑΓΟΡΑΣ), «Πηγές Καλλιθέας»

Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής

Δημήτρης Μπρούχος

Αρχείο: 09.08.2017 για το “ταξίδι” της Αρλέτας

Απόψε, 8 Αυγούστου 2017, δεύτερη νύχτα της πανσελήνου, διάλεξε η ψυχή σου να βγει από το παράθυρο της ζωής μας, αθόρυβα όπως πορεύτηκε στην επίγεια διαδρομή της.

Απόψε το φεγγάρι – φανάρι αναμμένο, θα φωτίζει το δρόμο σου για την αιωνιότητα.

Απόψε η μορφή σου θα περιδιαβεί όλες τις ψυχές που ταξίδεψαν με τους στίχους σου, αφημένες στο θλιμμένο χαμόγελό σου από τα χρόνια της αθωότητας, καταθέτοντας τρυφερά το τελευταίο για σένα μοναχικό τους δάκρυ…

Στιγμές, χρόνια, τραγούδια, συναισθήματα, εκφραστικές προζάτες ερμηνείες, άφησαν μια θέση αδειανή στις μνήμες μας.

Ασπρόμαυρες νότες και στίχοι στα χρώματα του αλύτρωτου νόστου για το ανεπίστρεπτο.

Νέο κύμα, μπουάτ, Πατσιφάς, Lyra, Γιάννης Σπανός, Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης αλλά και Λάκης Παπαδόπουλος, Μαριανίνα Κριεζή, Βασίλης Ρακόπουλος και τόσοι άλλοι.

Φίλοι-συνοδοιπόροι και συνεργάτες, από απόψε αμήχανοι.

Σκέφτομαι πόσα χέρια θα τρέξουνε να σκαλίσουν παλιά βινύλια, cd, αφιερώματα…

Μπορεί να μην ήσουνα πια μέρος της καθημερινότητάς μας, όπως άλλωστε οι γονείς, τ’ αδέλφια, οι σύντροφοι της γειτονιάς, οι παλιοί φίλοι από το στρατό, οι παλιές αγάπες, καθώς οι συνθήκες αλλάζουν μεγαλώνοντας…

Πάντοτε όμως μένουν καλά φυλαγμένα όλα, στη μυστική κρύπτη της καρδιάς, που αποθέτουμε τα «άρρητα».

Παρακολουθούσα τακτικά την πορεία της περιπέτειάς σου με ειλικρινές ενδιαφέρον (πιο πολύ νοιάξιμο θα το έλεγα).

Τουλάχιστον 35 χρόνια βρισκόμασταν και ξαναβρισκόμασταν σε εμφανίσεις, ανταλλάσσαμε σκέψεις, ματιές, «πνεύμα» που το είχες μπόλικο.

22 Νοεμβρίου 2014. Ρόδος. Colorado. H τελευταία μας συνάντηση.

Εκεί κι ο παλιός σου φίλος Νίκος Βασιλαράς αλλά και η Irmgard, η Σοφία, η Τζίνα Δαβιλά κι όλοι όσοι μείναν στο πίσω μέρος από τις φλόγες των αναπτήρων…

Δυό λόγια. Όπως πάντα. Ευφυή και απόλυτα. Κι ένα τελευταίο βλέμμα, γυρίζοντας το κεφάλι και κυττώντας με, λίγο πριν βγεις στη σκηνή με το Λάκη. Σα να μην πρόλαβες να μου πεις κάτι.

Και τώρα θα πρέπει να συμφιλιωθώ μ’ ένα «Τσάϊ γιασεμιού», καθώς «Έρχεται κρύο». Θα λέω συχνότερα «Μια φορά θυμάμαι», θα βλέπω το «Λεωφορείο το 2» να περνάει μπροστά μου, θα ψιψινίζω μέσα μου τη «Σερενάτα» που δεν θα με ακούει πια και δεν θα ξαναπιώ «Batida de Coco», μιας και το «Μπαρ το Ναυάγιο» παραμένει κλειστό λόγω πένθους.

Θα συνεχίσω να υπάρχω για «Τα μικρά παιδιά», που στα πρόσωπά τους θ’ αναγνωρίζω τον εαυτό μου, όπως άλλωστε κι εσύ τον εαυτό σου, όλα τα χρόνια και σε ό, τι με ρωτούν θ’ απαντάω «Το λέει και το τραγούδι».

Ο «λύκος» μέσα μου θα συνεχίσει να μένει κρυμμένος κι εγώ θα ψιθυρίζω φάλτσα στην πάντοτε μοναξιά μου «Το τραγούδι της δραχμής», χωρίς να βρίσκω να τρυπώσω σ’ ένα παλιό «Καφενείο».

Κι αναζητώντας τα «Ήσυχα βράδια», αφημένος στους στροβίλους μου, θα μου χτυπάς ελαφρά με το δάχτυλο στον ώμο, ρωτώντας με, με τον οικείο σου τρόπο από ένα αινιγματικό ημίφως:

«Καλέ κύριε, από πού πάνε για την Άνοιξη;…»

Καλή σου νύχτα, παιδική μου φίλη…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr