Πάνος Μπιτσαξής

• Ελάχιστες μέρες πέρασαν από την δημοσίευση του προηγούμενου άρθρου μου υπό τον τίτλο «Η αρχή του τέλους αργεί να τελειώσει». Ριψοκινδύνευσα την εκτίμηση ότι δεν θα υπάρξουν άμεσες πολιτικές εξελίξεις. Η κρατούσα άποψη στα επιτελεία των κομμάτων της αντιπολίτευσης ήταν και εξακολουθεί να είναι αντίθετη. Όμως, από το βήμα της Βουλής ο Πρωθυπουργός, που γνωρίζει πολύ καλά τις αναλύσεις, με ύφος έντονα «κουτσαβάκικο», δήλωσε πως οι εκλογές θα γίνουν τον Σεπτέμβριο του 2019 και ότι κι αυτές θα τις ξανακερδίσει. Κάλεσε την αντιπολίτευση να κάνει υπομονή. Είναι πασιφανές, όπως ακριβώς κατέγραψα την προηγούμενη εβδομάδα, ότι η αγκίστρωση σε μια εξουσία, που δεν μπορεί καν να ασκηθεί, αποτελεί μονόδρομο και υπαρξιακό ζήτημα για τον στενό κύκλο του Μαξίμου και το κυβερνητικό κόμμα ευρύτερα.

Οι αγροτικές κινητοποιήσεις εμφανίζουν ήδη σημεία κόπωσης και σύντομα θα καμφθούν. Το ίδιο θα συμβεί αργά ή γρήγορα και με τις υπόλοιπες κινητοποιήσεις.

Οι προσφυγικές ροές θα περιοριστούν λόγω της παρουσίας των νατοϊκών δυνάμεων στο Αιγαίο και η χώρα θα πελαγοδρομεί στην απόλυτη ανικανότητα διαχείρισης της ήδη υπάρχουσας κατάστασης. Η επίκληση του ανθρωπισμού ως άλλοθι της αναποτελεσματικότητας οδήγησε στην παγίωση της ανικανότητας και την καταρράκωση και κάθε έννοιας ανθρωπισμού. Έτσι όπως λειτούργησε η Κυβέρνηση στο ζήτημα αυτό, το αποτέλεσμα ήταν αναπόφευκτο.

Η αξιολόγηση θα ολοκληρωθεί «επιτυχώς» με την γραμμική μείωση των συντάξεων και λίγο αργότερα και των μισθών.

• Η Κυβέρνηση ελπίζει ότι έτσι θα επιστρέψει την χώρα σε κάποια μορφή κανονικότητας. Πλανάται πλάνη οικτρά. Η κανονικότητα είναι αγαθό που έχει ήδη οριστικά απολεσθεί όσο η παρούσα Κυβέρνηση διατηρείται στην εξουσία. Η διολίσθηση προς το χειρότερο θα είναι συνεχής και γραμμική. Αποτέλεσμα της απόλυτης απουσίας οποιουδήποτε σχεδίου δράσης σε οποιονδήποτε τομέα κυβερνητικής ευθύνης. Τα σημάδια της παρακμής φαίνονται ήδη και θα πληθαίνουν συνεχώς. Δεν είναι μόνο οικονομική η παρακμή, είναι πολύ γενικότερη και η αιτία της διόγκωσής της είναι βαθειά πολιτική.

Η χώρα χορεύει στον ήχο του χαλκού και του αλαλάζοντος κυμβάλου.

• Απέναντι στην κατάσταση αυτή, το ΠΟΤΑΜΙ επιχειρεί με το συνέδριό του να δώσει κάποιες απαντήσεις. Θα το προσπαθήσει από μια θέση που στην τρέχουσα συγκυρία είναι δημοσκοπικά εξαιρετικά δυσμενής. Το ΠΟΤΑΜΙ υπήρξε θύμα της ίδιας του της επιτυχίας. Ενώ μπόλιασε την πολιτική ζωή της χώρας με την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων, οι μεταρρυθμίσεις στην πράξη έγιναν συνώνυμο των περικοπών στους μισθούς και στις συντάξεις. Οι πολίτες ακούν τη λέξη μεταρρύθμιση και βγάζουν φλύκταινες. Έτσι, χάθηκε το νήμα επαφής με τα κύματα πολιτών που εγκαταλείπουν κάθε επαφή με την πολιτική. Γυρνούν την πλάτη στα κόμματα και αρνούνται ακόμα και να ψηφίσουν.

• Η οικοδόμηση μιας σχέσης εμπιστοσύνης των πολιτών με ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο είναι εξαιρετικά δύσκολη και πολύπλοκη υπόθεση και είναι προφανές ότι κανένα συνέδριο δεν μπορεί να το επιτύχει.

Οι γενικές προϋποθέσεις για να διαμορφωθεί ένα τέτοιο ρεύμα είναι οι εξής.

– Εκτός από την πολιτική βούληση, απαιτείται δουλειά λεπτομερειών σε κάθε τομέα. Αυτό είναι προεχόντως τεχνοκρατικό εγχείρημα.

– Το οποιοδήποτε τεχνοκρατικό εγχείρημα πρέπει να εμφορείται από ένα ιδανικό, ένα όραμα, μια προσδοκία. Οι άνθρωποι δεν λειτουργούν με αριθμούς και διαγράμματα. Η προσδοκία αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από την επάνοδο στην ευημερία. Ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο που δεν επαγγέλλεται την επάνοδο στην ευημερία είναι καταδικασμένο στην αποτυχία και στην κοινή περιφρόνηση. Στην τρέχουσα ορολογία αυτό αποκαλείται «αφήγημα». Επειδή, όμως, πολλά «αφηγήματα» τα έχει συνθλίψει η ζωή, για να έχει προϋποθέσεις πειστικότητας το οποιοδήποτε νέο «αφήγημα» πρέπει να είναι καλά επεξεργασμένο, αληθινό και όχι αληθοφανές.

– Το «αφήγημα» της ευημερίας πρέπει να πείθει και ως προς τις πολιτικές προϋποθέσεις επιτυχίας του. Με απλά λόγια, να έχει προοπτική εξουσίας. Οι διαιρέσεις, ο αρχηγισμός, ο φατριασμός, οι αντιπαραθέσεις χωρίς πολιτικό υπόβαθρο και γενικά όσα συνθέτουν την παροιμία «κακό χωριό τα λίγα σπίτια», ακυρώνουν αντικειμενικά και το πιο συμπαγές και συνεκτικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο.

• Κανένα σχέδιο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς σαφή αντιληπτική εικόνα κεντρικών δομικών αλλαγών του πολιτικού συστήματος. Οι αρμοί του πελατειακού κράτους είναι ισχυροί μέσα στις υπάρχουσες δομές. Ο ρυθμιστικός ρόλος και ο τρόπος εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, το εκλογικό σύστημα, η μέγιστη διάρκεια βουλευτικών θητειών, ο σταυρός προτίμησης, η συμβατότητα της βουλευτικής ιδιότητας με την ιδιότητα του μέλους της Κυβέρνησης, ο τρόπος ανάδειξης της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, οι απόλυτες εξουσίες του Πρωθυπουργού και η σχέση όλων αυτών με το πελατειακό κράτος αποτελούν το αντικείμενο κρίσιμων αποφάσεων χωρίς τις οποίες κανένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο δεν μπορεί να αποδώσει καρπούς και αποτελέσματα.

• Όσο η χώρα γλυστρά ανύποπτη και ανέμελη προς την παρακμή, τόσο αυξάνει η ανάγκη της σοβαρότητας και της υπευθυνότητας. Η δημοσκοπική καταγραφή των πολιτικών δυνάμεων δείχνει σαφώς ότι η Νέα Δημοκρατία κερδίζει έδαφος και θα είναι πρώτο κόμμα, όποτε γίνουν εκλογές. Ο χώρος που εκφράζεται με τον ασαφή προσδιορισμό κεντροαριστερά, ο χώρος δηλαδή που συστημικά ανήκει στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν βρεθεί κάποιος τρόπος συνεργασίας και εκλογικής συμπόρευσης των επιμέρους «συνιστωσών» του.

• Αν αυτό δεν γίνει, ο διπολισμός μεταξύ της ιστορικής δεξιάς και της κατ’ όνομα αριστεράς, που «γέγονε χαλκός ηχών και κύμβαλον αλαλάζον», θα κλείσει για πολλά χρόνια την διέξοδο της χώρας από την κρίση και την παρακμή.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author  

iPorta.gr