Αλέξανδρος Μπέμπης  

Να σε πω την αμαρτία μου αγαπητέ αναγνώστη και εγώ βλέπω SURVIVOR. Όχι κάθε μέρα, αλλά βλέπω.

Κι’ ας λένε αυτοί που ξέρουν πόσο κακό με κάνει.

Αυτό που δεν με αρέσει είναι μόνο ότι οι κατασκευές του στίβου που διαγωνίζονται οι παίκτες δεν είναι φτιαγμένες από τους ίδιους.

Τις βρίσκουν έτοιμες.

Ήμουνα προσκοπάκι στα νιάτα μου γιατί.

Ξεύρω να λύνω και να δένω κόμπους, να φτιάχνω σκάλες και γέφυρες. Να σκάβω λάκκους. Να βρίσκω τροφή και νερό στο δάσος.

Με τα έμαθε το παιχνίδι που το έβλεπα σαν ζωή.

Καταλαβαίνεις.

Στα 15 μου πήγα πρώτη φορά στο Άγιο Όρος. Καλοκαίρι. Βοηθήσαμε να σβήσει μια φωτιά κοντά στην Ιβήρων.

Πήραμε και έπαινο από τον Παττακό.

Α ναι, έκανα και παρέλαση για το ΟΧΙ στη Θεσσαλονίκη στην Εγνατία μπροστά από τον Παπαδόπουλο και το πουλί.

Τώρα μετά από όλα αυτά πώς έγινα Αριστερός-πούλησα και ΡΙΖΟ Εγνατία με Βενιζέλου-είναι απορίας άξιο.

Μετά τα παράτησα κι’ αυτά όταν ρώτησα έναν σύντροφο-θυμάμαι κάπνιζε SANTE άφιλτρο, εκείνο στο κόκκινο πακέτο με την ξανθιά – ”ποιο είναι καλύτερο συγκρότημα σύντροφε, οι LED ZEPPELIN ή οι DEEP PURPLE” και με απάντησε ”σύντροφε, όχι στον αμερικάνικο τρόπο ζωής”.

Έκτοτε με κατατρέχουν συνεχώς διλήμματα. Με ό,τι καταπιάνομαι το παρατάω. Δεν με παίζει κανείς.

Το ‘ριξα στο διάβασμα. Από Νικολάι Γκογκόλ μέχρι Θερβάντες. Και από Φλας Γκόρντον μέχρι Αστερίξ.

Δοκίμασα από Αγία Γραφή μέχρι Καζαντζάκη και από Όμηρο μέχρι Τεν Τεν.

Βλέπω τα πάντα. Από Μπέργκμαν μέχρι Μάρκο Σεφερλή. Πελαγοδρομώ στη μουσική. Από Μπετόβεν μέχρι Σπύρο Ζαγοραίο.

Φόρεσα από λακόστ μέχρι φρεντ π(αν)έρι. Φέρθηκα από σαβουάρ βιβρ μέχρι χύμα στο κύμα.

Τρώω και με το δεξί και με το αριστερό.

Μόνο το τσίπουρο πίνω ανέρωτο και χωρίς γλυκάνισο. Όλα κι’ όλα. Μια κόκκινη γραμμή για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας.

Ακόμη να ξεκαθαρίσω όμως τι με ταιριάζει. Πού ανήκω βρε αδερφέ.

Ίσως να φταίει ο παπάς που με βάφτισε. Μετά από χρόνια έμαθα ότι τρελάθηκε. Μπορεί να ήταν ήδη τρελός και δεν το ήξευρε.

Κατάντησα κομπλεξικός. Τεμαχισμένη προσωπικότητα. Σαν μπουάτσα Σαλλλονίκης.

Ελπίζω να βρεθεί δίπλα μου-έγκαιρα όμως- κάποιος με περισπούδαστο ύφος να με επαναφέρει σε ορθό δρόμο.

Εκεί που τα πράγματα είναι οριοθετημένα από αυτούς που ξέρουν καλύτερα από εμάς για μας.

Ποιος ξεύρει;

Ίσως…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr