Η Ίρις είναι κρητικός ιχνηλάτης.

Ημίαιμο,αλλά για όλους εμάς εδώ στην πόρτα δεν νομίζω πως έχει σημασία.

Είναι από τις αρχαιότερες ράτσες σκύλου στην Ευρώπη με διαρκή παρουσία άνω των 4.000 ετών.

Περισσότερα και από την εμφάνιση τις δημοκρατίας.

Ίσως ο χαρακτήρας της ράτσας να επηρέασε τον άνθρωπο σε κάποια από τις δικές του συμπεριφορές.

Εκείνες τις εποχές που ο άνθρωπος ήταν γήινος, ισότιμος, έπαιρνε και έδινε με ανιδιοτέλεια, άκουγε με σεβασμό τη φύση.

Η Ίρις βρέθηκε από την κόρη μου, τριάντα ημερών κουτάβι, πεταμένη σε κάδο σκουπιδιών,μέσα σε χαρτόκουτο σφραγισμένο με κολλητική ταινία.

Χωρίς έστω μια μικρή σχισμή για να παίρνει ανάσα μέχρι να έρθει η στιγμή που θα την άλεθε ο μύλος.

Στην εποχή μας που ο χαρακτηρισμός ”κτήνος” για τον άνθρωπο ακούγεται σαν φιλοφρόνηση.

Την υιοθετήσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη και την αγαπάμε πολύ.

Η Ίρις μας αγαπάει όμως περισσότερο γιατί διασκεδάζει τις παραξενιές μας.

Όλες εκτός από μία. Δεν ανέχεται να βλέπει μέσα στο σπίτι χαρτόκουτα.

Επειδή όμως είναι υπερήφανη,κάνει πως δεν τα βλέπει,περιμένοντας στη γωνία με τις αισθήσεις στη τσίτα.

Ανήσυχη αλλά και συγκρατημένα αισιόδοξη ότι δεν προορίζονται για εκείνη. Ότι δεν είναι από αυτά χωρίς σχισμή που σε φυλακίζουν και σε πετούν σε κάδο.

Δεν ξεπερνιούνται εύκολα οι δυσάρεστες εμπειρίες από έργα ανθρώπων.

Την έχουμε εκπαιδεύσει να υπακούει σε περισσότερες από τριάντα εντολές. Πολύ λίγες μπροστά στη μια που μας δίδαξε αυτή.

Να είμαστε μαχητικοί και υπερήφανοι. 

Όπως μαχητική και υπερήφανη ήταν και εκείνη όταν αντιμετώπισε από μέσα το σφραγισμένο με ταινία χαρτόκουτο. Το πεταμένο στον κάδο.

Αντί να μυξοκλαίει, αν και τριάντα ημερών κουτάβι, προσπαθούσε να το ξεσκίσει με τα νύχια της για να ελευθερωθεί.

Μαχόταν για το ελπιδοφόρο αύριο ενός οδυνηρού σήμερα.

Αυτόν τον ήχο άκουσε η κόρη μου και της έσωσε τη ζωή.

Αυτόν τον ήχο εύχομαι να επιλέξετε και εσείς όταν σε λίγες ώρες δηλώσετε την παρουσία σας μέσα στο κουτί. 

Το σφραγισμένο που όμως έχει σχισμή για να μπορούμε να παίρνουμε ανάσα.

Αλέξανδρος Μπέμπης