* Η Λουσίλ Πετρίδου είναι συγγραφέας του βιβλίου «Μόλις άλλαξα ζώδιο”, όπου περιγράφει με χιούμορ πώς νίκησε τον καρκίνο του μαστού. 

Οι προσωπικότητες, από πολύ μικρή ηλικία, συμμαζεύονται, αναμορφώνονται, ομαδοποιούνται, σμιλεύονται σύμφωνα με το τι επιτάσσει η καθεστηκυία τάση και το οικογενειακό trend και τελικώς εξουδετερώνουν κάθε ιδιαίτερο τους χάρισμα προς χάριν της ομοιογένειας. Και οι καλύτεροι εκπαιδευτές σε αυτό, είναι οι αγαπημένοι μας γονείς! Η ταυτόχρονη -με την γέννηση του μωρού – επιβράβευση της Μάνας ως η επιτυχής πραγματοποίηση των ονείρων της δικής της μανας , είναι η συνέχεια μιας ατελείωτης και επαναλαμβανόμενης σκυταλοδρομίας που παραδίδει την σκυτάλη της «Ευτυχίας» στην επόμενη γενιά.

Πριν καν της δοθεί το εξιτήριο από το μαιευτήριο, ξεκινούν τα σχέδιά της για το παιδί: το σχολείο που θα γραφτεί, ένα πτυχίο ανωτάτης σχολής, μία καλά αμειβόμενη δουλειά, ένας επιτυχημένος γάμος με όμορφα παιδιά, ένα ιδιόκτητο σπίτι κτλ Από πίσω έρχονται και τα ανομολόγητα όνειρα του- Β’ αντρικού ρόλου στο σπίτι-Πατέρα, που φαντασιώνεται να ανακαλύπτουν τον παικταρά γιό του ( που κατέχει τον Α΄ αντρικό ρόλο πλέον) διεθνείς σκάουτερ για να παίξει στην Μπερτσελώνα …

Η προβολή των ανεκπλήρωτων «θέλω» ή των ψυχωτικών εμμονών περνάει στις επόμενες γενιές ταριχεύοντας το DNA τους . Δεν είναι άλλωστε τυχαίοι οι τίτλοι των σήριαλ που βασιλεύουν στην τηλεόραση: «Η Ζωή Μιας Αλλης» , «Όνειρο Ήταν», «Κλεμμένα Όνειρα » …

-Ασε το παιδί ήσυχο, αυτό είναι δική σου δουλειά, εσύ θα το κάνεις! … λέει η μάνα στην κόρη, ενώ το «παιδί» είναι ο κρεμανταλάς ο γιός της που είναι μεγαλωμένος στην γυάλα, ο οποίος πιθανόν να αναρωτιέται γιατί δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη ηλεκτρονικές ξύστρες για τα 2 παρελκόμενα του ανδρισμού του, ώστε να μην κουράζει τα χέρια του! Αυτό το μοσχαναθρεμμένο κελεπούρι, θα το παραλάβει πακέτο η εκπαιδευμένη νύφη από την πεθερά της, για να το τοποθετήσει ως έπαθλο/ μπιμπελό στην βιτρίνα της… -Ααααχ τόσες θυσίες έχει κάνει η μάνα σου για σένα …

ή

–Αν συνεχίσεις έτσι θα με πεθάνεις …Τσα! Να και οι ενοχές… Ο Μπαμπούλας που μας φοβέριζαν τις νύχτες πως θα έρθει απέξω, τελικά ήταν μέσα στο σπίτι. Ο πατέρας είναι η σιωπηλή συμφωνία στην πολιτική που έχει χαράξει η Πρωθυπουργός του σπιτιού, κουνώντας συχνά συγκαταβατικά το κεφάλι, συν-υπογράφοντας ως διακοσμητικός Πρόεδρος τις εντολές για την διαιώνιση της συγκεκριμένης διαπαιδαγώγησης

Ήμουν μπεμπάκι λίγων μηνών, πριν καλά-καλά μιλήσω, όταν ένα πρωί μπήκε στο δωμάτιο μου η μανούλα, χτυπώντας ένα αυγό.

-Τι σου έφερε η μανούλα, μμμμμμμμμμμμμμμ, πεντανόστιμο, άνοιξε το στοματάκι….. Επειδή μάλλον εκείνη την στιγμή, το αυγουλερό ρόφημα δεν ήταν η γκουρμεδιά που ορεγόμουν έκανα ένα μπραφ με το χεράκι και της το’ ριξα κάτω. Ερεεεεε, αφού σιχτίρισε, καθάρισε και μου έριξε και μιά, η μανούλα ξαναγύρισε στο δωμάτιο χτυπώντας με το καμάρι ενός τηλεοπτικού σεφ το δεύτερο αυγό, επαναλαμβάνοντας:

– Υπομονήηηηηη, θα το φαααααας! Υπομονήηηηηη, θα το φαααααας…

Τι αντιστάθηκα, τι χτύπαγα τα ποδαράκια, τι δεν άνοιγα το στόμα …. Στο τέλος το έφαγα!

Την άλλη μέρα μίλησα για πρώτη φορά στην ζωή μου, λέγοντας και ξαναλέγοντας την πρώτη λεξούλα που έμαθα πολύ καλά:

-Υμουνήηηηηη!