Ανοιχτή πόρτα

“Ήθελα ένα δέντρο να είχα γεννηθεί”, της Τζίνας Δαβιλά

Spread the love

 

 

 

 

 

 

 

Τζίνα Δαβιλά

 

Pane Di Capo

 

 

 

 

 

 

 

Κοντά σας ξανά από τον Μάϊο.

Pane di capo – Πηγές Καλλιθέας

925223160_00cd1d55c6_z.jpg

 

 

P1010441.JPG

 

 

Πάντα με συγκινούσαν οι ιστορίες των ανθρώπων.

 


Όπως πάντα με συγκινούσαν οι ιστορίες των δρόμων, των κτηρίων, των δέντρων.

 

Αν είχαν λαλιά, θα μου έλεγαν τις ιστορίες τους.

 

Όλες τις ιστορίες που έχουν ζήσει, έχουν δει, έχουν μοιραστεί μαζί τους, άθελά τους, οι άνθρωποι.

 

Κορμοί δέντρων: πρέπει να μετρήσεις σε πολλαπλάσιες αγκαλιές γύρω τους για να αθροίσεις τα χρόνια τους.

 

Για να βρεις τις ιστορίες που έχουν ακούσει.

 

Για να δεις τις εικόνες που έχουν κρυφτεί στα κλαδιά τους, στα φυλλώματά τους που πέφτουν και ανθίζουν.

 

Αν ξαναγεννιόμουν θα ήθελα ένα δέντρο να είχα γεννηθεί με λεπτό, ντελικάτο, αλλά δυνατό κορμό, ψηλό, με πολλά κλαδιά γεμάτα φύλλα που κρατούν σκιά, προστατεύουν από τη βροχή, αγκαλιάζουν ερωτευμένα φιλιά και κρυφές αγκαλιές.

 

Να με στολίζουν τις γιορτές, να με ποτίζουν με νερό, βροχή και καθαρό ιδρώτα.

 

Να βλέπω από ψηλά τα καράβια να πιάνουν λιμάνι και να δακρύζω από χαρά όταν όσοι φεύγουν υπόσχονται ότι θα ξανάρθουν κοντά μου.

 

Να στέκουν στα κλαδιά μου τα χελιδόνια προτού ταξιδέψουν το φθινόπωρο και να φέρνουν την άνοιξη και την αγάπη ξανά κελαηδώντας πάνω μου.

 

Στις ρίζες μου να φυτρώνουν παπαρούνες και χαμομήλι.

 

Αλλά μη… να μην με κόβουν άκαρδα.

 

Ούτε τον κορμό μου, ούτε τα φυλλώματά μου.

 

Να μη με αφήνουν σαν κούτσουρο ακέφαλο χωρίς το φόρεμα μου, τα κλαδιά και τα φύλλα μου.

 

Να με φροντίζουν, αλλά να μην με κουτσουρεύουν.

 

Να μου κόβουν μόνο ό,τι χρειάζεται.

 

Τα κλαδιά μου για να μην κρύβουν τις πινακίδες και τους φωτεινούς σηματοδότες.

 

Αυτό. Ένα δέντρο θα ήθελα να έχω γεννηθεί.

 

Μεγαλόκορμο και μεγαλόκαρδο.

 

Απλά και σιωπηλά να βοηθώ στη ζωή.

 

 

Ακόμα και αυτών που επιμένουν πως η ζωή ανήκει στα τσακάλια, τ’αγρίμια, τους λύκους και τα γεράκια.

 

Υγ 1ο: Το κείμενο και οι φωτογραφίες που ακολουθούν στην έκθεση εικόνων αφιερώνονται σε όσους επιμένουν πως τα κουτσουρεμένα δέντρα σε πεζοδρόμια και πλατείες έχουν αισθητική.

 

Υγ 2ο: Το τραγούδι αφιερώνεται σε όλους. Κάτι σαν στάση και ευχή ζωής.

 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

  The article expresses the views of the author    

 iPorta.gr 

 

 

[iframe width=”420″ height=”315″ src=”https://www.youtube.com/embed/c_FgcJFUhZw” frameborder=”0″ allowfullscreen ]
SHARE
RELATED POSTS
Ανοιχτή Πόρτα, Ανοιχτή Σκέψη: ο έξυπνος κι ο εξυπνάκιας
Ηλίας Καραβόλιας
H απορία του Πραγματικού, του Ηλία Καραβόλια
Κείον το νόμιμον, ο κορονοϊός και η επόμενη μέρα, του Γιάννη Παπανικολάου

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.