Φανταστείτε… Για λίγο… Σχεδόν όσο διαρκεί ένα τραγούδι, τη ζωή μας, χωρίς αυτ-αναγκασμούς, χωρίς το άγχος της επιβεβαίωσης, της επιούσιας αγωνίας, χωρίς συναισθηματικές ταυτότητες, χωρίς το εγώ και το εσύ, όπου το εμείς θα κερδίζει συνεχώς έδαφος, μέσα από τη μέθεξη. Όπου …όπου… όπου…

Ρόδος. Σάββατο βράδυ. Μια φθινοπωρινή έναστρη νύχτα, που η Αρλέτα και ο Λάκης, ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό ύφος, μας θύμισαν ότι υπάρχουν ακόμα τα χρόνια της Νιότης. Γι αυτούς που τά ζησαν αν και όπως τά ζησαν και για όσους τα ακούν σαν μυθιστορία.

Γι αυτούς που βασανίστηκαν για χρόνια, παλεύοντας για ένα καλύτερο αύριο, μέσα από φόβητρα πολέμων, μέσα από αντιπαραθέσεις ισχυρών, μέσα από εφιαλτικά πρέπει, που οδήγησαν σε αδόκητους χαμούς συνειδήσεων … Σε απώλειες τελικά υποστάσεων, που εγκλωβίστηκαν σε συμβατικά μοδέλλα, με τίμημα την ψυχή τους.

Και γι αυτούς που θα θελαν, μα…

Ναι… Όσο διαρκεί ένα τραγούδι…

Άλλωστε, τόση δεν είναι η ζωή; Αυτό δεν είναι το τραγούδι;

Η μικρή ιστορία της ζωής ή η ιστορία μιας μικρής ζωής.

Σκόρπιοι στίχοι, μηνύματα, χαμηλόφωνα ή ηχηρά, μας συνέδεσαν με το ανεκπλήρωτο.

Έναν έρωτα που χάθηκε στο δρόμο, μια αγάπη που δεν κατανοήθηκε, μια προσπάθεια που δεν ευοδώθηκε. Με ό,τι τέλος πάντων δεν τελεσφόρησε.

Οι μπομπονιέρες και τα ροζ συννεφάκια απείχαν. Δεν είχαν θέση σε μια γιορτή, όπου και το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός και η παρατήρηση, είχαν το νόημά τους.

Πετυχημένο τραγούδι (και όχι επιτυχία), είναι αυτό που μονίμως ξεχνάς όταν το χρειάζεσαι και το ζητάς μονίμως γιατί την επίμαχη στιγμή σου έβγαλε δάκρυ ή αίμα.

Αρλέτα και Λάκης… Ρεφραίν που αγαπήσαμε. Ουτοπικές φιγούρες, που θα μας θυμίζουν πάντα πως το πιο ασφαλές καταφύγιο είναι το όνειρο. Και η δύναμη της αντοχής στο παράδοξο και στο απρόβλεπτο.

«Ψιχουλάκια από σνακ σε κάποιο παλιό παλτό».

«Τα μικρά παιδιά, που κρατάνεα στο χέρι τους τις ελπίδες μας».

Καληνύχτα σας φίλοι…

Εύχομαι να μην είχα μεγαλώσει ποτέ…

Δημήτρης Μπρούχος